Βικιπαίδεια

Μικροαρχιτεκτονική NetBurst: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
Η '''μικροαρχιτεκτονική NetBurst''' (αποκαλούμενη '''P68''' στις τάξεις της Intel) ήταν ο διάδοχος της [[μικροαρχιτεκτονική P6|μικροαρχιτεκτονικής P6]] της οικογένειας [[x86]] των [[Κεντρική Μονάδα Επεξεργασίας|επεξεργαστών]] της [[Intel]]. Ο πρώτος επεξεργαστής που έκανε χρήση αυτής της αρχιτεκτονικής ήταν ο πυρήνας Willamette των [[Pentium 4]], που κυκλοφόρησε στις 20 Νοεμβρίου 2000, και ήταν ο πρώτος επεξεργαστής της σειράς [[Pentium 4]]. επίσηςΕπίσης όλοι οι μετέπειτα παράγωγοι επεξεργαστές Pentium 4 και Pentium D κατασκευάστηκαν με βάση την NetBurst. Κυκλοφόρησε ακόμα τον πυρήνα Foster, κάνοντας με αυτόν τον τρόπο τη μετάβαση των επεξεργαστών Xeon, στη νέα μικροαρχιτεκτονική. Οι επεξεργαστές Celeron, που βασίστηκαν στους Pentium 4, επίσης κάνουν χρήση της '''μικροαρχιτεκτονικής Netburst'''.
 
Η συγκεκριμένη αρχιτεκτονική αναφέρεται επίσης και ως '''Intel P7, Intel 80786''' ή '''i786''', συγκρινόμενη με προγενέστερες. Αυτές οι ονομασίες δεν είναι επίσημες. Ωστόσο η ονομασία P7 χρησιμοποιήθηκε από την Intel ως κωδική ονομασία για τη μικροαρχιτεκτονική Itanium.
Γραμμή 55:
Η Intel αντικατέστησε τον πρωτότυπο πυρήνα ''Willamete'' με μια ανασχεδιασμένη έκδοση που ονομάστηκε ''Northwood'' και εκδόθηκε τον Γενάρη του 2002. Ο Northwood συνδύαζε, μικρότερη λιθογραφική μέθοδο ολοκλήρωσης στα 130 νανόμετρα, μεγαλύτερη χωρητικότητα κρυφής μνήμης καθώς και τεχνολογία Hyper-Threading (παρ' όλο που όλα τα μοντέλα είχαν αυτό το χαρακτηριστικό απενεργοποιημένο εκτός του μοντέλου των 3.06 GHz). Με αυτόν το τρόπο παράχθηκε μια πιο σύγχρονη, υψηλής απόδοσης έκδοση της μικροαρχιτεκτονικής NetBurst.
 
Τον Φλεβάρη του 2004, η Intel εισήγαγε άλλη μια, πιο ριζοσπαστική εκδοχή της μικροαρχιτεκτονικής, με τη κωδική ονομασία Prescott. Ο πυρήνας Prescott κατασκευάστηκε με τη μέθοδο ολοκλήρωσης στα 90nm (νανόμετρα), και συμπεριλάμβανε μείζονες αλλαγές όπως πρόσθεση μεγαλύτερης κρυφής μνήμης, μεγαλύτερη εμβάθυνση στη διοχέτευση των εντολών(31 σε σχέση με τα 21 του Northwood), ριζικά ανανεωμένο σύστημα πρόβλεψης διακλαδώσεων, εισαγωγή της [[σύνολο εντολών|αρχιτεκτονικής συνόλου εντολών]] [[SSE3]], και την πλήρη ενσωμάτωση του Intel 64, της έκδοσης των 64-μπιτ των επεξεργαστών (ολοιόλοι οι Prescott με την εμπορική ονομασία Pentium 4 HT υποστηρίζουν υλικώςυλικά αυτό το χαρακτηριστικό, έχουν δηλαδή ενσωματωμένα εξειδικευμένα κυκλώματα, όμως δεν είναι ενεργοποιημένα παρά μόνο στους επεξεργαστές [[Xeon]]. Το χαρακτηριστικό αυτό ενσωματώθηκε επισήμως στους επεξεργαστές με την επωνυμία [[Pentium]].). Παρ' όλες τις καινοτομίες και τα νέα χαρακτηριστικά, συχνά ένας Prescott υστερούσε σε σχέση με έναν Northwood ίδιας συχνότητας, και πολλοί μηχανικοί ένιωθαν ότι η απόδοση του επεξεργαστή σε πραγματικές συνθήκες, θυσιαζόταν στον βωμό της επίτευξης μιας μεγάλης συχνότητας λειτουργίας. Προβλήματα υπήρχαν επίσης και με την κατανάλωση του όπως και με την έκκληση θερμότητας, κάνοντάς τον τον πιο ενεργοβόρο και καυτό επεξεργαστή που έχει βγάλει η Intel στους μονοπύρηνους επεξεργαστές. Αυτά τα προβλήματα απέτρεψαν την έκδοση ενός επεξεργαστή χρονισμένου πάνω από τα 3,8 GHz για επιτραπέζιους υπολογιστές και ενός για φορητούς υπολογιστές χρονισμένου πάνω από τα 3,4 GHz.
 
Η Intel κυκλοφόρησε, επίσης, έναν διπύρηνο επεξεργαστή βασισμένο στη μικροαρχιτεκτονική NetBurst, ο οποίος ονομάστηκε Pentium D. O πρώτος επεξεργαστής Pentium D, υλοποιήθηκε με τον πυρήνα ''Smithfield'', o οποίος ήταν στη πραγματικότητα δύο πυρήνες ''Prescott'' στην ίδια επιφάνεια του τσιπ. Μεταγενέστερα ο Pentium D, υλοποιήθηκε με τον πυρήνα ''Presler'', o οποίος ήταν στη πραγματικότητα δύο πυρήνες ''Cedar Mill''(ο πυρήνας ''Cedar Mill'' αποτέλεσε τη σμίκρυνση του ''Prescott'' στα 65nm). Στη δεύτερη περίπτωση οι πυρήνες ήταν διαχωρισμένοι σε δύο διαφορετικά τσιπ ενωμένα μεταξύ τους.
Γραμμή 64:
Ο πυρήνας ''Presler'', του επεξεργαστή [[Pentium D]], που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2006 είναι ευρέως αποδεχτό ότι αποτέλεσε τον τελευταίο της παραγωγής της μικροαρχιτεκτονικής NetBurst, παρόλο που ο τελευταίος επεξεργαστής που κατασκευάστηκε ήταν ο [[Celeron D]] 365 στα 3,6 GHz, και κυκλοφόρησε το 2007. Ο πυρήνας ''Conroe'' των επεξεργαστών με την επωνυμία [[Intel Core 2]], βασισμένος στη μικροαρχιτεκτονική Core, αποτέλεσε τον διάδοχο του ''Presler''.
 
Η [[μικροαρχιτεκτονική Nehalem]], η διάδοχος της Core, αρχικά υποτίθεται ότι θα ήταν η εξέλιξη της NetBurst, σύμφωνα με το αρχικό χρονοδιάγραμμα της Intel. Όμως λόγω της πλήρους εγκατάλειψης της NetBurst, η Nehalem είναι πλέον ένα εντελώς καινούριο πρότζεκτ, έχοντας όμως κάποιες ομοιότητες με την NetBurst. Για παράδειγμα, στη μικροαρχιτεκτονική Nehalem επιστρέφει η τεχνολογία [[Hyper-Threading]], που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στον πυρήνα ''Northwood'', του ,χρονισμένου στα 3,06 GHz, Pentium 4. Στην Nehalem συναντάμε επίσης εκ νέου κρυφή μνήμη 3ου επιπέδου (L3 cache), που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στον πυρήνα ''Gallatin'' του επεξεργαστή Pentium 4 Extreme Edition.
 
==Επεξεργαστές βασισμένοι στην NetBurst==
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Μικροαρχιτεκτονική_NetBurst"