Θειόλες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Στο [[φυσικό αέριο]] προστίθενται ως οσμοθέτες θειόλες, συνήθως [[αιθανοθειόλη]], γιατί το φυσικό αέριο είναι συνήθως άοσμο από μόνο του. Η συνήθεια αυτή άρχησε να γενικεύεται μετά από ένα θανατηφόρο δυστύχημα στο New London School στην πόλη [[Νέο Λονδίνο]] του [[Τέξας]], κατά το [[1937]]. Υπήρχαν όμως και πολλές εταιρίες διάθεσης φυσικού αερίου που ήδη πρόσθεταν οσμοθέτες. Οι περισσότεροι οσμοθέτες αερίων περιέχουν μίγματα θειολών και [[θειαιθέρες|θειαιθέρων]], με τη [[μεθυλο-2-προπανοθειόλη]] ως κύριο συστατικό. Στις περιπτώσεις που χρησιμοποιούνται θειόλες στην [[εμπόριο|εμπορική]] [[βιομηχανία]], όπως στα [[τάνκερ]] υγραερίου και στα αντίστοιχα συστήματα χειρισμού αυτού χρησιμοποιείται [[οξειδοαναγωγή|οξειδωτικός]] [[καταλύτης]] για την καταστροφή του οσμοθέτη (αν είναι ανεπιθύμητη η παρουσία του). Ένας οξειδωτικός καταλύτης που βασίζεται στο χαλκό εξουδετερώνει τις πτητικές θειόλες και τις μετατρέπει σε πιο αδρανή παράγωγα.

 

Οι θειόλες δείχνουν μικρή διασύνδεση με δεσμούς υδρογόνου, τόσο με μόρια νερού, όσο και μεταξύ τους. Έτσι, έχουν χαμηλότερα [[σημείο βρασμού|σημεία βρασμού]] και είναι λιγότερο ευδιάλυτες στο νερό και άλλους πολικούς διαλύτες, σε σύγκριση με τις αντίστοιχες αλκοόλες. Επίσης οι θειόλες και οι θειαιθέρες έχουν παρόμοια διαλυτότητα και σημεία βρασμού, ενώ οι αντίστοιχες αλκοόλες και [[αιθέρες]] διαφέρουν σημαντικά.