|
Διαδέχτηκε τον πατέρα του ως Κόμης της Τρίπολης και πολέμησε εναντίον των στρατευμάτων του [[Νουρ Αντ-Ντιν]] τα χρόνια που ακολούθησαν. Αιχμαλωτίστηκε το [[1164]], με τις πολτικές ίντριγκες, καθώς και την οικονομική κατάσταση του κράτους του (για την πληρωμή των λύτρων του) να οδηγούν στην απελευθέρωσή του παρά μόνο το [[1172]].
Το 1174, έγινε [[Πριγκιπάτο της Γαλιλαίας|Πρίγκηπας της Γαλιλαίας και της Τιβεριάδας]] μέσω του γάμου του με την [[Εσίβ ντε Μπυρ]], χήρα του [[Γκωτιέ του Σαιντ-Ομέρ]]. Αυτός ο γάμος τον κατέστησε έναν από τους ισχυρότερους άρχοντες εκτός Γαλλίας, αλλά τον έκανε στόχο των ίντριγκων της βασιλικής αυλής της Ιερουσαλήμ. Ο βασιλιάς [[Αμωρί Α' της Ιερουσαλήμ|Αμωρί Α']], είχε μολιςμόλις πεθάνει εκείνη την εποχή. Ο γιόςγιος του [[Βαλδουίνος Δ' της Ιερουσαλήμ|Βαλδουίνος Δ']], ακόμη ανήλικος, είχε πέσει θύμα της [[Λέπρα|λέπρας]]. Ο Ραϊμόνδος ανέλαβε την αντιβασιλεία του [[Βασίλειο της Ιερουσαλήμ|Βασιλείου της Ιερουσαλήμ]] από το [[1174]] ως το [[1176]], αλλά πολλές από τις συμβουλές του δεν εφαρμόστηκαν.
[[Αρχείο:BaldwinIV.jpg|right|200px|thumb|Ο Βαλδουίνος Δ' ο Λεπρός και ο Γουλιέλμος της Τύρου]]
Ο Νουρ Αντ-Ντιν πέθανε λίγο καιρό μετά τον Αμωρί, με τους γιούςγιους του να τον διαδέχονται στο Χαλέπι, την Μοσσούλη και την Δαμασκό, ενώ ο [[Σαλαντίν]], ο οποίος είχε κιόλας ανεξαρτητοποιηθεί, κυβερνούσε την Αίγυπτο. Δεν θ'αργήσει να βγάλει από την μέση τους γιους του Νουρ Αντ-Ντιν και να καταλάβει την την Δαμασκό, έχοντας, έτσι, υπό την κατοχή του το σύνολο των εδαφών της Αιγύπτου και της Συρίας και περικυκλώνοντας τα σταυροφορικά κράτη. Ο Ραϊμόνδος, ο [[Γουλιέλμος της Τύρου]] και μια μερίδα των Φράγκων βαρόνων αντιλήφτηκαναντιλήφθηκαν τον κίνδυνο, ενώ από την άλλη, μια άλλη μερίδα, συσπειρωμένη γύρω από την βασιλομήτωρ [[Αγνή του Κουρτεναί]] και τον [[Ρενώ του Σατιγιόν]], έψαχνε την εσωτερική διαμάχη, ούσα αναίσθητη της επικινδυνότητας της κατάστασης.
Για την αντιμετώπιση του Σαλαντίν, ο Ραϊμόνδος ήταν υποστηρικτής μιας συμμαχίας με το Χαλέπι, το οποίο επίσης απειλούνταν από τον Σαλαντίν. Αυτή η συμμαχία θα του χρεωθεί σε παραπάνω από μια περίπτωση, ενώ θα του αποφέρει τον χαρακτηρισμό του ''"φίλου των Μουσουλμάνων"'' από τους πολτικούςπολιτικούς του αντιπάλους. Όταν ο Βαλδουίνος ενηλικιώθηκε, παρέμεινε ως σύμβουλος του Βασιλιά, με τον τελευταίο όμως να βρίσκεται πάντοτε μετέωρος μεταξύ των δύο αντίπαλων παρατάξεων.
Ο Ραϊμόνδος ανέλαβε και πάλι αντιβασιλέας στη διάρκεια της βασιλείας του ''[[Βαλδουίνος Ε' της Ιερουσαλήμ|Baudouinet]]'' από το [[1185]] ως το [[1186]]. Αλλά μετά τον θάνατο του τελευταίυτελευταίου, δεν θα καταφέρει να εμποδίσει την στέψη του [[Γκι του Λουζινιάν (1159-1194)|Γκι του Λουζινιάν]], υποψηφίου για το συγκεκριμένο αξίωμα της αντίπαλης παράταξης. Ο τελευταίος, χωρίς να διαθέτει καμία πολιτική ή στρατιωτική αρετή, αποφάσισε να εκστρατεύσει εναντίον του Σαλαντίν, υπό ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, παρά να τον περιμένει όπως τον συμβούλευαν ο Ραϊμόνδος και οι Οσπιταλιέροι. Τελικώς, θα καταφέρουν να μεταπείσουν τον Γκι, προτού αυτός ετοιμαστεί για την εκστρατεία, οδηγώντας έτσι τον στρατό του στην καταστροφή. Θα κατηγορήσει αργότερα τον Ραϊμόνδο για λυποψυχία, κι ενώ η γυναίκα του, Εσίβ, βρισκόταν πολιορκημένη στην Τιβεριάδα. Ο Γκι θα ηττηθεί, ενώ θα καταστραφεί ολοκληρωτικά ο φράγκικος σταρτοςστρατός στη διάρκεια της [[Μάχη του Χατίν|Μάχης του Χατίν]] στις [[4 Ιουλίου]] [[1187]]. Ο Ραϊμόνδος κατάφερε να διαφύγει ζωντανός περνώντας μέσα από τις γραμμές του αντίπαλου στρατού, αλλά, καθώς είχε απομείνει μονάχα με την εμπροσθοφυλακή του, υποχρεώθηκε να διαφύγει προς την Τύρο.
Χωρίς να συνατήσεισυναντήσει, πλέον, καμία αντίσταση απέναντί του, ο Σαλαντίν κατέλαβε την Γαλιλαία εντός των επόμενων ημερών, κατέλαβε τα διάφορα λιμάνια των [[Άγιοι Τόποι|Αγίων Τόπων]] στην διάρκεια του καλοκαιριού, και στην συνέχεια κατέλαβε, ύστερα από πολιορκία, την [[Ιερουσαλήμ]] τον Οκτώβριο του 1187.
Ο Ραϊμόνδος, ο οποίος συμμετείχε στην μάχη του Χατίν, διέφυγε της καταστροφής και διέφυγε στην Τρίπολη, όπου πέθανε λίγο καιρό αργότερα, τον Σεπτέμβριο του [[1187]].
|
