Εκλογή Αρχιεπισκόπου (Ελλάδα): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αρχικά ο Αρχιεπίσκοπος διοριζόταν από την κυβέρνηση ενώ στη συνέχεια από τον ίδιο τον Βασιλιά. Από το [[1923]] η ευθύνη για την εκλογή Αρχιεπισκόπου περιήλθε στην ίδια την Εκκλησία, η οποία μέσω της Ιεράς Συνόδου εξέλεγε τον Αρχιεπίσκοπο.<ref name="Κονιδάρης"/> Η πρωτοβουλία ανήκε στην τότε [[Κίνημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1922|Επαναστατική Επιτροπή]], η οποία με απόφασή της, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης στις [[14 Δεκεμβρίου]] [[1923]], ανέθετε την ευθύνη της διοίκησης της Εκκλησίας στην Ιερά Σύνοδο. Με τον νόμο 1493/1938 ''περί εκλογής Αρχιεπισκόπου Αθηνών και των Μητροπολιτών του Βασιλείου'' η εκλογή του Αρχιεπισκόπου έπαυε να γίνεται από τη Σύνοδο της Ιεραρχίας και οριζόταν να γίνεται από ολιγομελή Διαρκή Σύνοδο.<ref name="Αγγελόπουλος"/> Λίγο αργότερα η εκλογή του Αρχιεπισκόπου ορίστηκε να γίνεται από επταμελή σύνοδο, σύστημα το οποίο συνεχίστηκε και μέχρι την εγκαθίδρυση της [[Χούντα των Συνταγματαρχών|Χούντας των Συνταγματαρχών]].<ref name="Αγγελόπουλος">Αγγελόπουλος Αθανάσιος, ''Ιστορία των Δομών διοικήσεως και ζωής της Εκκλησίας της Ελλάδος'', Εκδοτικός οίκος ΑΦΩΝ Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1984, σελ.62</ref> Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας η εκλογή του Αρχιεπισκόπου ανατέθηκε σε μία ''αριστίνδην'' Σύνοδο, η οποία και εξέλεξε ως Αρχιεπίσκοπο τον [[Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α´|Ιερώνυμο Α΄]].<ref name="Αγγελόπουλος2">Αγγελόπουλος Αθανάσιος, ''Ιστορία των Δομών διοικήσεως και ζωής της Εκκλησίας της Ελλάδος'', Εκδοτικός οίκος ΑΦΩΝ Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1984, σελ.71</ref> Μετά την πτώση της Χούντας, συγκροτήθηκε Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας με το υπ' αριθμόν 274 νομοθετικό διάταγμα, η οποίσοποία ανέλαβε να εκλέξει Αρχιεπίσκοπο. Η Σύνοδος αποτελούταν από τους Μητροπολίτες που είχαν εκλεγεί πριν από την [[21 Απριλίου|21η Απριλίου]] [[1967]], Αρχιεπίσκοπος δε εξελέγη ο [[Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ|Σεραφείμ]].<ref name="Αγγελόπουλος3">Αγγελόπουλος Αθανάσιος, ''Ιστορία των Δομών διοικήσεως και ζωής της Εκκλησίας της Ελλάδος'', Εκδοτικός οίκος ΑΦΩΝ Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1984, σελ.105</ref>