Κίνημα Παγκάλου 25ης Ιουνίου 1925: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Templar52 (συζήτηση | συνεισφορές)
μ Ο Templar52 μετακίνησε τη σελίδα Κίνημα Πάγκαλου 25ης Ιουνίου 1925 στη Κίνημα Παγκάλου 25ης Ιουνίου 1925: Ορθοτ.
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
Στις [[25 Ιουνίου]] [[1925]], εκδηλώθηκε το Στρατιωτικό Κίνημα του στρατηγού [[Θεόδωρος Πάγκαλος (στρατηγός)|Θεόδωρου Πάγκαλου]], που το βοήθησε να επικρατήσει η χαλαρή αντίδραση της κυβέρνησης [[ΑνδρέαςΚυβέρνηση ΜιχαλακόπουλοςΑνδρέα Μιχαλακόπουλου 1924|κυβέρνησης Ανδρέα Μιχαλακόπουλου]], η οποία δίστασε να το αντιμετωπίσει δυναμικά. Ο Πάγκαλος, αμέσως μετά την επικράτησή του, σχημάτισε κυβέρνηση που πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στη συνέλευση ([[Κυβέρνηση Θεόδωρου Πάγκαλου 1925]]), αλλά πολύ γρήγορα εγκατέλειψε τα δημοκρατικά προσχήματα.
[[Εικόνα:Pangalos.jpg|thumb|150px|Ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος (1920)]]
Μια πρώτη ένδειξη των πραγματικών διαθέσεων ήταν το διάταγμα της [[13 Ιουλίου]] [[1925]] για την «κατοχύρωση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος» , με το οποίο παραπέμπονταν σε [[Στρατοδικείο|στρατοδικεία]] όσοι μετέδιδαν ειδήσεις που διατάρασσαν τη δημόσια τάξη ή στρέφονταν κατά κάποιο τρόπο εναντίον της κυβέρνησης. Σε εφαρμογή του άρχισαν διώξεις δημοσιογράφων και εφημερίδων, όπως της «Εστίας», της «Καθημερινής» και του «Ριζοσπάστη».
 
Η εκβιαστική άνοδος του [[Θεόδωρος Πάγκαλος (στρατηγός)|Θεόδωρου Πάγκαλου]] στην εξουσία και η συνακόλουθη νομιμοποίησή του από τη Συνέλευση μπορούν να εξηγηθούν μόνο στο φως της σοβαρής χαλάρωσης των κοινοβουλευτικών αρχών, καθώς και της εξίσου σοβαρής φθοράς της Συνέλευσης, η οποία αδυνατούσε να εξελιχτεί σε ουσιαστική αντιπροσωπευτική εξουσία, όπως αδυνατούσε να εκπληρώσει τη Συντακτική αποστολή της. Ο Πάγκαλος εκμεταλλεύτηκε το έντονα αντικομμουνιστικό κλίμα, που είχε δημιουργηθεί από τις αλλεπάλληλες απεργίες και άλλες εργατικές εκδηλώσεις, και τον πανικό του αστικού κόσμου, για να καταλάβει την εξουσία, ενώ ο αστικός πολιτικός κόσμος εύκολα συγκατατέθηκε να του δώσει πίστωση χρόνου, προκειμένου να επιβάλει μια σειρά αντιδημοκρατικών μέτρων, τα οποία οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις απέφευγαν για ευνόητους λόγους.