Μανουήλ Γεδεών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Μανουήλ Γεδεών ήταν πολυγραφότατος. Δημοσίευσε δεκάδες ογκώδη βιβλία και "περισσότερα από εφτακόσια δημοσιεύματα, διασκορπισμένα σε δυσεύρετα σήμερα έντυπα της Κωνσταντινούπολης και των Αθηνών, των οποίων δεν υπάρχει, δυστυχώς, πλήρης βιβλιογραφική αναγραφή".<ref name=auto2>Στο ίδιο.</ref>

Συνέγραψε 800 πραγματείες και άρθρα. Μεγάλο μέρος δημοσίευσε στο περιοδικό "Εκκλησιαστική Αλήθεια", επίσημο όργανο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπου εργάστηκε από το 1882 έως το 1920. Έχει εκδώσει πολλά συγγράμματα και διατριβές, μεταξύ των οποίων: "Πατριαρχικοί Πίνακες", "Ο Άθως" (πρώτη ελληνική μελέτη για το Άγ. Όρος), "Βυζαντινόν Εορτολόγιον", Χρονικά της Πατριαρχικής Ακαδημίας" (περί της Μεγάλης του Γένους Σχολής), "Έγγραφοι λίθοι και κεράμια", "Αποσημειώματα Χρονογράφου", "Ιστορία των του Χριστού πενήτων" κ.ά.
Με το θάνατό του, το 1943, μέρος του έργου του έμεινε ανέκδοτο, το οποίο αργότερα, με τη φροντίδα της κόρης του Σοφίας Γεδεών-Καρανικόλα, είδε το φως της δημοσιότητας.

Στις μελέτες του ασχολείται με διάφορα πράγματα: την [[Μουσική|μουσική]], τη βιογραφία, τη γραμματολογία, την πολιτική και θρησκευτική ιστορία, τη βιβλιογραφία, την επιγραφική, την [[Εικονογραφία|εικονογραφία]] και τη [[Λαογραφία|λαογραφία]]. Η έρευνά του επικεντρώνεται στην πατριαρχική ιστορία του ελληνισμού κατά την περίοδο της [[Τουρκοκρατία|Τουρκοκρατίας]], την οποία αποκαλούσε «περίοδο των κάτω χρόνων» και την οποία, μαζί με την προεπαναστατική περίοδο, θεωρούσε ως συνέχεια του Μεσαίωνα. Το γεωγραφικό κέντρο της ερευνητικής του δραστηριότητας ήταν η Κωνσταντινούπολη και η γύρω της περιοχή, όμως η αρχειοδιφική του έρευνα επεκτάθηκε και σε περιοχές όπως το Άγιον Όρος και η [[Πάτμος]]. Ο Γεδεών αγωνίστηκε να σώσει και την προφορική παράδοση, έχοντας την επίγνωση ότι η προφορική παράδοση συμπληρώνει τη γραπτή. Στα έργα του έχει καταγράψει μεγάλο μέρος της παράδοσης αυτής.

Ως συγγραφέας, έχει ιδιότυπο ύφος. Ως Ιστορικός - Μεσαιωνολόγος, θεωρείται αυθεντία από Έλληνες και ξένους επιστήμονες. Υπήρξε, κατά τον Κ. Θ.Δημαρά, "ο ακαταπόνητος πρωτόσχολος" Μέγας διδάσκαλος του Γένους, μυαλό γόνιμο και φωτισμένο, ανάστημα ηθικό, εργάτης ακαταπόνητος του πνεύματος. Ο Ν. Τωμαδάκης τον χαρακτηρίζει ως "τον κατεξοχήν ιστοριογράφο και αναδιφητή της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.<ref>Ν. Τωμαδάκη, Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Φιλολογίαν, τ. 1 Κλεις της Βυζαντινής Φιλολογίας, Έκδοσις 3η, Αθήναι, Εκ του Τυπογραφείου Αδελφών Μυρτίδη, 1965, σελ. 129.</ref> Επίσης συγκαταλέγεται στους θεμελιωτές των Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών στην Ελλάδα, μαζί με τον [[Αθανάσιος Παπαδόπουλος-Κεραμεύς|Αθανάσιο Παπαδόπουλο-Κεραμέα]] και τον [[Κωνσταντίνος Σάθας|Κωνσταντίνο Σάθα]].<ref name=auto1 />