Δημόσιο χρέος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτα: μεγάλη προσθήκη |
|||
Γραμμή 294:
Έτσι, η καλύτερη στρατηγική για να ακολουθήσει για να μειώσει το δημόσιο χρέος σε περίπτωση που ο ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ είναι μικρότερο από το επιτόκιο των κρατικών ομολόγων είναι η μείωση <math>b_ {0}</math>, μέσω της πώλησης της την περιουσία τους από το κράτος και να εξασφαλιστεί ότι τα έσοδα είναι μεγαλύτερες από τις εκροές.
==δημόσιο χρέος και την οικονομική ανάπτυξη==
Μπορείτε να αξιολογήσει ποιες είναι οι συνέπειες του ΑΕΠ, την απασχόληση, το επίπεδο των τιμών και των επιτοκίων της αλλαγής των κρατικών δαπανών και της «προσφοράς χρήματος από την κεντρική τράπεζα, συγκεντρώνοντας το υπόδειγμα IS-LM και το κεϋνσιανό μοντέλο Μοντέλο μ.Χ. -AS.
Σύμφωνα με την υπόθεση κεϋνσιανή επενδύσεις σε τίτλους των νοικοκυριών (εξοικονόμηση S) δεν εξαρτάται μόνο από το επιτόκιο, αλλά και από το επίπεδο του εισοδήματος (ΑΕΠ), ως εκ τούτου S = Sy, όπου s είναι η οριακή ροπή προς αποταμίευση με 0 <s < 1. Οι τίτλοι των οικογενειών μπορούν να χρηματοδοτήσουν ή εταιρικών επενδύσεων I (r) με r το επιτόκιο ή η δημόσια δαπάνη του κράτους G ως εκ τούτου:
:<math>(1) \quad sY = I(r) + G</math>
Η λειτουργία μειώνεται σε r στην πραγματικότητα οι εταιρείες χαμηλότερο επιτόκιο θα είναι πρόθυμοι να επενδύσουν για να λαμβάνει δάνεια στην αγορά κεφαλαίων με χαμηλότερο ρυθμό.Ως εκ τούτου:
:<math>I^{'}(r)</math>
Το οικονομικό μας σύστημα όλες οι δραστηριότητες που πρόκειται να πραγματοποιηθούν σε δύο κατηγορίες: ". Χρήματος" που κερδίζουν οι τόκοι, που ονομάζεται «τίτλους» και εκείνων που δεν καταβάλλουν τόκους που ονομάζεται
Η ζήτηση για τα χρήματα είναι το ποσό των χρημάτων που πρέπει να παρέχουν στις οικογένειες για την αγορά. Επίσης, αυξάνει με την αύξηση του ΑΕΠ, στην πραγματικότητα, αν το ΑΕΠ μεγαλώνει καθώς η ανάγκη για χρήματα από τα νοικοκυριά για να διενεργούν τις συναλλαγές τους, ενώ μειώνεται με την αύξηση των αξιών των επιτοκίων, διότι οι οικογένειες θα αισθάνονται πιο βολικό να επενδύουν σε κινητές αξίες, και όχι που έχουν χρήματα.
Η ζήτηση χρήματος είναι επομένως μια διαφορίσιμη συνάρτηση με δύο μεταβλητές Y και r, όπου r είναι το επιτόκιο. Δεδομένου ότι η L (Υ, r) αυξάνοντας σε Υ και μειώνονται σε r είναι:
:<math>L_{Y}(Y_{*},r_{*})=\dfrac{\delta L}{\delta Y} >0</math>
και
:<math>L_{r}(Y_{*},r_{*})=\dfrac{\delta L}{\delta r}</math>
Η ζήτηση χρήματος αυξάνεται ανάλογα με το επίπεδο των τιμών, στην πραγματικότητα, για παράδειγμα, όταν οι τιμές διπλασιαστεί παίρνει διπλάσια χρήματα ως εξής:
:<math>M_{D}= p*L(Y,r)</math>
Επιπλέον, δεδομένου ότι οι οικονομικοί παράγοντες μπορούν να έχουν ακριβώς το ποσό των χρημάτων που προσφέρονται από την Κεντρική Τράπεζα, τότε η προσφορά χρήματος πρέπει να ισούται με τη ζήτηση χρήματος ως εκ τούτου:
:<math>(2) \quad p*L(Y,r) = M</math>
Υποθέτοντας ότι όλο το εμπόριο βασίζεται στην ανταλλαγή των αγαθών και εργασίας, η αξία των περιουσιακών στοιχείων που η εταιρεία έχει να δώσει σε αντάλλαγμα για μια ώρα εργασίας ονομάζεται πραγματικού μισθού. Αλλά δεδομένου ότι η εργασία πωλείται σε αντάλλαγμα για τα χρήματα και αγαθά ο πραγματικός μισθός δίνεται από τη σχέση μεταξύ του ονομαστικού μισθού W και P η τιμή των αγαθών.
Δεδομένου ότι το κέρδος από όλες τις εταιρείες που αποτελούν μέρος της οικονομίας δίνεται από τη διαφορά μεταξύ του ΑΕΠ και του κόστους εργασίας που χρησιμοποιούνται:
:<math>\Pi = f(N) - \dfrac{W}{P}N</math>
όπου f (Ν) είναι οι αυξήσεις ΑΕΠ με τον αριθμό των εργασιών Ν και υποθέτοντας επίσης ότι η συνάρτηση f (Ν) είναι κοίλη και ότι μεγαλώνει όλο και λιγότερο με την αύξηση του Ν, διότι η εργασία χρησιμοποιείται με ένα σταθερό ποσό του κεφαλαίου, ως εκ τούτου, είναι:
:<math>\dfrac{d(f(N))}{dN}>0</math>
και
:<math>\dfrac{d^{2}(f(N))}{dN}</math>
Σε περίπτωση που το ΑΕΠ είναι η ισοδυναμία:
:<math>(3) \quad Y = f(N)</math>
Καθώς οι εταιρείες επιδιώκουν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη από τον υπολογισμό της παραγώγου του κέρδους και θέτοντας ίσο με το 0 έχουμε ότι η ζήτηση για εργατικό δυναμικό των επιχειρήσεων είναι:
:<math>\dfrac{d(f(N))}{dN} = \dfrac{W}{P}</math>
Οι εργαζόμενοι αποφασίζουν το ποσό της εργασίας που πρέπει να παρέχονται με βάση τον πραγματικό μισθό ίσο με το ποσοστό του ονομαστικού μισθού και του επιπέδου των τιμών αντιληπτή.
Προφανώς, η προσφορά εργασίας αυξάνεται με τον πραγματικό μισθό, επειδή μπορούν να κερδίσουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να εργάζονται και με την αύξηση του επιτοκίου των πραγματικών μισθών θα πρέπει να αυξηθεί προκειμένου να πείσει τους ανθρώπους να εργαστούν και όχι να επενδύσουν σε τίτλους υπολογισμό τότε η προσφορά εργασίας S λειτουργία έχουμε:
:<math>\dfrac{W}{P}=S(r,N)</math> με τις μερικές παραγώγους της τόσο θετικά: <math>S_{r}>0 \quad S_{N}>0</math>
Απόκτηση Π / Π από την προηγούμενη έκθεση και την αντικατάσταση του άλλου, έχουμε:
:<math>(4) \quad f^{'}(N) = S(r,N)</math>
Τώρα θεωρείται σύστημα δίνεται από την υπονοούμενη 4 παραπάνω συνάρτηση όπου το Ρ, r, Υ, Ν και Μ θεωρούνται ενδογενείς μεταβλητές, εξωγενές G:
:<math>\begin{array}{l} (1) \quad T(Y,r) = -sY+I(r)= -G \\ (2) \quad L(Y,r) = \dfrac{M}{P} \\ (3) \quad Y = f(N) \\ (4) \quad S(r,N)=f^{'}(N) \end{array}</math>
4 λειτουργεί ως Τ, L, Υ, S είναι διαφορίσιμη και η ορίζουσα:
:<math>det(J)=det\left( \begin{array}{cccc} 0 & \dfrac{dI(r_{*})}{dr} & -s & 0 \\ \dfrac{M}{p^{2}} & L_{r}(Y_{*},r_{*}) & L_{y}(Y_{*},r_{*}) & 0 \\ 0 & 0 & 1 & - \dfrac{dF(N_{*})}{dN} \\ 0 & -S_{r}(N_{*},r_{*}) & 0 & -S_{N}(N_{*},r_{*})+\dfrac{d^{2}F(N_{*})}{dN} \end{array}\right) \neq 0</math>
Μπορούμε να εφαρμόσουμε το θεώρημα της τοπικής αντιστρεψιμότητα των λειτουργιών τότε υπάρχουν έξι τιμές:
:<math>Y_{*},r_{*},P_{*},N_{*},G_{*}=-T(Y_{*},r_{*}),M_{*}=L(Y_{*},r_{*})P_{*}</math>
τέτοια ώστε:
:<math>\left( \begin{array}{cccc} 0 & \dfrac{dI(r_{*})}{dr} & -s & 0 \\ \dfrac{M}{p^{2}} & L_{r}(Y_{*},r_{*}) & L_{y}(Y_{*},r_{*}) & 0 \\ 0 & 0 & 1 & - \dfrac{dF(N_{*})}{dN} \\ 0 & -S_{r}(N_{*},r_{*}) & 0 & -S_{N}(N_{*},r_{*})+\dfrac{d^{2}F(N_{*})}{dN} \end{array}\right)\left( \begin{array}{cc}dp \\ dr \\ dY \\dN \end{array}\right)= \left( \begin{array}{cc}-dG \\ \dfrac{1}{p}dM \\ 0 \\ 0 \end{array}\right)</math>
Υπολογίζοντας την αντίστροφη μήτρα του J και λύνοντας το σύστημα παίρνουμε:
:<math>\begin{array}{l} (5) \quad dp=\dfrac{p^{2}(L_{r}S_{N}-L_{r}f^{''}(N)-L_{Y}S_{r}f^{'}(N))}{(I^{'}(r)S_{N}-I^{'}(r)f^{''}(N)+sS_{r}f^{'}(N))M}dG +\dfrac{p}{M}dM\\ (6) \quad dr=\dfrac{f^{''}(N)-S_{N}}{I^{'}(r)S_{N}-I^{'}(r)f^{''}(N)+sS_{r}f^{'}(N)}dG\\ (7) \quad dY=\dfrac{S_{r}f^{'}(N)}{I^{'}(r)S_{N}-I^{'}(r)f^{''}(N)+sS_{r}f^{'}(N)}dG\\ (8) \quad dN=\dfrac{S_{r}}{I^{'}(r)S_{N}-I^{'}(r)f^{''}(N)+sS_{r}f^{'}(N)}dG \end{array}</math>
Το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσετε είναι ότι η νομισματική πολιτική, δηλαδή, η μεταβολή της προσφοράς χρήματος από την κεντρική τράπεζα dM, δηλαδή όχι μόνο επηρεάζει τον πληθωρισμό για το επιτόκιο r, Y το ΑΕΠ και τον αριθμό των κατειλημμένων Ν οπότε αν αυξάνει την προσφορά χρήματος αυξάνεται ο πληθωρισμός, αν μειώνεται η προσφορά χρήματος μειώνει επίσης τον πληθωρισμό, ενώ δεν είναι δυνατόν να εκτιμηθεί η επίδραση της αύξησης ή της μείωσης των δημόσιων δαπανών για τον πληθωρισμό, όπως σε (5) ο όρος dG πολλαπλασιάζεται με μια ποσότητα του οποίου σημάδι δεν μπορεί να αξιολογηθεί.
Κάνοντας μαζί του (7) και (8) έχουμε:
:<math>dN=\dfrac{dY}{f^{'}(N)}</math>
και δεδομένου ότι ο όρος f^{'}(N)>0 τότε αν το ΑΕΠ αυξάνεται, επίσης, αυξάνει τον αριθμό των εργαζομένων, αν οι χρόνοι του ΑΕΠ μείωση του αριθμού των εργαζομένων.
Έτσι, θέλουν να σπουδάσουν (6), (7) και (8) το μόνο πρόβλημα που τίθεται είναι να αξιολογήσει την ένδειξη της ανισότητας στον ισολογισμό:
:<math>(9) \quad I^{'}(r)S_{N}-I^{'}(r)f^{''}(N)+sS_{r}f^{'}(N)>0</math>
δηλαδή είναι ίση με:
:<math> I^{'}(r)(f^{''}(N)-S_{N})<sS_{r}f^{'}(N) </math>
Σημειώνεται ότι και τα δύο μέλη της ανισότητας είναι θετικά, έτσι ώστε η ανισότητα ικανοποιηθεί, είναι αναγκαίο ότι το πρώτο μέλος της inequation είναι μια θετική ποσότητα μικρότερη από το δεύτερο μέλος.
Δεδομένου ότι η λειτουργία Ι μειώνεται στο D την παράγωγο της συνάρτησης σε ένα ισοδύναμο σημείο προς την τριγωνομετρική εφαπτομένη της γωνίας \alpha σχηματίζεται από γεωμετρική εφαπτομένη με τη λειτουργία στο σημείο αυτό με τον άξονα χ, δεδομένου ότι η συνάρτηση της εφαπτομένης αυξάνεται σε \alpha έτσι ώστε το παράγωγο του Ι είναι αρκετά μικρό, είναι απαραίτητο ότι \alpha είναι όσο το δυνατόν μικρότερη και, κατά συνέπεια, είναι απαραίτητο ότι [1] είναι επίσης αναγκαίο ότι η οριακή ροπή για να σώσει είναι αρκετά μεγάλο και ότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται να επενδύσουν σε τίτλους αντί εργασίας είναι πολλοί. Με τον τρόπο αυτό η ανισότητα (9) είναι ικανοποιητική.
Περιπτώσεις σωστή δημοσιονομική πολιτική
#Αν η ανισότητα (9) είναι ικανοποιημένη με την αύξηση των κρατικών δαπανών αυξάνει το ΑΕΠ και τον αριθμό των εργαζομένων και μειώνει το επιτόκιο.
#Αν η ανισότητα (9) δεν είναι ικανοποιημένη με τη μείωση των κρατικών δαπανών αυξάνει το ΑΕΠ και τον αριθμό των εργαζομένων και μειώνει το επιτόκιο.
Περιπτώσεις λανθασμένη δημοσιονομική πολιτική
#Αν η ανισότητα (9) είναι ικανοποιημένη με τη μείωση των κρατικών δαπανών μειώνει το ΑΕΠ και τον αριθμό των εργαζομένων και αυξάνει το επιτόκιο.
#Αν η ανισότητα (9) δεν είναι ικανοποιημένοι με την αύξηση των κρατικών δαπανών μειώνει το ΑΕΠ και τον αριθμό των εργαζομένων και αυξάνει το επιτόκιο και ο πληθωρισμός.
== Παραπομπές ==
| |||