Μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το [[καλοκαίρι]] του [[9]] οι Ρωμαίοι είχαν μεταβεί στην κεντρική Γερμανία ανατολικά του ποταμού Βέζερ, με τρεις [[Λεγεώνα|λεγεώνες]] υπό το Βάρο και βοηθητικές μονάδες ντόπιων υπό τον Αρμίνιο. Αφού ολοκλήρωσαν τις επιχειρήσεις και επέστρεφαν στο χειμερινό καταυλισμό τους μαζί με αποσκευές και οικογένειες στρατιωτών, ο Βάρος πληροφορήθηκε πως ο Αρμίνιος (που βρισκόταν μαζί του) συνομωτούσεσυνωμοτούσε με γερμανούςΓερμανούς φυλάρχους εναντίον του. Επιθυμώντας να προλάβει οποιαδήποτε εξέγερση άμα τη γενέσει της, άλλαξε το δρομολόγιό του και κατευθύνθηκε προς τις επίφοβες περιοχές. Έτσι αναγκάσθηκε να περάσει από εδάφη που του ήταν τελείως άγνωστα, με αποτέλεσμα να πέσει στην παγίδα που είχε στήσει ο Αρμίνιος.

Καθώς οι Ρωμαίοι δυσκολεύονταν να διασχίσουν τα [[Έλος|ελώδη]] [[Δάσος|δάση]] του Τευτοβούργιου Δρυμού, ο Αρμίνιος υποκρίθηκε ότι φεύγει για να φέρει βοήθεια. Αντί όμως βοήθειας, επέστρεψε με ένα στρατό από συνασπισμένες γερμανικές φυλές. Στη σύγκρουση που ακολούθησε, υπολογίζεται ότι συμμετείχαν περίπου 20.000 - 25.000 από τη μεριά των Ρωμαίων (3 λεγεώνες, 6 [[Κοόρτις|κοόρτεις]] από υποτελείς φυλές, 3 [[Ίλη|ίλες]] [[Ιππικό|ιππικού]]) και 15.000 από τη μεριά του Αρμίνιου. Γνωρίζοντας εκ των έσω τις ρωμαϊκές στρατιωτικές τακτικές και την τοπογραφία του εδάφους, ο Αρμίνιος κατάφερε να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του με τέτοιο τρόπο ώστε να επιφέρει συντριπτικά πλήγματα στον αριθμητικά υπέρτερο και καλύτερα εκπαιδευμένο αντίπαλο. Επί τρεις ημέρες οι Ρωμαίοι έπεφταν θύματα αλλεπάλληλων [[Ενέδρα|ενεδρών]] και επιθέσεων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν σχεδόν όλοι, ενώ πολλοί άνδρες από τις βοηθητικές κοόρτεις αυτομολούσαν προς τους συμπατριώτες τους. Ο Βάρος αναγκάσθηκε προς το τέλος της μάχης να [[Αυτοκτονία|αυτοκτονήσει]] για να μην πιασθεί αιχμάλωτος, όπως και αρκετοί ακόμα αξιωματικοί. Ο [[Γάιος Κορνήλιος Τάκιτος|Τάκιτος]] έγραψε ότι κάποιοι Ρωμαίοι δεν πέθαναν στη μάχη, αλλά [[Ανθρωποθυσία|θυσιάσθηκανθυσιάστηκαν]] στα πλαίσια θρησκευτικών τελετών των νικητών ή κρατήθηκαν ως [[Δουλεία|σκλάβοι]] - χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ επιχειρούσε στον Άνω Ρήνο το [[50]], ο διοικητής Λεύκιος Πομπόνιος βρήκε άνδρες του Βάρου υποδουλωμένους για σαράντα χρόνια.