Τουρκομανικά Εμιράτα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 15:
Η μογγολική επικυριαρχία στους Σελτζούκους του Ικονίου, από τα μέσα του 13ου αιώνα είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση ορισμένων ανεξάρτητων τουρκομανικών κρατιδίων σε διάφορες περιοχές της Μικράς Ασίας, όπου έμελλε να διατηρηθεί η ιδεολογία του «ιερού πολέμου» και των πολεμιστών των συνόρων («γαζήδων»). Το πρώτο από αυτά τα εμιράτα εγκαινιάζει για πρώτη φορά στη Μικρά Ασία τη χρήση της τουρκικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας του εμιράτου αντί της υιοθετημένης ώς τότε από τα προϋπάρχοντα τούρκικα κράτη (και τους Σελτζούκους) περσικής. Ιδρύθηκε περίπου το 1256 στα βόρεια σύνορα της Μικρής Αρμενίας (Κιλικίας) από τον Καραμάν (εμιράτο Καραμανίας) και γρήγορα αμφισβήτησε την κυριαρχία των Ιλχανιδών Μογγόλων στη Μικρά Ασία. Το 1277 το εμιράτο αυτό συμμάχησε με τους Μαμελούκους της Αιγύπτου κατά των Μογγόλων. Κατά το 1307 κατέλαβαν το Ικόνιο. Η μετέπειτα σύγκρουση όμως με τη διαρκώς ανερχόμενη [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] υπήρξε αναπόφευκτη και το 1468 υποτάχθηκε οριστικώς στον Οθωμανό σουλτάνο [[Μωάμεθ Β']].
 
Από τα υπόλοιπα εμιράτα σημαντικότερα υπήρξαν του Γκερμιγιάν (Κιουτάχεια), Χατζή Εμίρ (Κοτύωρα) στην κεντρική Μικρά Ασία και του Ντζαντάρογλου (Κασταμονή) που προσάρτησε και τη [[Σινώπη]]. Από τα τέλη του 13ου και τις αρχές του 14ου αιώνα εμφανίζονται σταδιακά στη δυτική Μικρά Ασία, τα εμιράτα του Μεντεσέ, Αϊδινίου, Σαρουχάν, Καρεσί και Τεκέ και του Οσμάν, γενάρχη των Οθωμανών. Ιδιαίτερα τα εμιράτα του Μεντεσέ, Αϊδινίου, Σαρουχάν και Καρεσί, ήρθαν σε επανειλημμένες συγκρούσεις, όχι μόνο με το εξασθενημένο Βυζάντιο στην περιοχή του Αιγαίου και στα δυτικά μικρασιατικά παράλια, αλλά και με τους σταυροφορικούς συνασπισμούς των Δυτικών κρατών, υπό την αιγίδα των Παπών. Τελικώς, όλα υποτάχτηκαν στους Οθωμανούς τον 15ο αιώνα.
 
== Πηγές ==