Ιερή γλώσσα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι παραδόσεις εμπλεκόμενες στην θρησκευτική [[τελετουργία]] και [[λειτουργική]] πολύ συχνά δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη χρήση [[αρχαϊσμός|αρχαϊκών]] μορφών της γλώσσας, όπως συμβαίνει με την [[ελληνιστικήΕλληνιστική κοινή γλώσσαΚοινή|ελληνιστική Κοινή]] ή τη [[Λατινική γλώσσα|Λατινική]] στην οποία τελείται η θεία λειτουργία στην ανατολική και τη δυτική [[εκκλησία]] αντίστοιχα.

Η χρήση της ιερής γλώσσας αντιπροσωπεύει μια επιπλέον ανάπτυξη αυτής της πρακτικής. Η καθομιλούμενη γλώσσα αλλάζει τόσο από τη γλώσσα των [[ιερό κείμενο|ιερών κειμένων]] ώστε η λειτουργία καθίσταται ακατανόητη χωρίς ιδιαίτερη εκπαίδευση. Οι ιεραποστολικές συνήθως θρησκείες διαδίδουν την αρχαία γλώσσα σε πληθυσμούς που ποτέ δεν τη μιλούσαν, και για τους οποίους παραμένει ξένη γλώσσα. Εφόσον συνδεθεί μια γλώσσα με κάποια θρησκευτική λατρεία, οι οπαδοί αυτής της λατρείας συχνά της ιδιότητες που υπό κανονικές συνθήκες δε θα έδιναν στην μητρική τους γλώσσα. Η ιερή γλώσσα είναι ενδεδυμένη τον μανδύα της ιεροπρέπειας και της μαγείας που λείπει από τον καθημερινό λόγο και την ίδια στιγμή γίνεται και το σημείο ενσυνείδητου διαχωρισμού και συνεπώς ανάπτυξης εξουσιαστικών παραμέτρων- ανάμεσα στον κλήρο και τον ανεκπαίδευτο απλό λαό, που δεν έχει τη δυναότηταδυνατότητα πρόσβασης στο ιδιαίτερο σώμα γνώσης που περιέχεται στα ιερά κείμενα.