Άλωση της Τριπολιτσάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Όταν οι Έλληνες πλημμύρισαν την πόλη, οι Αλβανοί συγκεντρώθηκαν όλοι στο σαράι, αμέτοχοι των συγκρούσεων, επικαλούμενοι την συνθήκη που είχαν κάνει. Παρά το ότι, κατά το δίκαιο του πολέμου, η συνθήκη αυτή ήταν άκυρη πια, ο Κολοκοτρώνης φρόντισε για την ασφαλή αποχώρησή τους υπό τον Πλαπούτα που τους είχε δοθεί ως όμηρος, παραδίδοντάς τους και την αποσκευή τους που ήταν στην φύλαξή του.<ref>Τρικούπης Β΄ 91-92 - Φωτάκος Α΄ 169. Ο αριθμός των Αλβανών που βγήκαν από την Τριπολιτσά ποικίλει στις πηγές από 1.400 μέχρι 7.000 (βλ. σχετικά Σιμόπουλο Α΄ 273, σημ. 132). </ref>

 

Οι Τούρκοι προσπάθησαν ν’ αντισταθούν αλλά μάταια. Μερικοί κλείστηκαν στην Μεγάλη Τάπια, την ακρόπολη δηλαδή, άλλοι στο τουρκικό σχολείο και πολλοί οχυρώθηκαν στα σπίτια τους.<ref>Φιλήμων Δ΄ 221 </ref> Ελάχιστοι παραδόθηκαν. Οι περισσότεροι σκοτώθηκαν ή ''«εκάησαν μέσα εις αυτά με της φαμίλιαις των παρά να παραδοθούν εις τους δούλους των»''.<ref>Φωτάκος Α΄ 173</ref> Ο δελήμπασης (αρχηγός του ιππικού) του Χουρσίτ έβαλε φωτιά στο σαράι για να κάψει τα χαρέμια αλλά οι Έλληνες πρόλαβαν να σβήσουν την φωτιά και οι γυναίκες των πασάδων παραδόθηκαν στην φύλαξη του Πετρόμπεη.<ref>Φιλήμων Δ΄ 223</ref> Όλοι οι Τούρκοι αρχηγοί αιχμαλωτίστηκαν.<ref>Τρικούπης Β΄ 93-94</ref> Αλλά το πλήθος των Τούρκων έμελλε να σφαγεί ανηλέητα.

 

Με την άποψη του Σπηλιάδη φαίνεται να συμφωνεί και ο Κυριάκος Σιμόπουλος : ''«Τα ανθρωπιστικά αισθήματα παραμερίζονταν μπροστά στον εθνικό κίνδυνο»''.<ref>Σιμόπουλος Α΄ 380, σημ. 34</ref>

 

 

==Συνέπειες==