Μικρασιατική εκστρατεία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στο χρονικό αυτό σημείο δηλ. στην προέλαση ανατολικά του Σαγγαρίου το 1921, καμμία ωμότητα δεν διεπράχθη κατά των αμάχων Τούρκων καθώς ο Ελληνικός Στρατός ευρίσκετο σε πλήρη οργάνωση, είχε υψηλότατο ηθικό και πίστευε ότι η μάχη της Αγκύρας θα ήταν η τελευταία καθώς ο αντίπαλος ήταν στα όρια της αντοχής του. Κανένα λόγο λοιπόν δεν είχε ο μέσος Έλλην στρατιώτης να προβεί σε ωμότητες. Προφανώς από ένα στρατό 220.000 θα υπήρχαν και μερικά περιστατικά απειθαρχίας και απρεπούς συμπεριφοράς. Η ελληνική διοίκηση όμως φρόντιζε να τιμωρούνται παραδειγματικά αυτές οι λίγες περιπτώσεις. Ωμότητες και γενικότερα ανάρμοστη συμπεριφορά επέδειξαν ορισμένα, αλλά όχι όλα, τμήματα του Ε.Σ. κατά την υποχώρηση ένα χρόνο μετά το 1922, όταν βέβαια η Στρατια Μικράς Ασίας είχε σχεδόν διαλυθεί, Διοίκηση δεν υπήρχε με την παλιά έννοια, η οργάνωση του Στρατού σχεδόν ανύπαρκτη και ουσιαστικά εκεί επικράτησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Αυτά περί ωμοτήτων τα λένε συνήθως οι αριστεροί-διεθνιστές ανθέλληνες που προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από τα δολοφονικά εγκλήματα που διέπραξε ο νικητής πια τουρκικός στρατός στην προέλασή του πρός το Αιγαίο και κυρίως την σφαγή της Σμύρνης και το κάψιμό της. Η αλήθεια είναι ότι ο Ε.Σ. συμπεριφέρθηκε σαν αυτό που ήταν: Ένας σοβαρός επαγγελματικός στρατός που νικούσε και δεν είχε κανένα λόγο να διαπράξει ωμότητες. Αυτό όμως διήρκεσε όσο το στράτευμα αυτό διατηρούσε την πειθαρχία και την συνοχή του. Δυστυχώς στο τέλος και κατά την υποχόωρηση μόνον, έγιναν ακρότητες, κυρίως κλεψιές και βιασμοί, και δυστυχώς σκοτωμοί τόσο τούρκων, αρμενίων, εβραίων όσο και μικρασιατών Ελλήωνων, από τους αλλόφρονες (Έλληνες) στρατιώτες που έτρεχαν με κάθε τρόπο να φτάσουν στα παράλια και να επιβιβαστούν σε πλοίο για την κυρίως Ελλάδα.]