Μάχη της Ναϊσσού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Μάχη της Ναϊσού''' έλαβε χώρα το 268 ή το 269 μ.Χ. ανάμεσα στους [[Γότθοι|Γότθους]] και τους [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαίους]], στην περιοχή της σημερινής [[Νις]] στη [[Σερβία]]., κατά τη βασιλεία του Γαλιηνού ή, πιθανότερα, του Καλύδιου Β' Γοτθικού.

Η μάχη συνέβη εξαιτίας δύο μαζικών ναυτικών εισβολών [[Έρουλοι|Ερούλων]] και Γότθων σε ρωμαϊκό έδαφος, κατά τα έτη 267-269. Η πρώτη εισβολή, αυτή των Ερούλων, ξεκίνησε με λεηλασία πόλεων των δυτικών παραλίων του Ευξείνου Πόντου. Στη συνέχεια, οι Έρουλοι επιτέθηκαν ανεπιτυχώς στο [[Κωνσταντινούπολη|Βυζάντιο]] και την [[Κύζικος|Κύζικο]]. Αν και ηττήθηκαν από το ρωμαϊκό ναυτικό, κατάφεραν να περάσουν στο Αιγαίο όπου λεηλάτησαν τη Λήμνο και τη Σκύρο. Στη συνέχεια λεηλάτησαν την Κόρινθο, τη Σπάρτη, το Άργος και την Αθήνα από την οποία τους εκδίωξεςεκδίωξε η πολιτοφυλακή που οργάνωσε ο ιστορικός [[Δέξιππος]]. Απωθούμενοι προς βορρά, οι Έρουλοι συνάντησαν τον στρατό του επερχόμενου αυτοκράτορα [[Γαλιηνού]], από τον οποίο ηττήθηκαν στη μάχη του ποταμού Νέσσου (Νέστου), και συνθηκολόγησαν με τους Ρωμαίους. Στη συνέχεια, ο Γαλιηνός αναχώρησε βιαστικά για την Ιταλία, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον στασιαστή στρατηγό [[Αυρίολος|Αυρίολο]]. Τελικά, το καλοκαίρι του 268, ο Γαλιηνός δολοφονήθηκε από αξιωματικούς του ενώ πολιορκούσε το Μεδιόλανο (μιλάνο[[Μιλάνο]]) το οποίο κρατούσε ο Αυρίολος.

Εν τω μεταξύ είχε αρχίσει η 2η, και μεγαλύτερη, εισβολή από Γότθους μαζί με [[Γέπιδες]], Έρουλους και άλλους λαούς. Οι δυνάμεις των εισβολέων αριθμούσαν 2.000–6.000 πλοία και 325.000 άνδρες, κατά μεταγενέστερες πάντα πηγές οι οποίες πιθανώς υπερβάλλουν σοβαρά στις εκτιμήσεις αυτές, Οι εισβολείς επιτέθηκαν ανεπιτυχώς σε πόλεις των δυτικών παραλίων του Ευξείνου Πόντου όπως η [[Τόμις]] και η Μαρκιανόπολη[[Μαρκιανούπολη]]. Μετά από επίθεση εναντίον του Βυζαντίου και της Χρυσούπολης[[Χρυσούπολη]]ς, ο στόλος των εισβολέων καταστράφηκε εν μέρει είτε κατά τη διέλευση από την τρικυμιώδη Προποντίδα είτε από επιτυχή επίθεση του ρωμαϊκού ναυτικού. Και πάλι όμως οι εισβολείς κατάφεραν να περάσουν στο Αιγαίο όπου ένα απόσπασμά τους έφτασε μέχρι την [[Κρήτη]] και τη [[Ρόδος|Ρόδο]]. Το κύριο σώμα των εισβολέων πολιόρκησε τη [[Θεσσαλονίκη]] και την Κασσάνδρα τις οποίες έφτασαν πολύ κοντά στο να τις καταλάβουν. Στο άκουσμα όμως της προσέγγισης του στρατύ του νέου αυτοκράτορα, [[Κλαύδιος Β' Γοτθικός|Κλαύδιου ΓΒ' του Γοτθικού]], οι εισβολείς εγκατέλειψαν αυτές τις πολιορκίες και πορεύθηκαν προς το εσωτερικό της Βαλκανικής χερσονήσου, αφού λεηλάτησαν την [[Πελαγονία]] και τη Δοβηρό ([[Παιονία]];).

Τα προβλήματα της αυτοκρατορίας στην Ανατολή, όπου η Ζηνοβία της Παλμύρας είχε καταλάβει πολλές επαρχίες και στη Δύση, όπου μεγάλο τμήμα είχε αποσχιστεί επίσης, ήταν τέτοια που η νίκη της Ναϊσσού μόνο ως προσωρινή ανακούφιση μπορούσε να λειτουργήσει για τους Ρωμαίους. Αν και οι Γότθοι νικήθηκαν, η γοτθική απειλή δεν εξαφανίστηκε έως ότου, το 271, όταν ο αυτοκράτορας [[Αυρηλιανός]] ολοκλήρωσεαπώθησε τηνμια εκδίωξηακόμη από τα ρωμαϊκά εδάφη καιγοτθική τωνεισβολή τελευταίωνστα ΓότθωνΒαλκάνια. Τότε εγκαταλείφθηκε οριστικά η επαρχία της Δακίας και το σύνορο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας επανήλθε στον ποταμό Δούναβη. Αρκετοί Γότθοι, από τους αιχμάλωτους της μάχης, υπηρέτησαν αργότερα στον ρωμαϊκό στρατό.