Ιστοριογραφία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κατά τον 4ο αιώνα ΠΚΕ την ελληνική ιστοριογραφική παράδοση στην [[ελληνιστική περίοδος|ελληνιστική περίοδο]] συνέχισε ο [[Ξενοφών]], ο [[Θεόπομπος ο Χίος]]<ref>Βλ. επίσης Bruce I.A.F. 1970, «Theopompus and Classical Greek Historiography», ''History and Theory'', Vol. 9, No 1, 86-109.</ref> και ο [[Έφορος]]. Στον 2ο ΠΚΕ αιώνα ο ιστορικός [[Πολύβιος]] κατέγραψε τη ρωμαϊκή ιστορία, θέμα που επανέλαβε επίσης ο [[Στράβων]] ο Γεωγράφος και ο [[Διονύσιος Αλικαρνασσέας]] στον επόμενο αιώνα. Στην ίδια περίοδο ο [[Πλούταρχος]] βιογράφησε επιφανείς Έλληνες και Ρωμαίους, χρησιμοποιώντας ενίοτε [[δράμα|δραματικά]] στοιχεία και ανέκδοτα υλικά για την απεικόνιση χαρακτήρων και την επίδρασή τους στη δημόσια ζωή<ref>[http://www.cuw.edu/Academics/programs/history/historiography.html Historiography]</ref>.

 

 

 

Στη μεσαιωνική Ευρώπη και το [[Βυζαντινή ιστοριογραφία|Βυζάντιο]] οι ιστοριογράφοι είτε ανήκαν στον μορφωμένο κλήρο είτε ήταν λόγιοι και εν γένει έγραψαν [[Χρονικό|χρονικά]]. Κατά τον 15ο και 16ο αιώνα οι Ιταλοί ιστοριογράφοι [[Νικολό Μακιαβέλι]] και [[Φραντσέσκο Γκουικιαρντίνι]] εισήγαγαν στην ιστοριογραφία την πολιτική ανάλυση. Κατά τον 18ο αιώνα οι θεωρίες του [[διαφωτισμός|διαφωτισμού]] εμπότισαν την ιστοριογραφία με μια δόση [[σκεπτικισμός|σκεπτικισμού]] και [[ορθολογισμός|ορθολογισμού]]. Μείζων παραγωγή της ιστοριογραφίας 18ου αιώνα θεωρείται το πολύ γνωστό έργο του [[Έντουαρντ Γκίμπον]] ''Η Ιστορία της παρακμής και της πτώσης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας''<ref> "historiography" ''A Dictionary of World History''. Oxford University Press, 2000. Ανάκτηση 25 Ιουλίου 2009 <http://www.oxfordreference.com/views/ENTRY.html?subview=Main&entry=t48.e1701></ref>