Νεκρική λατρεία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η [[Λατρεία Ηρώων (αρχαία Ελλάδα)|λατρεία Ηρώων]] των αρχαίων Ελλήνων ήταν επίσης μια μορφή νεκρικής λατρείας. Με την αρχική έννοια της λέξης, ένας ''[[Ήρωας|ήρωας]]'' ήταν ένας θεοποιημένος ή [[Ημίθεος|ημίθεος]] πρόγονος, που λατρευόταν σε ιερό, για την ικανότητά του να μπορεί να βοηθάει τους ζωντανούς. Στην [[Αρχαία ελληνική θρησκεία|αρχαία ελληνική θρησκεία]] υπήρχαν τρία επίπεδα όσον αφορά σ’ αυτό: οι Θεοί, οι Ήρωες, και οι νεκροί. Οι νεκροί δεν είχαν καμία δύναμη, οι Θεοί ήταν παντοδύναμοι, και οι ήρωες καταλαμβάνουν μια ενδιάμεση θέση, και ενώ είναι νεκροί, ζούνε στο θρύλο και στη μνήμη, και έχουν δύναμη. Οι θνητοί (που επιτελούν τη λατρεία), πρόσφεραν ως θυσία ζώα και φυτά στους τάφους των Ηρώων, ώστε αυτοί να παρεμβαίνουν και μεσολαβούν στους θεούς εκ μέρους τους <ref> A companion to Greek Religion, by Daniel Ogden, p113-4 </ref>.