Λα Στράντα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

ηθοποιοί = [[Άντονι Κουίν]] <br />[[Τζουλιέτα ΜασίναΜαζίνα]] <br />[[Ρίτσαρντ Μπέιζχαρτ]] |

Η ταινία '''Λα Στράντα''' ([[Ιταλική γλώσσα|ιταλ.]] '''La Strada'''), γνωστό κι ως '''Πουλημένη απ' τη μητέρα της''' ή ως '''Ο Δρόμος''' είναι νεοραλιστικό δράμα παραγωγής [[1954]] σε σκηνοθεσία [[Φεντερίκο Φελίνι]]. Το σενάριο της ταινίας έγραψε ο ίδιος ο Φελίνι σε συνεργασία με τους Τούλιο Πινέλι και Ένιο Φλαϊάνο. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο [[Άντονι Κουίν]], η [[Τζουλιέτα ΜασίναΜαζίνα]] (σύζυγος του σκηνοθέτη) και ο [[Ρίτσαρντ Μπέιζχαρτ]].

Η Τζελσομίνα (Τζουλιέτα ΜασίναΜαζίνα) ένα ονειροπαρμένο και καλοκάγαθο πλάσμα που βλέπει μόνο το καλό στους άλλους, πωλείται (στην κυριολεξία) από τη μητέρα της στον Ζαμπανό (Άντονι Κουίν) ένα βάρβαρο πλανόδιο "καλλιτέχνη τσίρκου". Ο Ζαμπανό συμπεριφέρεται με το χειρότερο τρόπο στη Τζελσομίνα και δε διστάζει να την απατήσει με άλλες γυναίκες. Έπειτα από μια έκρηξη βίας του Zαμπανό, η Tζελσομίνα αποφασίζει να δραπετεύσει. Σε ένα γειτονικό χωριό βλέπει την παράσταση ενός άλλου περιπλανώμενου, του ισορροπιστή Tρελού (Pίτσαρντ Mπέιζχαρτ), και μένει έκθαμβη. ο Ζαμπανό όμως τη βρίσκει και την αναγκάζει να τον ακολουθήσει. Οι δυο τους πλέον αποτελούν μέλη του προσωπικού ενός τσίρκου. Στο ίδιο τσίρκο εργάζεται κι ο ισορροπιστής Τρελός που είχε μαγέψει τη Τζελσομίνα με τα ακροβατικά του. Ο Τρελός θα βοηθήσει τη Τζελσομίνα να καταλάβει ότι αγαπά τον Ζαμπανό παρά τον βίαιό του χαρακτήρα κι ότι εκείνος τη χρειάζεται κι ενώ σε εκείνη θα δοθούν πολλές ευκαιρίες να σπάσει τα δεσμά της και να ξεφύγει από τον τύραννο εκείνη θα παραμείνει δίπλα του για να υπομείνει τις βίαιες του εκρήξεις.

Ο δρόμος του Φελίνι θεωρείται από πολλούς ως ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του 20ου αιώνα, μια ταινία που ρίχνει μια θλιβερή ματιά στην χαμένη αθωότητα και στο δρόμο που ο καθένας από εμάς καλείται να διαλέξει κάποια στιγμή στη ζωή του. Ο Φελίνι, ο οποίος γεννήθηκε, μεγάλωσε και παρέμεινε στο [[Ρίμινι]] της [[Εμίλια Ρομάνια]] μέχρι τα 18 του χρόνια δανείστηκε στοιχεία από το χαρακτήρα ενός βοσκού που ζούσε στο Ρίμινι όταν ο σκηνοθέτης διένυε την εφηβεία του, προκειμένου να περιγράψει το βίαιο Ζαμπανό. Ο βοσκός εκείνος εκτός από το γεγονός ότι αναλάμβανε τον ευνουχισμό γουρουνιών είχε πλαγιάσει σχεδόν με όλες τις κοπέλες της περιοχής κι ότι άφησε έγκυο μια κοπέλα για την οποία όλοι έλεγαν ότι έφερε το ''παιδί του διαβόλου''<ref>Fellini, ''Fellini on Fellini'', 11.</ref>. Ο Φελίνι ονόμασε τον ήρωα Ζαμπανό εμπνευσμένος από τα ονόματα των ιδιοκτητών μικρών τσίρκων στη Ρώμη ''Zamperla'' και ''Saltano''<ref>Fellini and Pettigrew, 89-90.</ref>. Ο Φελίνι ήθελε τον [[Άντονι Κουίν]] για τον ρόλο του Ζαμπανό και ο ηθοποιός δέχτηκε την προσφορά ζητώντας μερίδιο από τα κέρδη της ταινίας. Όταν ο ατζέντης του το έμαθε, άλλαξε τη συμφωνία απαιτώντας προπληρωμή. Η ταινία αποτέλεσε την πρώτη παγκόσμια επιτυχία του σκηνοθέτη, καθώς κι εκείνη που του χάρισε διεθνή αναγνώριση (Παρά το γεγονός ότι είχε προηγηθεί η επιτυχημένη ταινία ''Οι Βιτελόνι (I Vitelloni, 1953)'' η οποία όμως άργησε να λάβει την αναγνώριση που της άξιζε από το διεθνή τύπο). Ο Κουίν παραδέχτηκε χρόνια αργότερα ότι η απόφαση του ατζέντη του του στοίχισε πάρα πολλά εκατομμύρια δολάρια. Στο ρόλο της αφελούς Τζελσομίνα εμφανίζεται η σύζυγος του σκηνοθέτη Τζουλιέτα ΜασίναΜαζίνα δίνοντας μια ερμηνεία που παραπέμπει στην τέχνη της παντομίμας και στο Σαρλό. Η μουσική επένδυση του [[Νίνο Ρότα]] και σε συνδυασμό με τη φωτογραφία του Οτέλο Μαρτέλι χάρισαν στην ταινία μια θέση στην κινηματογραφική αιωνιότητα.

Η ταινία έλαβε το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στην απονομή του 1956 κι ο Φελίνι επανέλαβε το θρίαμβό του ένα χρόνο αργότερα με το ''Οι Νύχτες της Καμπίρια (Le Notti Di Cabiria)'' πάλι με τη ΜασίναΜαζίνα στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία έλαβε επίσης το βραβείο των κριτικών της Νέας Υόρκης ως η καλύτερη ξενόγλωσση ταινία της χρονιάς, καθώς και τον Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας<ref>Kezich, 156</ref>.