Διοτίμα (Πλατωνικός μύθος): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο λόγος έπειτα από τη μακρινή του πορεία είναι σαν να έχει ανάγκη από το μύθο για να δώσει μορφή σε κάτι, που αυτός μάταια μοχθούσε να τυποδέσει. Ο [[μύθος]] έρχεται να πάρει επάνω του έργο ακατόρθωτο από το λόγο που δεν μπορεί να περιαδράξει και να να το σφίξει μέσα στα όρια του: να αποπερατώσει δηλαδή με το δικό του τρόπο το διάλογο, αφού ο λόγος δεν έχει ποτέ τέλος. Η ακολουθία του λόγου προχωρεί από το ένα αίτιο στο άλλο, από τη μια υπόθεση στην άλλη ως που φθάνει στην πρώτη αρχή, στο ανυπόθετο. Το ανυπόθετο όμως τούτο η λογική ερμηνεία δεν μπορεί ποτέ να το φανερώσει, γιατἰ στην ουσία του είναι άφατο.<ref>[[Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος]], Εισαγωγή στον Πλάτωνα σσ. 247-288, 1964<sup.>4η</sup>».</ref>

Γι΄αυτο τον πλατωνικό μύθο τον συναντάμε ή στην μέση ή στο τέλος του διαλόγου, ποτέ όμως εκεί που η [[διαλεκτική]] δεν έχει ακόμα ανοίξει. Ο φιλοσοφικός μύθος έρχεται να ερμηνεύσει το ανερμήνευτο, να ιστορήσει το ανιστόρητο και να χρονώσει το άχρονο.<ref>[[Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος]], Εισαγωγή στον Πλάτωνα σ. 261, 1964^4η»</ref>