Σαΐφ αλ-Ντάουλα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 72:
 
====Βυζαντινή αντεπίθεση, 956–962====
Οι επιτυχίες του Σαΐφ αλ-Ντάουλα προκάλεσαν την αντικατάσταση του Βάρδα Φωκά από τον μεγαλύτρομεγαλύτερο γιο του, τον μετέπειτα αυτοκράτορα [[Νικηφόρος Β' Φωκάς|Νικηφόρο Φωκά]]. Διαθέτοντας ικανούς υφιστάμενους όπως ο αδελφός του Λέοντας και ο ανιψιός του [[Ιωάννης Τσιμισκής]], ο Νικηφόρος κατάφερε σύντομα να αντιστρέψει τις τύχες του πολέμου.<ref name="EI2-107"/><ref name="Treadgold492"/> Ο νεαρός στρατηγός επωφελήθηκε επίσης από την ολοκλήρωση μιας σειράς μεταρρυθμίσεων, που ενίσχυσαν τον επαγγελματισμό του στρατού.<ref>Βλ. Whittow (1996), σ. 323–325</ref>
 
[[File:Leo Phokas sents the captive Arab general Apolasaeir to Constantinople.png|thumb|right|300px|Ο Λέων Φωκάς στέλνει τον αιχμάλωτο Απολασαείρ στην Κωνσταντινούπολη, μικρογραφίαόπου ο Άραβας στρατηγός υπέστη τλετουργική ταπείνωση μπροστά στον αυτοκράτορα.<ref>Η τελετή της υποδοχής και ταπείνωσης του Απολασαείρ και των υπολοίπων αιχμαλώτων διασώζεται στο «[[Περί βασιλείου τάξεως]]», 2.19. McCormick (1990), pp. 161–162</ref> Μικρογραφία από το χειρόγραφο της Ιστορίας του [[Ιωάννης Σκυλίτζης|Ιωάννη Σκυλίτζη]], Εθνική Βιβλιοθήκη της Ισπανίας]]
Την άνοιξη του 956, ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα κατάφερε να προλάβει μια σχεδιαζόμενη επίθεση του Τσιμισκή κατά της Άμιδας, και εισέβαλε πρώτος σε βυζαντινό έδαφος. Ο Τσιμισκής τότε έπιασε ένα πέρασμα στα μετόπισθεν του Σαΐφ αλ-Ντάουλα, και περίμενε την επιστροφή του αραβικού στρατού. Η μάχη που ακολούθησε ήταν σκληρή, υπό καταρρακτώδη βροχή, και κατέληξε σε νίκη για τους Χαμδανίδες, με τον Τσιμισκή να χάνει 4.000 άντρες. Ταυτόχρονα όμως, ο Λέων Φωκάς εισέβαλε στη Συρία όπου νίκησε και αιχμαλώτισε τον Αμπούλ-Ασαΐρ (Απολασαείρ), εξάδελφο του Σαΐφ αλ-Ντάουλα, που είχε μείνει πίσω ως τοποτηρητής. Αργότερα την ίδια χρονιά, ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα αναγκάστηκε να εκστρατεύσει σε βοήθεια της Ταρσού, που απειλούνταν από μια επίθεση του βυζαντινού στόλου των [[Θέμα Κιβυρραιωτών|Κιβυρραιωτών]].<ref name="EI2-107"/><ref name="Treadgold492"/> Το 957, ο Νικηφόρος Φωκάς ανακατέλαβε και κατέστρεψε τα Άδατα, ενώ ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα δεν μπόρεσε να αντιδράσει καθώς ανακάλυψε μια συνομωσία αξιωματικών του να τον παραδώσουν στους Βυζαντινούς έναντι μεγάλης αμοιβής. 180 από τους στρατιωτικούς του σκλάβους («γκιλμάν») εκτελέστηκαν και πάνω από 200 άλλοι ακρωτηριάστηκαν ως συνέπεια.<ref name="EI2-107"/><ref>Treadgold (1997), σ. 492–493</ref> Την επόμενη άνοιξη, ο Τσιμισκής εισέβαλε στη Τζαζίρα, κατέλαβε το [[Δάρας]] και νίκησε κοντά στην Άμιδα ένα στρατό 10.000 ανδρών υπό τις διαταγές ενός εκ των αγαπημένων υπαρχηγών του Σαΐφ αλ-Ντάουλα, του [[Κιρκάσιοι|Κιρκάσιου]] Νατζά. Μαζί με τον [[παρακοιμώμενος|παρακοιμώμενο]] [[Βασίλειος Λεκαπηνός|Βασίλειο]], ο Τσιμισκής μετά άλωσε τα Σαμλοσατα, και νίκησε τον ίδιο τον Σαΐφ αλ-Ντάουλα, που είχε έρθει να λύσει την πολιορκία, σε μάχη στο Ραβάμ. Εκμεταλλευόμενος την εμφανή πλέον αδυναμία των Χαμδανιδών, το 959 ο Λέων Φωκάς ηγήθηκε μιας επιδρομής που έφτασε μέχρι την [[Κύρρος|Κύρρο]], καταλαμβάνοντας διάφορα οχυρά καθοδόν.<ref name="EI2-107"/><ref>Treadgold (1997), σ. 493</ref>