Διαταραχή πανικού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 17:
Η πρώτη συστηματική ταξινόμηση της διαταραχής πανικού και γενικότερα των διαταραχών άγχους, πραγματοποιήθηκε το 1894 από τον [[Σίγκμουντ Φρόυντ]] που επινόησε τον όρο «αγχώδης νεύρωση» για να περιγράψει μια σειρά κλινικών καταστάσεων που χαρακτηρίζονται από άγχος μαζί με φοβικά και υποχονδριακής φύσεως στοιχεία. Ο Φρόιντ, ο οποίος για πρώτη φορά συσχέτισε την αγοραφοβία με τις κρίσεις πανικού, έδωσε μια ακριβή περιγραφή των κλινικών πτυχών της αγχώδους νεύρωσης στην οποία διέκρινε διάφορες μορφές: την αγωνιώδης νέυρωση, τη φοβική νεύρωση, την υστερική νεύρωση και την ιδεοληπτική νεύρωση. Ο Φρούντ θεωρούσε το άγχος ως αποτέλεσμα μιας ψυχικής σύγκρουσης. Με βάση τις θεωρίες του Φρόυντ και τις περιορισμένες γνώσεις γύρω από την νευροβιολογία, η ιδανική θεραπεία της διαταραχής πανικού ήταν η ψυχανάλυση, της οποίας στόχος δεν ήταν η απομάκρυνση του άγχους αλλά ο χειρισμός του και το ίδιο το άγχος θα χρησίμευε ως οδηγός για τη διερεύνηση της εσωτερικής σύγκρουσης που το προκάλεσε.
Τη δεκαετία του '60, στοιχεία που προέκυψαν από έρευνες και κλινικο-φαρμακολογικές μελέτες άνοιξαν το δρόμο για τον εντοπισμό διαφόρων ανεξάρτητων διαταραχών, έξω από τα γενικά πλάισια της νεύρωσης. Το 1962, ο Donald Klein παρατήρησε ότι η ιμιπραμίνη, είχε την ικανότητα να εμποδίζει τις κρίσεις πανικού, κάνοντας μια «φαρμακολογική τομή» ανάμεσα στη διαταραχή πανικού και τις άλλες εκδηλώσεις άγχους και αναγνώρισε την κεντρική θέση που κατείχαν στη ίδια διαταραχή, οι κρίσεις πανικού.
== Βιβλιογραφία ==
| |||