Κάρολος Γ΄ της Ισπανίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ r2.7.2+) (Ρομπότ: Προσθήκη: be-x-old:Карл III (кароль Гішпаніі)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 2:
'''Κάρολος Γ΄''' ([[1716]] - [[1788]]) βασιλιάς της [[Ισπανία]]ς ([[1759]] - [[1788]]) της [[Νάπολη]]ς και της [[Σικελία]]ς ([[1735]] - [[1759]]) και δούκας της Πάρμας ([[1732]] - [[1735]]). Ήταν οπαδός του [[πεφωτισμένη μοναρχία|πεφωτισμένου απολυταρχισμού]]. Πρώτος γιος από τον δεύτερο γάμο του βασιλέως της Ισπανίας [[Φίλιππος Ε΄ της Ισπανίας|Φιλίππου Ε΄]] από την δεύτερη σύζυγο του [[Ελισάβετ Φαρνέζε]].
 
Σε ηλικία 16 ετών στάλθηκε στην [[Πάρμα]] και έλαβε τον τίτλο του Δούκα πάνω στα κληρονομικά δικαιώματα της μητέρας του. Εκεί δέχθηκε ισχυρή επίδραση του [[διαφωτισμός|Διαφωτισμού]] και των γραμμάτων, κάτι που ήταν αδύνατο για την εποχή του να συναντήσει στην [[Ισπανία]]. Στην Ισπανία διαδέχθηκε τον άτεκνο ετεροθαλή αδελφό του [[Φερδινάνδος ΣΤ΄ της Ισπανίας|Φερδινάνδο Στ΄ΣΤ΄]].
 
== Εντάσεις στις σχέσεις του με την Αγγλία ==
Γραμμή 10:
Την [[1 Δεκεμβρίου]] [[1734]], μετά τη νίκη του Χοσέ Καρίγιο ντε Μοντεμάρ επί των Αυστριακών στη [[μάχη του Μπιτόντο]], κηρύχθηκε βασιλιάς της Νάπολης και της Σικελίας. Αλλά ο ίδιος δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες, ενώ φορούσε σπάνια τη στρατιωτική στολή. Ο Άγγλος ναύαρχος που βρέθηκε στη [[Μεσόγειος|Μεσόγειο]] προκειμένου να επηρεάσει τον πόλεμο της Αυστριακής διαδοχής τον πίεσε να κρατήσει ουδετερότητα με την απειλή να βομβαρδίσει τη Νάπολη. Αυτό επηρέασε έντονα το μυαλό του γιατί του έδωσε ένα αίσθημα εχθρότητας, που επηρέασε την πολιτική του αργότερα.
 
Παραχώρησε ([[1735]]) την Πάρμα στον αυτοκράτορα [[Κάρολος ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Κάρολο τον 6οΣΤ΄]] σε αντάλλαγμα της αναγνώρισης του ως βασιλιά της Νάπολης και της Σικελίας. Στο εσωτερικό της χώρας του άρχισε αναμόρφωση, ενώ είχε μεγάλη ικανότητα στην επιλογή υπουργών και συμβούλων. Επί της εποχής του έγιναν στην περιοχή που κυβερνούσε στην Ιταλία οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις του [[Ερκολάνο]] ([[1738]]) και της [[Πομπηία]]ς ([[1748]]). Ο ίδιος μόλις το πληροφορήθηκε ευχαριστημένος χρηματοδότησε τις ανακαλύψεις.
 
Παραιτήθηκε ([[1759]]) στην [[Νάπολη]] υπέρ του τρίτου γιου του, Φερδινάνδου. Σαν βασιλιάς της Ισπανίας η εξωτερική του πολιτική ήταν καταστροφική. Η δυσαρέσκεια του με την [[Αγγλία]] έγινε ανεξέλεγκτη μετά τον θάνατο της συζύγου του [[Μαρία Αμαλία της Σαξονίας|Μαρίας - Αμαλίας της Σαξονίας]] και ήρθε σε συμμαχία με τη [[Γαλλία]]. Περιπλέχθηκε στον [[Επταετής πόλεμος|επταετή πόλεμο]] με μεγάλες απώλειες για τη χώρα του. Κατάφερε να ενώσει στην [[Αμερική|Αμερικάνικη ήπειρο]] τις Γαλλικές δυνάμεις με αυτές των δυσαρεστημένων αποίκων κατά της Αγγλίας. Ο ίδιος, όμως, δεν ήταν άξιος να δημιουργήσει ικανό στόλο.
Γραμμή 24:
== Κληρονόμοι ==
 
ΜεΑπό τον γάμο του ([[1738]]) με την [[Μαρία Αμαλία της Σαξονίας]] παιδιά του ήταν :
 
* Μαρία Ισαβέλλα (1740 - 1742)
Γραμμή 34:
* [[Κάρολος Δ΄ της Ισπανίας]]
* Μαρία Θηρεσία (1749 - 1750)
* [[Φερδινάνδος Α΄ των δύοΔύο Σικελιών]]
* [[Γαβριήλ Αντώνιος της Ισπανίας]]
* Μαρία Άννα (1754-1755)