Μανδραγόρας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

==Τοξικότητα==

 

Η τοξικότητά του οφείλεται στην παρουσία των [[Αλκαλοειδή|αλκαλοειδών]] [[σκοπολαμίνη]], [[υοσκαμίνη]] και [[ατροπίνη]]. Οι ουσίες αυτές που περιέχονται σε μεγαλύτερο ποσοστό στη [[ρίζα]] είναι πολύτιμες από φαρμακευτική άποψη. Οι [[Αρχαία Ελλάδα|αρχαίο Έλληνες]] και οι [[Ρωμαίοι]] χρησιμοποιούσαν τον μανδαγόρα ως υπνωτικό, αναλγητικό και ηρεμιστικό, ενώ κατά τον μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε ως αναισθητικό σε [[Εγχείριση|εγχειρήσεις]]. Βρέθηκε στους τάφους των βασιλέων των [[Θήβαι Αιγύπτου|Θηβών της Αιγύπτου]] ([[1800 π.χ.]]) και αναφέρεται από τον [[Θεόφραστος|Θεόφραστο]] και τον [[Διοσκουρίδης ο Πεδάνιος|Διοσκουρίδη]].<ref>[[Διουσκουρίδης ο Πεδάνιος|Διοσκουρίδης]] «Περί ύλης ιατρικής», εκδ. Ζήτρος, 2000 ISBN 960-8437-61-X</ref> Στη [[Βίβλος|Βίβλο]] επίσης αναφέρονται οι γονιμοποιές και αφριδισιακές ιδιότητές του.<ref>Φυτολογία, τόμ. 10, σ. 189, εκδ. Αθηνών, 1983</ref> Έχει χρησιμοποιηθεί κατά τον 18^ο αιώνα έναντι της κατάθλιψης, των σπασμών των ρευματικών πόνων και των χοιραδικών όγκων. Σε μεγάλες ποσότητες μπορεί να διεγείρει μανία και παραλήρημα στον ασθενή, καθώς πρόκειται για [['Οπιοοπιούχο]] φυτό με θανατηφόρο δράση σε μη ελεγμένες δόσεις<ref name="Botanics" />.