Βιβλιοθήκη Μπόντλιαν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 13:
Η Βιβλιοθήκη αυτή επέζησε επί περίπου εξήντα χρόνια. Το 1550 ο Ρίτσαρντ Κοξ (Richard Cox), πρωθιερέας της νεοϊδρυθείσας ''Christ Church'' την απογύμνωσε από τα βιβλία της, ακολουθώντας ένα νομοθέτημα του βασιλέα [[Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας|Εδουάρδου Δ΄]] με το οποίο σχεδιαζόταν η απάλειψη όλων των ιχνών της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας από την Αγγλική Εκκλησία. Στο νομοθέτημα περιλαμβάνονταν όλα τα "δεισιδαιμονικά βιβλία και εικόνες". Όπως αναφέρει ο ιστορικός Άντονι Γουντ (Anthony Wood) "μερικά από τα βιβλία που απομακρύνθηκαν από τους Μεταρρυθμιστές κάηκαν, άλλα πωλήθηκαν είτε σε βιβλιοπώλες είτε σε κατασκευαστές γαντιών ως βαρίδια για να συμπιέζουν τα γάντια που κατασκεύαζαν, σε ράπτες ως σταθμά, σε βιβλιοδέτες για να χρησιμοποιήσουν τα δεσίματα σε δικά τους έργα ενώ μερικά τα κράτησαν για ίδια χρήση οι Μεταρρυθμιστές".<ref name=ox/> Την εποχή εκείνη το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης δεν είχε σημαντική χρηματοδότηση και δεν διέθετε πόρους για να αντικαταστήσει με τυπωμένα βιβλία αυτά που είχαν διαρπαγεί και διασκορπιστεί. Το 1556 τα έδρανα που "στέγαζαν" τα βιβλία πωλήθηκαν και ο χώρος της Βιβλιοθήκης δόθηκε στην Ιατρική Σχολή.
Η τελική διάσωση της Βιβλιοθήκης έγινε από τον Σερ [[Τόμας Μπόντλεϊ]] (Sir Thomas Bodley), υφηγητή του Κολεγίου Μέρτον (Merton College), ο οποίος είχε υπηρετήσει στο διπλωματικό σώμα και είχε εκτελέσει ορισμένες αποστολές για λογαριασμό της βασίλισσας [[Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας|Ελισάβετ]]. Εν τω μεταξύ, νυμφεύτηκε μια ευκατάστατη χήρα, της οποίας ο αποθανών σύζυγος είχε δημιουργήσει σημαντική περιουσία από το εμπόριο σαρδέλας. <ref name=ox/>Ο Μπόντλεϊ, διαπιστώνοντας ότι τα βιβλία της αρχικής βιβλιοθήκης είχαν διασκορπιστεί, απέστειλε επιστολή στο Πανεπιστήμιο στις 23 Φεβρουαρίου 1598 με την οποία δήλωνε την πρόθεσή του να αποκαταστήσει τη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, αναλαμβάνοντας τις δαπάνες εξοπλισμού της με νέα ράφια, έδρανα και καθίσματα. Πριν τις 19 Μαρτίου του ίδιου έτους ο Μπόντλεϊ μαζί με τον Σερ [[Χένρι Σάβιλ]] (Sir Henry Savile), διευθυντή σπουδών του Μέρτον, κατέστρωσαν ένα γενικό σχέδιο για τη Βιβλιοθήκη: Το Μέρτον είχε ήδη προμηθευτεί την απαραίτητη ξυλεία την οποία επεξεργάζονταν πριονιστές, έχοντας αποδεχτεί τη δωρεά του Μπόντλεϊ. Σε επιστολή του προς το Πανεπιστήμιο δύο χρόνια αργότερα (24 Δεκεμβρίου 1599) ο Μπόντλεϊ αποκαλύπτει την ανυπομονησία του να "τελειώνει μέσα στο προσεχές δεκαπενθήμερο με τους ξυλουργούς, τους μαραγκούς, τους υαλουργούς και όλον αυτό τον αργόσχολο συρφετό". Ο εξοπλισμός της βιβλιοθήκης με δικτυωτά, αλυσίδες και λοιπά σιδηρικά είχε σχεδόν τελειώσει ως τον Ιούνιο του 1600, αλλά για λόγους που δεν σχετίζονταν με το κτίριο, η Βιβλιοθήκη δεν άρχισε τη λειτουργία της πριν τις 8 Νοεμβρίου 1602,<ref name=bh/> διαθέτοντας περίπου 2.
Το 1610 ο Μπόντλεϊ συνήψε μια συμφωνία με τον Σύνδεσμο Χαρτοβιβλιοπωλών του Λονδίνου: Ο Σύνδεσμος αναλάμβανε να στέλνει ένα αντίτυπο από κάθε βιβλίο που εξέδιδε στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο αριθμός των αποκειμένων βιβλίων να αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε σύντομα προέκυψε ανάγκη επέκτασής της. Την περίοδο 1610 - 1612 κατασκευάστηκε η πρώτη επέκταση, την οποία χρηματοδότησε και
<!-- -->▼
Ακολούθησε νέα επέκταση κατά την περίοδο 1634 - 1637. Όταν ο [[Τζων Σέλντεν]] (John Selden, 1584 – 1654), διαπρεπής νομομαθής και λόγιος της εποχής κληροδότησε την πολύτιμη συλλογή του από 8.000 χειρόγραφα και βιβλία στη Βιβλιοθήκη Μπόντλιαν. Η επέκταση αυτή έγινε στο παλαιό κτίριο Χάμφρεϊ και ονομάστηκε "πτέρυγα Σέλντεν" (Selden End).<ref name=sd>[http://www.sacred-destinations.com/england/oxford-bodleian-library Sacred Destinations: ''Bodleian Library, Oxford'']</ref>
Μετά από όλες αυτές τις επεκτάσεις, η Βιβλιοθήκη ήταν πλέον σε θέση να λαμβάνει και να στεγάζει αποκτήματα από πολλές δωρεές, κυρίως χειρογράφων, όπως έγινε με τη συλλογή του 3ου Κόμητος του Πέμπροουκ (3rd Earl of Pembroke) το 1629, του Σερ Κένελμ Ντίγκμπυ (Sir Kenelm Digby) το 1634, του Ουίλιαμ Λάουντ, Αρχιεπισκόπου του Καντερμπέρι το 1635 και πολλών άλλων. Αυτή η συλλογή χειρογράφων αποτέλεσε τον μεγαλύτερο πόλο έλξης για τους λογίους από ολόκληρη την Ευρώπη, οι οποίοι γίνονταν δεκτοί ανεξάρτητα αν ήταν ή όχι μέλη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Η παράδοση αυτή συνεχίζεται και σήμερα, αντίθετα από τους απλούς φοιτητές που, μέχρι πρόσφατα, σπάνια γίνονταν δεκτοί στη Βιβλιοθήκη. Μια ακόμη ζηλότυπα φυλασσόμενη παράδοση της Βιβλιοθήκης είναι ότι δεν δανείζει βιβλία στους αναγνώστες: Ακόμη και όταν ο βασιλέας Κάρολος ο Α΄ ζήτησε, το 1645, να δανειστεί κάποιο βιβλίο, αντιμετώπισε την άρνηση της Βιβλιοθήκης.<ref name=ox/>
<!--
Another tradition, still zealously guarded, is that no books were to be lent to readers; even King Charles I was refused permission to borrow a book in 1645. But the number of users should not be overestimated; in 1831 there was an average of three or four readers a day, and there were no readers at all in July. With no heating until 1845 and no artificial lighting until 1929, the Library only opened from 10 a.m. to 3 p.m. in the winter and 9 a.m. to 4 p.m. in the summer.
==Παραπομπές==
| |||