Αφηρημένη τέχνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στις αρχές του [[20ος20ός αιώνας|20ου20ού αιώνα]] ο όρος χρησιμοποιήθηκε κατά κύριο λόγο ως αναφορά σε έργα του [[Κυβισμόςκυβισμός|κυβισμού]] και του [[φουτουρισμός|φουτουρισμού]], τα οποία προσπάθησαν να περιγράψουν την πραγματικότητα, όχι όμως μέσω της μίμησης ή της πιστής αναπαράστασης των εξωτερικών χαρακτηριστικών της, αλλά με έναν αντισυμβατικό και αφηρημένο τρόπο μέσω των αμετάβλητων εγγενών ιδιοτήτων της.

Ιστορικά, σημαντικό ρόλο στηνστη διαμόρφωση μιας αφηρημένης αντίληψης γύρω από το καλλιτεχνικό έργο, θεωρείται πως διαδραμάτισε η ανάπτυξη της [[φωτογραφία|φωτογραφίας]], καθώς κατέστησε σε ένα βαθμό περιττή την πιστή αντιγραφή των αντικειμένων στις υπόλοιπες εικαστικές τέχνες.

Σύγχρονοι καλλιτέχνες, όπως ο [[Βασίλι ΚαντίνσκυΚαντίνσκι]] υποστήριξαν πως σε αντίθεση με τη σύγχρονη [[επιστήμη]], η οποία αποκαλύπτει τον υλικό κόσμο και τη δομή του, ο ρόλος της τέχνης θα έπρεπε να είναι η ανάδειξη του πνευματικού χαρακτήρα της. Ο ΚαντίνσκυΚαντίνσκι θεωρείται ένας από τους πατέρες της αφηρημένης τέχνης, ενώ επηρέασε σημαντικά και το μεταγενέστερο κίνημα του [[Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός|Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού]] κατά τη δεκαετία του [[1950]]. Όμως η μουσική, ήδη απ'τη γέννησή της, είχε δείξει αυτό το δρόμο. Εκεί μπερδεύτηκε και ο μεγάλος Καντίνσκι προσπαθώντας να συνδυάσει τους ήχους με τα χρώματα, κάτι που μάλλον απέτυχε. Όμως έδωσε μια μεγάλη ιδέα. Η ζωγραφική είχε πλέον το προνόμιο να συμπεριφέρεται χωρίς να είναι υποχρεωμένη να εξηγεί. Η ζωγραφική μπόρεσε να καθίσει στον πολύ κόσμο, που αρχέγονα άκουγε μουσική, και να μην εξαρτάται από την εξουσία. Ακριβώς τόσο αφηρημένη όσο τα γράμματα και οι ήχοι και τόσα άλλα.