|
[[Αρχείο:Bouzianis-giorgos-self-portrait.jpeg|right|350px|thumb|Γ. Μπουζιάνης, ''Αυτοπροσωπογραφία'' (χωρίς χρονολογία;). Ελαιογραφία, 38 εκ. x 28 εκ. Ιδιωτική συλλογή.]]
[[Εικόνα:Bouzianis-giorgos-dancers.jpeg|right|350px|thumb|Γ. Μπουζιάνης, ''Χορεύτριες'' (1936). Ελαιογραφία σε καμβά. 140 εκ. x 119 εκ. Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου]]
[[Αρχείο:ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΤΟΠΙΟ Γέφυρα με σπίτια στο Παρίσι.jpeg|right|350px|thumb|Γ. Μπουζιάνης,''Γέφυρα με σπίτια στο Παρίσι''(1931).Ιδιωτική συλλογή.]]
[[Αρχείο:Παρίσι 1931 νεκρη φυση φρουτα και το βάζοΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΡΓΟΥ 42,2 Χ 31,2.jpeg|right|350px|thumb|Γ. Μπουζιάνης,''Παρίσι 1931 νεκρη φυση φρουτα και το βάζοΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΡΓΟΥ 42,2 Χ 31,2.Ιδιωτική συλλογή.]]
[[Αρχείο:Γιώργος Μπουζιάνης’ΝΕΚΡΗ ΦΥΣΗ ΜΕ ΚΑΡΠΟΥΖΙ’’ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΡΓΟΥ 34 Χ 24.jpeg|right|350px|thumb|Γ. Μπουζιάνης,''ΝΕΚΡΗ ΦΥΣΗ ΜΕ ΚΑΡΠΟΥΖΙ’’ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΡΓΟΥ 34 Χ 24Ιδιωτική συλλογή.]]
[[Αρχείο:«ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ»ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΡΓΟΥ 34 Χ 24.jpeg|right|350px|thumb|Γ. Μπουζιάνης,''«ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ»ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΡΓΟΥ 34 Χ 24.ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΡΓΟΥ 34 Χ 24.Rainer Busianis my Great grandfather Ιδιωτική συλλογή.]]
==Βιογραφία==
Ο Μπουζιάνης μεγάλωσε στην [[Αθήνα|αθηναϊκή]] γειτονιά της Νεάπολης. Σπούδασε [[ζωγραφική]] στην Σχολή Καλών Τεχνών (μετέπειτα [[Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών]]) με δασκάλους τον [[Γεώργιος Ροϊλός|Γ. Ροϊλό]], τον [[Νικηφόρος Λύτρας|Νικηφ. Λύτρα]], τον [[Κωνσταντίνος Βολανάκης|Κ. Βολανάκη]] και τον [[Δημήτριος Γερανιώτης|Δ. Γερανιώτη]]. Το [[1907]], έφυγε για να συνεχίσει τις σπουδές [[ζωγραφική|ζωγραφικής]] στην Ακαδημία Τεχνών του [[Μόναχο|Μονάχου]] κοντά στον Όττο Ζάιτζ (Otto Seitz).
Από το [[1910]], άρχισε να εγκαταλείπει τις κλασικές για την εποχή ζωγραφικές αναζητήσεις, για να στραφεί προς πιο σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα. Το [[1914]] εγκαταστάθηκε στο [[Βερολίνο]] για να μαθητεύσει κοντά στον [[ιμπρεσιονισμός|ιμπρεσιονιστή]] [[Μαξ Λίμπερμαν]]. Από το [[1917]] στράφηκε προς τον [[Γερμανία|γερμανικό]] [[εξπρεσιονισμός|εξπρεσιονισμό]] και σε ένα δικό του πολύ εκφραστικό ύφος. Στα έργα του άρχισε να δίνει περισσότερη έμφαση στην αποτύπωση της ανθρώπινης μορφής — κυρίως της γυναικείας φιγούρας — και στα συναισθήματα που γεννάει αυτή η αποτύπωση. Οι [[Γερμανία|Γερμανοί]] τεχνοκριτικοί δέχθηκαν θετικά τα νέα έργα του καλλιτέχνη και το [[1924]] έκλεισε συμβόλαιο με την γκαλερί Μπάρχφελντ. Το [[1927]] έγινε στο Κέμνιτς μεγάλη έκθεση έργων του στο μουσείο της πόλης. Κατόπιν, με την οικονομική στήριξη της γκαλερί Μπάρχφελντ, πήγε στο [[Παρίσι]], όπου έζησε κατά την περίοδο [[1929]] έως [[1932]].
Λόγω της οικονομικής κρίσης που είχε χτυπήσει την [[Ευρώπη]], αναγκάστηκε να επιστρέψει στο [[Μόναχο]]. Όμως, με την σταδιακή εξαφάνιση του [[εξπρεσιονισμός|εξπρεσιονισμού]] και την άνοδο του [[ναζισμός|ναζισμού]], αναγκάστηκε να εγκαταλείψει και τη [[Γερμανία]], για να επιστρέψει τελικά το [[1934]] στην [[Ελλάδα]].
Πριν επιστρέψει στην [[Ελλάδα]], ο [[Ελλάδα|Έλληνας]] πρέσβης στο [[Βερολίνο]], Αλέξανδρος Ρίζος-Ραγκαβής, μεσολάβησε για να διοριστεί καθηγητής στην [[Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών]]. Ο διορισμός αυτός τελικά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, προς μεγάλη απογοήτευση του Μπουζιάνη. Επιπλέον, ο [[Αθήνα|αθηναϊκός]] καλλιτεχνικός περίγυρος αντιμετώπισε αρχικά τον ζωγράφο με αδιαφορία έως εχθρότητα.
Τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου ήταν πολύ δύσκολα για τον ζωγράφο. Μόνον το [[1949]], όταν πραγματοποίησε μεγάλη αναδρομική έκθεση στον «Παρνασσό», το φιλότεχνο κοινό άρχισε να μιλά και πάλι με ενθουσιώδη λόγια για το μοναδικό ύφος του Μπουζιάνη. Η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα της [[Ελλάδα|Ελλάδας]] για άλλη μια φορά, και τον επόμενο χρόνο ([[1950]]) εκπροσώπησε την χώρα στην Μπιενάλε της [[Βενετία|Βενετίας]]. Το [[1956]] τού απονεμήθηκε το α΄ ελληνικό βραβείο του Διεθνούς Διαγωνισμού Γκούγκενχάιμ.
Μετά τον θάνατό του, το σπίτι του ζωγράφου στην Δάφνη Αττικής αγοράστηκε από τον Δήμο Δάφνης και έχει μετατραπεί σε μουσείο. Έργα του Μπουζιάνη υπάρχουν στην [[Εθνική Πινακοθήκη]] καθώς και σε πολλές άλλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές εντός και εκτός [[Ελλάδα|Ελλάδας]]. Αναδρομικές εκθέσεις με έργα του πραγματοποιήθηκαν στην [[Εθνική Πινακοθήκη]] το [[1977]] και το [[1985]], και στο Μουσείο Μπενάκη το [[2005]].
==Η υγρη περιοδος 1929 έως το 1932==
Στην περίοδο από το 1929 έως το 1932 τον βρίσκουμε στο Παρίσι. Ο ίδιος χαρακτήρισε τα χρόνια αυτά ως «Υγρή περίοδο».
Στο διάστημα των χρόνων 1920-1929 η παραγωγή έργων εντείνεται και η αποδοχή που θα γνωρίσει ο Μπουζιάνης είναι η μεγαλύτερη της καριέρας του. Οι ανθρώπινες μορφές και τα τοπία «κείτονται» μέσα σε μια χρωματική έκρηξη, ενώ οι μορφές μοιάζουν περισσότερο να ρέουν προς μια καθοριστική για τον καλλιτέχνη μεταμόρφωση, που γίνεται σχεδόν στιγμιαία. Στην περίοδο από το 1929 έως το 1932 τον βρίσκουμε στο Παρίσι. Ο ίδιος χαρακτήρισε τα χρόνια αυτά ως «Υγρή περίοδο». Από αυτή την εποχή έχουμε και το περίφημο «Τετράδιο με τους Αφορισμούς», που είναι κατ' ουσίαν ένας τεράστιος όγκος επιστολών, γραπτών σημειώσεων και ποιημάτων του, όπου εκεί βρίσκει κανείς και μια σπουδαία ιστορική μαρτυρία με αναφορές στο έργο πολλών μεγάλων ζωγράφων
Η περίοδος του Παρισιού αποτελεί και τη μεταβατική φάση του καλλιτέχνη από τη Γερμανία στην Ελλάδα, όπου θα επιστρέψει το 1934. Στη Γερμανία έχει ήδη επικρατήσει το ναζιστικό καθεστώς, γεγονός που συνέτεινε στην επιστροφή του καλλιτέχνη στην Ελλάδα, μετά από 27 χρόνια απουσίας. Στην Ελλάδα, ο Γ. Μπουζιάνης θα αντιμετωπίσει τον αποκλεισμό και την άρνηση του ελληνικού καλλιτεχνικού κύκλου και, κυρίως, μιας μεγάλης μερίδας τεχνοκριτικών της εποχής του.
«Παιδί πρέπει να μείνει κανείς σε όλη του τη ζωή, γιατί παιδί είδε για πρώτη φορά το φως», σημείωνε ο Γ. Μπουζιάνης. «Δε με ενδιαφέρουν οι ωραίες γυναίκες. Η άσχημη έχει πολύ περισσότερη έκφραση, ενδιαφέρον και προσωπικότητα. Ενας ζωγράφος που εκτιμώ πολύ λέει ότι, όταν μια γυναίκα είναι ωραία, αυτός την κάνει ακόμα πιο ωραία, την περιβάλλει με όνειρο, δε χορταίνει ομορφιά. Εγώ μπορώ να πω, δε χορταίνω ασχήμια. Ο άνθρωπος, το ζώο, το αντικείμενο, τα πάντα ξέρουν να μιλάνε σε κείνον που ξέρει να τα ακούει».
υπάρχουν δεκάδες έργα του Μπουζιάνη που δεν έχουν καταγραφει ακόμα...
από εδώ θα ήθελα.. να κάνουμε.. μια προσπάθεια ..να βρούμε όσα πιο πολλά έργα του είναι αδημοσίευτα και να αναδείξουμε το έργο του !!!
Πρόκειται αναμφισβήτητα για έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες των νεότερων χρόνων της Ελλάδας αλλά και της Γερμανίας ..... που αρνήθηκε τις ασφαλείς ασφαλείς συνταγές της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών και αποδεσμέυτηκε από τις ακαδημαϊκές αρχές της Σχολής του Μονάχου, άν και μαθήτευσε κοντά στον Λύτρα , τον Βολανάκη και άλλους εκπροσώπους της.Φιλοδοξούμε να προωθήσουμε την ελληνική πολιτιστική μας κληρονομιά και να βρούμε όσα πιο πολλά έργα του "Γίωργου Μπουζίανη" και να αναδείξουμε το έργο του προς αποκατάσταση της αδικίας που εισέπραξε στην Ελλάδα.
Το έχει φαίνεται η μοίρα του μεγαλύτερου ΄Ελληνα ζωγράφου εξπρεσιονιστή να εκτιμάται και να αγαπιέται περισσότερο στο εξωτερικό παρά στην Ελλάδα μας τον τόπο του τον γέννησε. Το 1934 λόγω της ανόδου του ναζισμού στην Ευρώπη ...... και που ήταν ήδη αναγνωρισμένος από Γερμανούς τεχνοκριτικούς και γκαλερίστες, επέστρεψε στην Ελλάδα και αντιμετώπισε την αδιαφορία και τολμώ να πως την εχθρότητα από τον... αθηναϊκό καλλιτεχνικό περίγυρο!!!! Ο τότε ΄Ελληνας πρέσβης του Βερολίνου μεσολάβησε για να διοριστεί καθηγητής στην Α.Κ.Σ.Τ, μία θέση που δεν του δόθηκε ποτέ!!!! Δυστυχώς στην Αθήνα μέχρι και το θάνατό του το 1959 έζησε πολύ δύσκολα χρόνια και δυστυχώς μέχρι και σήμερα μόνο τρεις αναδρομικές εκθέσεις έχουν γίνει γι αυτόν τον "Ιδιαίτερο" για το ύφος του ζωγράφο. Ακόμα και στη συνοικία που έζησε κανείς από το Δήμο Δάφνης πολύ κοντά στη στάση "΄Αγιος Ιωάννης" του μετρό δεν τον γνωρίζει σήμερα. Ευτυχώς το σπίτι του πέρασε στην ιδιοκτησία του Δήμου κι επιτέλους τα τέλη του 2010 έγινε μουσείο. Επιτέλους ο διακαής πόθος μας για να αφιερωθεί ένας χώρος για τον καλλιτέχνη και το έργο του και να υπάρξει κάποια πολιτιστική διοργάνωση έγινε πραγματικότητα.
==Ω φτωχε μου Μπουζιανη....==
Ο χρόνος γυρίζει πίσω, στην εποχή κατά την οποία ο κορυφαίος ίσως των Ελλήνων εξπρεσιονιστών Γιώργος Μπουζιάνης κρατούσε σηµειώσεις σε ένα διαβατήριο και η παλέτα του ήταν γεµάτη χρώµατα. Την εποχή, κατά την οποία έζησε τόσο φτωχά, ώστε να µην έχει χρήµατα για το εισιτήριο του λεωφορείου και δεν του έδωσαν τη θέση στη Σχολή Καλών Τεχνών που τού έταξαν.
'''Ο άνθρωπος, το ζώο, το αντικείμενο, τα πάντα ξέρουν να μιλανε σ΄ εκείνον που ξέρει να τ’ ακούσει Γ.Μ.'''
Εποχή, η οποία θα ξαναζωντανέψει στη γειτονιά του, τη Δάφνη. Εκεί όπου το σπίτι - µουσείο του, το οποίο απέκτησε ο ζωγράφος τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του και αγοράστηκε από τον δήµο το 1984, θα συµπληρωθεί µε το νεόδµητο Πνευµατικό Κέντρο «Γ. Μπουζιάνης» (τα οποία ενώνει µία αυλή), για να παρουσιάσουν στο ευρύ κοινό κοµµάτια της ζωής και του έργου του µέσα από πίνακες, φωτογραφίες, αλληλογραφία, βιβλία και καταλόγους, αφίσες, ντοκιµαντέρ και φωνητικά ντοκουµέντα. Κεντρικό έκθεµα όµως αναµένεται να αποτελέσει το γνωστό µεν, αλλά άφαντο σηµειωµατάριο του δηµιουργού, που ανακαλύφθηκε τυχαία στη συλλογή του νεαρού συλλέκτη Ηριδανού Τσιριγκούλη, κληρονόµου αρχείων και έργων Μπουζιάνη. Την οργάνωση και την επιµέλεια του αφιερώµατος υπό τον τίτλο «Ο Μπουζιάνης επιστρέφει σπίτι του» υπογράφει η Ελένη Κυπραίου.Το Μουσείο Μπουζιάνη βρίσκεται στην οδό Γ.Μπουζιάνη 27-31στη Δάφνη (κάθετη στη λεωφόρο Βουλιαγμένης) και τα εγκαίνιά του θα τελεστούν τη Δευτέρα 4 Οκτωβρίου, στις 7 το απόγευμα.
'''27 χρόνια, ο Βασίλης Βαλαμπούς προσπαθούσε ”να εντοπίσει τις δημιουργίες του Μπουζιάνη,'''
διασπαρμένες σε κατόχους διαφόρων εθνικοτήτων, και να ανασυστήσει την ενότητα της κατακερματισμένης καλλιτεχνικής παραγωγής, συγκροτώντας σήμερα την πλουσιότερη ιδιωτική συλλογή του σπουδαίου Έλληνα ζωγράφου”.Ο συλλέκτης Βασίλης Ι.Βαλαμπούς υπήρξε ένας από τους πιο οξυδερκείς έλληνες συλλέκτες έργων τέχνης που απέκτησε δημιουργική «μονομανία» με το έργο του Μπουζιάνη μετά την επίσκεψή του στην Εθνική Πινακοθήκη και την πρώτη αναδρομική έκθεση για τον καλλιτέχνη το 1977. Μετά τον θάνατό του το 2006 η συλλογή του πέρασε στα χέρια των κληρονόμων του.
'''(Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ)'''
Την αρχή της νέας εποχής σηματοδοτεί η έκθεση «Ο Μπουζιάνης ξαναγυρίζει σπίτι του»,.Στο μουσείο θα παρουσιαστούν αρχειακό υλικό και προσωπικά αντικείμενα του ζωγράφου όπως η θήκη των χρωμάτων του,φωτογραφικό υλικό για τον καλλιτέχνη, την οικογένειά του,το σπίτι και την εποχή του. Ο Χαρίλαος Σισμάνης είναι ο σύμβουλος του αρχειακού υλικού,ενώ το σπίτι του Μπουζιάνη θα φιλοξενήσει έκθεση έργων του πολλά από τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά.
'''Το «όχι» στον Ιόλα'''
Σε μια έκθεσή του, τον ειδοποίησαν να σπεύσει στην είσοδο να υποδεχθεί έναν εκπρόσωπο της Πολιτείας. «Αν ενδιαφέρεται πραγματικά για την τέχνη μου, να έρθει να με βρει», απάντησε εκείνος. Έπειτα από επιμονή φίλου του, δέχθηκε κάποια στιγμή στο σπίτι του τον Αλέξανδρο Ιόλα. Η δεύτερη συνάντηση μαζί του δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, επειδή ο γκαλερίστας καθυστέρησε στο ραντεβού. Έτσι, ο Μπουζιάνης κλώτσησε την ευκαιρία για μια μεγάλη έκθεση έργων του στην Αμερική τη δεκαετία του ’50. «Με τα έργα του τον έδενε μια συγγένεια αίματος», έγραψε κάποτε ο στενός του φίλος Φαίδωνας Μίχος, ένας από τους ανθρώπους που προστάτεψαν και ανέδειξαν το έργο του. «Τα θεωρούσε παιδιά του. Πριν πουλήσει οτιδήποτε, ρωτούσε ποιος ήταν ο αγοραστής και αν καταλάβαινε την τέχνη του. Αν είχε αμφιβολία, δεν έδινε τα έργα του, όση ανάγκη χρημάτων και αν είχε...».
'''Ο νεοεμπρεσιονιστής εξπρεσιονιστής Μπουζιάνης'''
Αξιοσημείωτα είναι τουλάχιστον δύο πράγματα όσον αφορά το έργο του Γιώργου Μπουζιάνη. Το πρώτο είναι ότι το έργο του ακόμα και σήμερα παραμένει απροσπέλαστο. Και ο λόγος που παραμένει απροσπέλαστο είναι ότι παραμένει ανένταχτο σε κίνημα και θεωρία, δύσκολο να κατανοηθεί, δύσκολο να προσεγγιστεί. Ίσως γιατί ήταν και παραμένει πολύ μπροστά από την εποχή του. Αυτό μας οδηγεί και στο δεύτερο αξιοσημείωτο του πράγματος. Ότι δηλ. παραμένει σχετικά παραγνωρισμένος ακόμα και σήμερα.
Ποιά όμως είναι η ιδιαιτερότητα του έργου του; Ο Μπουζιάνης δομεί τα έργα του με χρωματικές κηλίδες. Όπως έλεγε κι ο Εγγονόπουλος "το σχέδιο είναι το σχήμα που παίρνει η χρωματική κηλίδα για να συμβάλει συνθετικά με τις άλλες κηλίδες, στη νόμιμη αξιοποίηση της επίπεδης επιφάνειας του πίνακος."
Ο Μπουζιάνης βλέπει χρωματικές εντυπώσεις. Ως προς αυτό ακολουθεί τους Ιμπρεσιονιστές που κοίταζαν και έβλεπαν τις χρωματικές εντυπώσεις και μεταβολές του φωτός και τις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις. Αυτό όμως που τον διαφοροποιεί από αυτούς είναι ότι ο Μπουζιάνης επιλέγει τις εντυπώσεις εκείνες που χαρακτηρίζουν και εκφράζουν αυτό που αυτός βλέπει και θέλει να πει για το θέμα του. Αυτές και μόνο αυτές καταγράφει στο χαρτί. Ο χώρος είναι φαινομενικά κενός και η μορφή βασιλεύει. Ο χώρος όμως είναι φαινομενικά κενός, γιατί ο χώρος εσωτερικεύεται στη μορφή.
Και εκεί είναι, σ' αυτή τη διαδικασία της επιλογής και της εσωτερίκευσης, που αγγίζει τον Εξπρεσιονισμό. Το 1910 ο Αντονίν Μάτετσεκ που μάς έδωσε τον πρώτο ορισμό του κινήματος, είδε τον Εξπρεσιονισμό ως αντίποδα του Ιμπρεσιονισμού και ο Daniel Albright χαρακτήρισε τον Εξπρεσιονισμό ως έναν αποσταγμένο και εσωτερικευμένο Ιμπρεσιονισμό. Για τον Μάτετσεκ ο «εξπρεσιονιστής επιθυμεί να εκφράσει τον εαυτό του [...], απορρίπτει τις απευθείας αντιλήψεις για να χτίσει το έργο του πάνω σε πιο περίπλοκες ψυχικές δομές. Εντυπώσεις και νοητικές εικόνες περνούν μέσα από την ψυχή του σαν από φίλτρο, αφαιρώντας τα υλικά συσσωματώματα για να μείνει η καθαρή ουσία. Εντυπώσεις και νοητικές εικόνες αφομοιώνονται και συμπυκνώνονται σε γενικότερες μορφές και τύπους, που μεταγράφονται με απλά στενογραφικά σύμβολα και τύπους»
Δεν είναι αυτός ο ορισμός εξαιρετικά χαρακτηριστικός για το έργο του Μπουζιάνη, ο οποίος ήταν ένας ζωγράφος με ένα πολύ υψηλό επίπεδο αντίληψης, αλλά και αφαίρεσης; Πίσω από την φαινομενική λιτότητα των υδατογραφιών του κρύβεται το εξαιρετικά περίπλοκο χάος της οπτικής εμπειρίας, το οποίο έχει πρώτα καταγράψει και συνάμα διυλίσει και αποστάξει σε χρώμα που είναι εντύπωση, αλλά και συνάμα έκφραση.
Αυτό είναι το σημείο που ο Ιμπρεσιονισμός συναντάει τον Άλλο του εαυτό: τον Εξπρεσιονισμό. Και είναι αξιοσημείωτο ότι η ένωση αυτή έγινε μέσα στην ψυχή ενός Έλληνα που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην κοιτίδα του Εξπρεσιονισμού και που όταν πήγε στην άλλη κοιτίδα και τότε επίκεντρο της καλλιτεχνικής ζωής του κόσμου, το Παρίσι, κανείς δεν γύρισε να τον κοιτάξει.
'''Έμαθα στη ζωή μου να μην κάνω υποχωρήσεις κι ίσως αυτό το αδιάλλακτο να βρί-σκεται στο έργο μου.»'''
'''Στην Ελλάδα και γενικά στο Νότο ο Εξπρεσιονισμός σπανίζει. Ίσως γιατί το φως της Μεσογείου απορροφά τις ψυχικές εκρήξεις, σκορπίζει τα φαντάσματα. Η Γενιά του ’30, ωστόσο, μας έδωσε μερικούς εξπρεσιονιστές. Ο μεγαλύτερος και πιο αυθεντικός Έλληνας εξπρεσιονιστής παραμένει ο Γιώργος Μπουζιάνης. Η ζωγραφική του ωρίμασε στην πατρίδα του Εξπρεσιονισμού, τη Γερμανία, όπου έζησε από το 1906 ως το 1935. Ήταν ο μόνος από τους Έλληνες ζωγράφους της Σχολής του Μονάχου που έφτασε εκεί με ψυχική προδιάθεση να εγκολπωθεί το δίδαγμα της εξπρεσιονιστικής ζωγραφικής, της εθνικής σχολής της Γερμανίας. Ο Μπουζιάνης δημιουργεί ένα ζωγραφικό σύμπαν που ενοικείται από τα πάθη του ανθρώπου, ταοποία εξελίσσονται σε πάθη της μορφής και πάθη της ζωγραφικής ύλης.'''
==Ενδεικτική βιβλιογραφία==
* Μπουζιάνης: Από τη συλλογή του Βασίλη Ι. Βαλαμπού, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα 2005.
* [http://bouzianisgiorgos1885-1959.blogspot.gr Ιδιωτική συλλογή]
==Εξωτερικές συνδέσεις==
* [http://www.youtube.com/watch?v=-gbdlqPCD_c&feature=youtu.be/ βίντεο-αφιέρωμα]
* [http://bouzianisgiorgos1885-1959.blogspot.gr/ Ιστοσελίδα-αφιέρωμα]
* [http://bouzianisgiorgos1885-1959.blogspot.gr/ works of the great expressionist painter belonging to my art collection]
* [http://bouzianisgiorgos1885-1959.blogspot.gr/
* [http://homepages.pathfinder.gr/sketchyan/buz/bouzianis_main.htm Ιστοσελίδα-αφιέρωμα]
* http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artId=346423&dt=01/08/2010 Ο Γιώργος Μπουζιάνης επιστρέφει στο σπίτι του. Το Βήμα, Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010
| 