Αλκυλαλογονίδια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Vchorozopoulos (συζήτηση | συνεισφορές)
Vchorozopoulos (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 54:
<math>\mathrm{RH + X_2 \xrightarrow[\triangle]{UV} RX + HX} </math>
</div>
Στην πραγματικότητα βέβαια, η παραπάνω εξίσωση αγνοεί την αναπόφευκτη συμπαραγωγή πολυλαλκανίων, καθώς και τις (τυχόν) ενδομοριακές αντιδράσεις μετάθεσης των ελευθέρων ριζών των αλκυλίων (R<sup>●</sup>) και των αλαλκυλίων (C<sub>v</sub>H<sub>2v</sub>X<sup>●</sup>), που οδηγούν στην παραγωγή παραπροϊόντων, που αν είναι ανεπιθύμητα, μερικές φορές είναι εφικτό να αφαιρεθούν από το μίγμα που προκύπτει με [[απόσταξη|(κλασματική) απόσταξη]]. Ακόμη, στις περισσότερες περιπτώσεις από κάθε αλκάνιο (RH), μπορεί να προκύψει ένας αριθμός διαφορετικών αλκυλίων (R<sup>●</sup>), ακόμη και αν δεν ληφθούν υπόψη και οι (τυχόν) ενδομοριακές αντιδράσεις μετάθεσης των ελευθέρων ριζών των αλκυλίων αυτών. Η κατανομή των πιθανότερων παραγώγων μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να προβλεφθεί ικανοποιητικά και εξαρτάται και πάλι από το είδος του αλογόνου, τη συγκέντρωση κάθε πιθανού αλκυλίου που προκύπτει, αλλά και από τη σχετική σταθερότητά τους, ιδιαίτερα αν το αλογόνο είναι το βρώμιο ή το ιώδιο<ref>«Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας» Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 155, §6.7., σελ. 185, §7.2.</ref><ref>SCHAUM'S OUTLINE SERIES, «ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ», Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999, σελ. 43-52, §4.4. και «συμπληρωματικά προβλήματα», σελ. 98, §7.2.</ref><ref>Αναστάσιου Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991, σελ.18-20, §1.1.</ref>.
Η δραστικότητα των διαφόρων αλογόνων διαφέρει σημαντικά. Οι σχετικές αναλογίες είναι οι ακόλουθες: φθόριο (108) > χλώριο (1) > βρώμιο (7·10<sup>-11</sup>) > ιώδιο (2·10<sup>-22</sup>). Έτσι, οι αντιδράσεις με το φθόριο είναι δύσκολο να ελεγχθούν και αποφεύγονται ως επικίνδυνες. Οι αντιδράσεις με το βρώμιο είναι αργές και απαιτούν μεγάλη ποσότητα και ισχύ υπεριώδους ακτινοβολίας για να παραχθούν, ενώ οι αντιδράσεις με το ιώδιο είναι πρακτικά ανύπαρκτες μόνο με ακτινοβολία και απαιτούν έντονη θέρμανση, γιατί είναι [[θερμοδυναμική|θερμοδυναμικά]] ασύμφορες<ref>«Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας» Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 155, §6.7., σελ. 185, §7.2.</ref><ref>SCHAUM'S OUTLINE SERIES, «ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ», Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999, σελ. 43-52, §4.4. και «συμπληρωματικά προβλήματα», σελ. 98, §7.2.</ref><ref>Αναστάσιου Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991, σελ.18-20, §1.1.</ref>.
 
=== Από αλκένια ===