Οι Συμφορές του Πολέμου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 66:
Η δημοσιευμένη έκδοση της σειράς ''Οι Συμφορές του Πολέμου'' τελειώνει όπως ξεκινάει. Με την απεικόνιση μιας μοναδικής, αγωνιώδους φιγούρας. Οι τελευταίες δύο πλάκες απεικονίζουν μια γυναίκα που φοράει ένα στεφάνι, και αποτελεί μια προσωποποίηση της Ισπανίας, της Αλήθειας, ή του συντάγματος του 1812 - το οποίο ο Φερδινάνδος είχε απορρίψει το 1814.<ref name=b59/> Στην πλάκα 79, ''Murió la Verdad (Η αλήθεια πέθανε)'', η αλήθεια κείτεται νεκρή. Στην πλάκα 80, ''Si resucitará? (Θα αναστηθεί;)'', παρουσιάζεται ξαπλωμένη ανάσκελα με το στήθος της εκτεθειμένο, λουσμένη από φως μπροστά σε έναν όχλο ''καλόγερων και τεράτων''.<ref name="NYT" /><ref>Wilson-Bareau, 59 (quotation)</ref> Στην πλάκα 82, ''Esto es lo verdadero'', είναι και πάλι γυμνόστηθη κάτι που προφανώς συμβολίζει την ειρήνη και την αφθονία. Εδώ είναι ξαπλωμένη μπροστά σε έναν χωρικό.<ref>Wilson-Bareau, 59–60</ref><ref group=a>Ο Licht γράφει για τις δύο τελευταίες πλάκες, ''το άλλοτε αυστηρό χέρι του Γκόγια αρχίζει να διστάζει, και δημιουργεί τις δύο πιο αδύναμες πλάκες της σειράς. Εκεί, ίσως, κρύβεται η δύναμή του: Δεν μπορεί να αυταπατάται.'' Licht, 158</ref>
{{multiple image
| align = right
| direction = vertical
| header =
| width = 250
| image1 = Prado - Los Desastres de la Guerra - No. 33 - Que hai que hacer mas?.jpg
| alt1 =
| caption1 =
| image2 = Prado - Los Desastres de la Guerra - No. 03 - Lo mismo.jpg
| alt2 =
| caption2 = <div style="height: 60px; overflow: auto; padding: 3px;text-align: left; border:solid 1px;">Στις ''Συμφορές του Πολέμου'' ο Γκόγια ασχολείται με τις βαρβαρότητες που διαπράττονται και από τα δύο στρατόπεδα των αντιμαχόμενων. Στην '''πλάκα 33: ''¿Que hay que hacer mas?''' (Τι παραπάνω να κάνεις;)'' (πάνω) απεικονίζονται Γάλλοι στρατιώτες που ευνουχίζουν έναν Ισπανό αιχμάλωτο ενώ στην '''πλάκα Νο. 2: ''Con razon ó sin ella''' (Με λόγο ή χωρίς λόγο)'' (κάτω) απεικονίζονται Ισπανοί πολεμιστές που κατακρεουργούν Γάλλους στρατιώτες. Σύμφωνα με την κριτικό τέχνης Vivien Raynor, σε αυτή τη σειρά χαρακτικών, οι Γάλλοι στρατιώτες απεικονίζονται ''περισσότερο σαν [[Κοζάκοι]] που λογχίζουν πολίτες'', ενώ οι Ισπανοί πολίτες παρουσιάζονται ''να πελεκούν τους Γάλλους''.<</div>
}}
==Εκτέλεση==
Πολλά από τα προσχέδια του Γκόγια, κυρίως με κόκκινη κιμωλία, έχουν διασωθεί και είναι αριθμημένα διαφορετικά από τα δημοσιευμένα χαρακτικά.<ref>Wilson-Bareau, 49–50</ref> Φιλοτέχνησε δύο ομάδες δοκιμαστικών εκτυπώσεων - μεταξύ πολλών μεμονωμένων δοκιμαστικών εκτυπώσεων έργων της σειράς - από τις οποίες μόνο μία είναι ολοκληρωμένη.<ref group=a>Η πιο σημαντική συλλογή από μεμονωμένα αντίγραφα των έργων της σειράς αγοράστηκε στην Ισπανία από τον Σερ William Stirling-Maxwell, ο οποίος πιθανόν να τα πήρε από τον εγγονό του Γκόγια. Το 1951, πουλήθηκαν στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης. Wilson-Bareau, 99. Αυτή η συλλογή συμπεριλαμβάνει ένα μοναδικό ημιτελές ανέκδοτο χαρακτικό από την πρώτη ομάδα: ''Infame provecho (Χυδαίο πλεονέκτημα)'', Boston MFA Accession number: 51.1697.</ref> Η πλήρης συλλογή αποτελείται από 85 έργα, και συμπεριλαμβάνει τρεις μικρούς ''Prisioneros'' (''Φυλακισμένους'') που δημιουργήθηκαν το [[1811]] οι οποίοι δεν ανήκουν στην ίδια σειρά. Ο Γκόγια έδωσε το αντίγραφο της πλήρους συλλογής, που σήμερα βρίσκεται στο [[Βρετανικό Μουσείο]], στον φίλο του Juan Agustín Ceán Bermúdez. Το αντίγραφο συμπεριλαμβάνει μία σελίδα με τον τίτλο - χειρόγραφο από τον Γκόγια, είναι υπογεγραμμένο στις άκρες των φύλλων, και τα έργα είναι αριθμημένα και έχουν γραμμένους τίτλους. Οι τίτλοι και οι αριθμοί είναι γραμμένοι χειρόγραφα από τον Γκόγια. Τα παραπάνω ανήκαν στις πλάκες που χρησιμοποιήθηκαν για την εκτύπωση της έκδοσης του 1863. Μέχρι τότε 80 είχαν μεταβιβαστεί από τον γιο του Γκόγια, Χαβιέ - ο οποίος μετά τον θάνατο του πατέρα του έφυγε από την Ισπανία - στην ''Real Academia de Bellas Artes de San Fernando'' (''Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σαν Φερνάντο''), στη [[Μαδρίτη]], της οποίας ο Γκόγια υπήρξε διευθυντής. Τα έργα Νο.81 και Νο.82 συμπεριλήφθηκαν στη συλλογή της Ακαδημίας το 1870, και δεν εκδόθηκαν μέχρι το 1957.<ref>Spanish National Library [http://servicios.bne.es/productos/Goya/es_home_desastres.html web page on the series] {{es icon}}. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2009</ref>
Γραμμή 83 ⟶ 94 :
| caption2 = '''''Οι κρεμασμένοι''''' (από τη σειρά χαρακτικών του Ζακ Καλό ''Les Grandes Misères de la guerre''), οξυγραφία (γραμμική), 8.2×18.6, Μουσείο Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν. Πιστεύεται πως ο Γκόγια είχε ένα αντίγραφο της φημισμένης σειράς ''Les Grandes Misères de la guerre'' (1633), που πιθανότατα τον επηρέασε στη δημιουργία των ''Συμφορών του Πολέμου''.
}}
[[Αρχείο:Prado - Los Desastres de la Guerra - No. 44 - Yo lo vi.jpg|thumb|250px|'''Πλάκα 44: ''Yo lo vi''''' (''Αυτό το είδα''), έργο από τη δημοσιευμένη έκδοση, με επιφανειακούς τόνους στα τοπία, τον ουρανό, και το φόρεμα της γυναίκας. Στις πρώτες εκτυπώσεις του Γκόγια δεν υπήρχε αυτός ο επιφανειακός τόνος<ref>Wilson-Bareau, 47</ref>. Στο βάθος φαίνεται η πόλη. Άνθρωποι φεύγουν με άλογα ή με τα πόδια. Μία γυναίκα κρατάει ένα παιδί στην αγκαλιά της ενώ απλώνει το χέρι της σε ένα άλλο που βρίσκεται στο έδαφος, καθώς ένας στρατός πλησιάζει
Καθώς η δημιουργία της σειράς προχωρούσε, ο Γκόγια άρχισε να αντιμετωπίζει έλλειψη χαρτιού υψηλής ποιότητας και πλακών χαλκού, και αναγκάστηκε να κάνει αυτό που η ιστορικός της τέχνης Juliet Wilson-Bareau αποκαλεί ως "δραστικό βήμα" να καταστρέψει δύο πλάκες που απεικόνιζαν τοπία από τις οποίες είχαν γίνει πολύ λίγες εκτυπώσεις. Αυτές κόπηκαν στα δύο για να δημιουργηθούν τέσσερις πλάκες της σειράς ''Οι Συμφορές του Πολέμου''.<ref name="B50">Wilson-Bareau, 50</ref> Τα μεγέθη και τα σχήματα των πλακών ποικίλουν - εν μέρει εξαιτίας της έλλειψης υλικών - με διαστάσεις που ξεκινάν από 143 × 168 χιλιοστά (πλάκα 14) και φτάνουν έως και 163 × 260 χιλιοστά (πλάκα 24).
| |||