Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Image:SabbastheSanctified.jpg|right|thumb|200px300px]]

Ο '''Σάββας ο Ηγιασμένος''' (* τον Ιανουάριο του [[439]]- στην [[Μουταλάσκη]], σήμερα προάστειο της Καισάρειας· † 5 Δεκεμβρίου [[532]], κοντά στα [[Ιεροσόλυμα]]) ήταν [[Καππαδοκία|Καππαδόκης]] μοναχός και ασκήτής ο οποίος έζησε στον 5ο και στις αρχές του 6ου αιώνα μ.Χ.

Ο '''Σάββας ο Ηγιασμένος''' γεννήθηκε στην Μουταλιάσκα[[Μουταλάσκη]] της [[Καππαδοκία|Καππαδοκίας]] το [[439]] και δεκαοκτώ ετών πήγε στην [[Ιερουσαλήμ]] . Εκεί ο [[Ευθύμιος ο Μεγάλος]] θα τον οδηγήσει στο [[κοινόβιο]] του Θεόκτιστου. Το [[473]] κι αφού πεθάνει ο Ευθύμιος ακολούθησε τον ερημιτισμό. Στη συνέχεια και καθώς υποχρεώθηκε να γίνει κληρικός από τον [[Σαλλούστιος Ιεροσολύμων|Σαλλούστιο Ιεροσολύμων]] ανέλαβε και τη διοίκηση των κοινοβίων και λαυρών. Θα ιδρύσει διάφορα κοινόβια και λαύρες : με πιο γνωστά το κοινόβιο της ‘’Μεγάλης''Μεγάλης Λαύρας’’Λαύρας'' ( ή ‘’Mar''Mar Saka’’Saka'') το [[483]] δέκα χιλιόμετρα ανατολικά της [[Βηθλεέμ]], και το του Σπηλαίου. Συνολικά θα ιδρύσει τέσσερις λαύρες, έξι μοναστήρια , και τέσσερα άσυλα.<ref> Γεώργιος Φλορόφσκυ, Οι Βυζαντινοί ασκητικοί και πνευματικοί πατέρες, μτφρ. Παναγιώτη Πάλλη, εκδ. Π. Πουρναράς , Θεσς/ίκη,Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 208.208</ref>.

Ο Σάββας θα εμπλακεί και στις θεολογικές διαμάχες της εποχής του ενεργά και θα υποστηρίξει τις αποφάσεις της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου κατά των [[Μονοφυσιτισμός|Μονοφυσιτών]] και κατά των [[Ωριγένης|Ωριγενιστών]]. Μάλιστα θα μεταβεί και δύο φορές στην [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινή]] πρωτεύουσα με σκοπό να υποστηρίξει Εκκλησιαστικά ζητήματα: η πρώτη φορά ήταν το [[501]] και συνάντησε τον αυτοκράτορα [[Αναστάσιος Δίκορος|Αναστάσιο]] και τη δεύτερη , το [[531]] τον [[Ιουστινιανός|Ιουστινιανό]]. Η δεύτερη αυτή επίσκεψή του συνδεόταν με τις καταστροφές που οι [[Σαμαρείτες]] είχαν επιφέρει σε χριστιανικούς ναούς μετά από εξέγερσή τους που εκδηλώθηκε στα [[529]] επειδή αντιδρούσαν στον βίαιο εκχριστιανισμό τους :<ref> Robert Browning, «MέτραΜέτρα εναντίον των εθνικών και των αιρετικών μειονοτήτων», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. Ζ’ (1978), σελ.158-159 158–159.</ref>: Όταν έφτασε στην [[Κωνσταντινούπολη]] του απηύθυνε αίτημα για να ενισχύσει οικονομικά την ανοικοδόμηση και αποκατάσταση των καταστραμμένωνκατεστραμμένων από την Σαμαρειτική εξέγερση ναών, να βοηθήσει τους χειμαζόμενους χριστιανικούς πληθυσμούς , να ιδρύσει νοσοκομείο στην Ιερουσαλήμ και να χτίσει κάστρο στην έρημο όπου θα προσέφευγαν για να προστατευτούν οι μοναχοί από τις ληστρικές επιθέσεις των Σαρακηνών. <ref> Φώτιος Παπανικολάου, Η έρημος και η πόλη στην ασκητική γραμματεία των τριών πρώτων αιώνων, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσς/ίκη,Θεσσαλονίκη 2000, σελ.341-342 341–342.</ref>

‘ΌπωςΌπως σχολιάζει χαρακτηριστικά ο Φώτης Παπανικολάου, ο άγιος ΣάβαςΣάββας διέθετε κύρος, πνευματική ακτινοβολία, ασκητικά κατορθώματα, ήταν άνθρωπος εμπιστοσύνης, ο αυτοκράτορας με τη σύζυγό του επιζητούσαν την ευλογία και τις προρρήσεις του, όλα αυτά συνέτειναν στο να είναι «ο καταλληλότερος για να μεσολαβήσει στον αυτοκράτορα για τη λύση των προβλημάτων των κατοίκων της Παλαιστίνης και ο μόνος που θα μπορούσε να τον καθοδηγήσει στην άσκηση της κοινωνικής του πολιτικής. » <ref>όπ,Όπ. π., σελ. 344.</ref> <ref> Τελικά ο αυτοκράτορας θα αναθέσει στον στρατιωτικό διοικητή της Παλαιστίνης Σούμμο να εποπτεύσει την ανέγερση νοσοκομείου δυναμικότητας εκατό κλινών, ναού και κάστρου όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα φρουρά, όπ.π., σελ.342</ref> Μόλις επέστρεψε ο Σάββας από την τελευταία του επίσκεψη πέθανε σε ηλικία ενενηντατεσσάρωνενενήντα τεσσάρων ετών στις [[5 Δεκεμβρίου]] του [[532]]. Την ίδια ημέρα εορτάζεται και η μνήμη του.

* Παναγιώτης Χρήστου, ''Ελληνική Πατρολογία', τομ. Ε’, εκδ. Κυρομάνος, Θεσσ/ίκηΘεσσαλονίκη 2006, σελ.391-392 391–392.

* Γεώργιος Φλορόφσκυ, ''Οι Βυζαντινοί ασκητικοί και πνευματικοί πατέρες'', μτφρ. Παναγιώτη Πάλλη, εκδ. Π. Πουρναράς , Θεσσ/ίκη,Θεσσαλονίκη 1992, σελ.207-208 207–208.

* Φώτιος Παπανικολάου, ''Η έρημος και η πόλη στην ασκητική γραμματεία των τριών πρώτων αιώνων'', εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσ/ίκη,Θεσσαλονίκη 2000, σελ.341-344 341–344.