Μεταλλεία Χαλκιδικής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 20:
<br>
Για την κατάσταση των κοινοτήτων αυτών πριν από το [[1821]] έγραψε αρκετά ο διπλωμάτης, δημοσιολόγος και περιηγητής [[ Ντέιβιντ Ούρκχαρτ]]. Κατ΄αυτόν <ref>[[Ντέιβιντ Ούρκχαρτ]], Η Τουρκία και οι πόροι της, 1833</ref> οι κοινότητες της [[Χαλκιδική]]ς, γνωστές τότε, ως ''Μαδεμοχώρια'' ([[Τούρκικα|τουρκ.]] Madem=μετάλλευμα) αποτελούσαν πριν την επανάσταση του 1821 ομοσπονδία αυτόνομη δώδεκα κωμοπόλεων με 360 χωριά. Οι κωμοπόλεις αυτές ονομάζονταν: [[Γαλάτιστα]], [[Βάβδος]], Ριανά, [[Στανός]], [[Βαρβάρα Χαλκιδικής|Βαρβάρα]] Λιαρίγκοβη ([[Αρναία]]), Νοβοσέλο [νέο χωριό], Μαχαλάς, Ίσβορος [πηγή], [[Χωρούδα]], Ρεβινίκια και [[Ιερισσός]] που καθεμιά είχε υπό την δικαιοδοσίαν της ορισμένο αριθμό χωριών. Κάθε κωμόπολη έστελνε κατ΄ έτος τον αντιπόσωπόν της στην πρωτεύουσα που ήταν τότε ο Μαχαλάς. Και οι δώδεκα αυτοί αντιπρόσωποι εξέλεγαν τέσσερις άρχοντες που ονομάζονταν τότε βικελίδες με έναν γραμματέα ο καθένας και ασκούσαν την ανωτάτην διοικητική και δικαστική εξουσία της όλης ομοσπονδίας. Οι μόνοι [[οσμανίδες]] που υπήρχαν στα Μαδεμοχώρια ήταν ένας αξιωματικός ο ''μαδέμ-αγάς'' και μερικοί γύρω απ΄ αυτόν, στρατιώτες όχι περισσότεροι από είκοσι.
Στα τέλη όμως του [[1806]] ο διαβόητος σε ισχύ και πλούτο ''Ισμαήλμπεης'' των [[Σέρρες|Σερρών]] πέτυχε από την [[Υψηλή Πύλη]] να ανατεθεί σ΄ αυτόν ο διορισμός του ''μαδέμ-αγά''. Οι χωρικοί εργάζονταν για δικό τους λογαριασμό στα μεταλλεία και κατέβαλλαν έκτοτε στο θησαυροφυλάκιο της [[Κωνσταντινούπολη]]ς ετήσιο φόρο 220 οκάδων αργύρου καθαρού. Εκτός όμως από αυτά κάθε οικογένεια πλήρωνε κατ΄ αποκοπήν την αξία κάποιου ποσού σίτου και κριθαριού για τη διατροφή του μαδέμ-αγά, των στρατιωτιών του και των ''βικελίδων''. Με την πάροδο όμως του χρόνου ελαττώθηκε η πρόσοδος από τα μεταλλεία είτε εξαιτίας της ατέλειας της επεξεργασίας είτε ίσως της απροθυμίας πλέον των Μαδεμοχωριτών. Το περίεργο είναι ότι για να αποφύγουν κάθε αφορμή επέμβασης προτιμούσαν να συμπληρώνουν τις 220 οκάδες [[Άργυρος|αργύρου]] αγοράζοντας ισπανικά τάληρα που τα λιώνανε και τα στέλνανε στη συνέχεια στο θησαυροφυλάκιο της Κωνσταντινούπολης.<ref>[[Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος]], Ιστορία του Ελληνικού Έθνους «Ειδικαί περιπέτειαι. Χαλκιδική», τόμ. Πέμπτος, σσ. 549-552, Εν Αθήναις εκ του τυπογραφείου των Καταστημάτων Ανέστη Κωνσταντινίδη, 1887</ref>
| |||