Νεοκλασικισμός (ζωγραφική): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Image:Parnassus, Andrea Appiani (1811).jpg|thumb|left|180px|<center>Δείγμα του ιταλικού πρώιμου νεοκλασικισμού. Παρνασός του [[Αντρέα Απιάνι| Ανδρέα Απιάνι]] (1811)<center>]]

[[Image:Jacques-Louis David, Le Serment des Horaces.jpg|thumb|left|180px|<center>[[Ο όρκος των Ορατίων (Ζακ-Λουί Νταβίντ)|Ο όρκος των Ορατίων]] (1787) του [[Ζακ Λουί Νταβίντ]] με σαφή αναφορά στο ηρωικό ύφος<center>]]

'''Νεοκλασικισμός''' ονομάζεται η καλλιτεχνική τάση που διαδόθηκε ευρύτατα στην [[Ευρώπη]] στο β΄μισό του 18^ου αιώνα. Η αρχή του ανάγεται στο ενδιαφέρον για τις αρχαιολογικές σπουδές, που ανακινήθηκε μετά τις επιτυχείς ανασκαφές του [[Ηράκλειο|Ηρακλείου]] (1738) και της [[Πομπηία]]ς (1748) στην [[Καμπανία]], καθώς και από τις αισθητικές αναζητήσεις του Γερμανού ερευνητή [[Γιόχαν Γιοακίμ Βίνκελμαν]], ο οποίος, με τη δημοσίευση του έργου του Ιστορία της τέχνης της αρχαιότητας (''Geschichte der Kunst des Alterthums'') ([[1764]]), άσκησε μεγάλη επίδραση τις αισθητικές αντιλήψεις των συγχρόνων του.<ref>[[Νίκος Σκουτερόπουλος]] «Σκέψεις για την μίμηση των ελληνικών έργων στη ζωγραφική και τη γλυπτική, σ. 7, εκδ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ, 1996 ISBN 960-518-003-0»</ref>

Στη διαμόρφωση της νεοκλασικής ζωγραφικής μετά την κυριαρχία του πομπώδη και εμφατικού χρακτήρα του [[Μπαρόκ]] αλλά και της ελαφρότητας και παραδοξότητας του [[Ροκοκό]] συνέβαλε η αναζήτηση ενός προτύπου με τα ιδεώδη της κλασικής Αρχαιότητας που να εμπεριέχουν ανώτερες ηθικές αξίες.