Τζουζέπε Βέρντι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ r2.7.2) (Ρομπότ: Προσθήκη: als:Giuseppe Verdi |
μ επιμ. |
||
Γραμμή 1:
{{Πηγές|23|06|2011}}<br />
[[Αρχείο:Verdi.jpg|thumb|right|250px|Ο Τζουζέπε Βέρντι σε προσωπογραφία του Giovanni Boldini.]]
[[Αρχείο:Giuseppe Verdi signature.jpg|
Ο '''Τζουζέπε Φορτουνίνο Φραντσέσκο Βέρντι''' ([[Ιταλική γλώσσα|ιταλικά]]:''Giuseppe Fortunino Francesco Verdi'', [[10 Οκτωβρίου]] [[1813]] – [[27 Ιανουαρίου]] [[1901]]) ήταν [[Ιταλία|Ιταλός]] [[μουσική|μουσικός]] συνθέτης, από τους διασημότερους στο είδος της [[όπερα|όπερας]]. Ανάμεσα στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν οι όπερες ''[[Ριγκολέττο]]'', ''[[Ναμπούκο]]'', ''[[Τραβιάτα]]'' και ''[[Αΐντα]]'', μέρη των οποίων ("La donna è mobile", "Va, pensiero", "Libiamo" και θριαμβικό εμβατήριο αντίστοιχα) είναι πασίγνωστα.
==Τα πρώτα χρόνια, η γρήγορη ανέλιξη και η οικογενειακή τραγωδία==
Γεννήθηκε στη Ρονκόλα της τότε [[Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία|Γαλλικής Αυτοκρατορίας]], κοντά στο Μπουσέτο της [[Ιταλία|Ιταλίας]] και πέθανε στο [[Μιλάνο]]. Πολύ νωρίς έδειξε καταπληκτική κλίση στη μουσική και στα 23 του χρόνια πήρε τη θέση του διευθυντή της φιλαρμονικής του Μπουσέτο. Το [[1839]] παρουσιάστηκε η πρώτη του όπερα ''Ομπέρτο'', στη [[Σκάλα του Μιλάνου]], με πολύ καλές κριτικές. Τον ίδιο χρόνο ο θάνατος της γυναίκας του και των δύο παιδιών του τον έφεραν σε απελπισία σε σημείο να μη θέλει πλέον άλλο ν' ασχοληθεί με τη μουσική.
==Η επιστροφή==
Παρά ταύτα το [[1840]] παρουσιάστηκε η κωμική όπερα ''Μια μέρα βασιλείας'', η οποία όμως σημείωσε αποτυχία. Στενοχωρημένος ο Βέρντι αποσύρθηκε στο σπίτι του στο [[Μιλάνο]]. Έτσι δύο χρόνια μετά, με τον θρίαμβο της τέχνης πάνω στον πόνο του, το [[1842]], αποδέχθηκε την πρόταση να ξαναρχίσει να γράφει όπερες για τη Σκάλα του Μιλάνου και η όπερά του ''[[Ναμπούκο]]'' ή ''Ναβουχοδονόσωρ'' απέσπασε πολύ καλές κριτικές και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Από τότε ο Βέρντι αφοσιώθηκε στη σύνθεση όπερας. Ήταν η αρχή μιας θριαμβευτικής σταδιοδρομίας που συνδέθηκε πολύ στενά με τις προσπάθειες για την πολιτική ένωση (''Risorgimento'') της Ιταλίας. Μια τάση που ο ίδιος ο Βέρντι ενεθάρρυνε με τη θεματολογία των έργων του, τα οποία, εμπνεόμενα από το ιστορικό παρελθόν και επενδυμένα με εντυπωσιακά χορωδιακά, δημιουργούσαν εύκολα στο κοινό συνειρμούς με την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα. Χαρακτηριστικό της ταύτισης του ονόματος του Βέρντι με το Risorgimento ήταν το σύνθημα που ακουγόταν τότε Viva VERDI (Viva Vittorio Emanuele Re D'Italia - Ζήτω ο Βίκτωρ Εμμανουήλ βασιλιάς της Ιταλίας).
==Η αναγνώριση εκτός Ιταλίας==
Με τους ''Λομβαρδούς'' (1843), τον ''Ερνάνη'' (1844), τον ''Αττίλα'' (1846), τη ''Λουίζα Μίλλερ'' (1847) και τον ''Μάκβεθ'' (1849) ο Βέρντι πέτυχε την αναγνώρισή του ως συνθέτη και εκτός Ιταλίας. Στις αρχές τις δεκαετίας του 1850 τρεις όπερές του, ο ''Ριγκολέττο'' (1851), ο ''[[Τροβατόρε]]'' (1853) και η ''Τραβιάτα'' (1853), είχαν τεράστια επιτυχία, όπως και ''Οι Σικελικοί Εσπερινοί'' (1855) και ο ''[[Χορός Μεταμφιεσμένων (όπερα του Βέρντι)|Χορός Μεταμφιεσμένων]]'' (1859). Η διεθνής του καταξίωση φαίνεται και από το γεγονός ότι οι επόμενες όπερές του πρωτοανέβηκαν σε λυρικά θέατρα εκτός Ιταλίας. Το 1862 ''[[Η
==Τα τελευταία έργα και το τέλος==
Μετά από ένα μεγάλο διάστημα σιωπής, η γνωριμία του με τον κατά πολύ νεότερό του ποιητή και συνθέτη [[Αρίγκο Μπόιτο]] ανανέωσε το ενδιαφέρον του Βέρντι για την όπερα. Το 1887 παρουσιάστηκε ο ''[[Οθέλος (Βέρντι)|Οθέλλος]]'' και τέλος το 1893 ο ''Φάλσταφ'' και τα δύο σε λιμπρέτα του Μπόιτο βασισμένα σε έργα του [[Ουίλλιαμ Σαίξπηρ|Σαίξπηρ]]. Ο Βέρντι πέθανε στις [[27 Ιανουαρίου]] [[1901]] ύστερα από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Στην κηδεία του προσήλθαν 200.000 άνθρωποι, τιμή που άρμοζε στον μεγάλο Ιταλό που τόσο αγαπήθηκε.
Γραμμή 34 ⟶ 38 :
*''Stiffelio'', 1850
*''Rigoletto'', 1851
*''Il trovatore'' (''[[Τροβατόρε]]'' = «Ο τροβαδούρος
*''La traviata'' (''[[Τραβιάτα]]'' = «Η παραστρατημένη
*''Les vêpres siciliennes'' (''
*''Simon Boccanegra'', 1857
*''Aroldo'' (αναθεώρηση του ''Stiffelio''), 1857
*''Un ballo in maschera'' (''[[Χορός μεταμφιεσμένων]]''), 1859
*''La forza del destino'' (''[[Η δύναμη του πεπρωμένου]]''), 1862
*''Don Carlos'' (''Δον Κάρλος''), 1867
*''Aida'', 1871
*''Otello'', 1887
Γραμμή 47 ⟶ 51 :
{{Συνθέτης-επέκταση}}▼
{{Ρομαντισμός}}▼
{{DEFAULTSORT:Βερντι Τζουζεπε}}
▲{{Συνθέτης-επέκταση}}
▲{{Ρομαντισμός}}
[[Κατηγορία:Συνθέτες κλασικής μουσικής]]
| |||