Κάρολος ο Φαλακρός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Κάρολος ο Φαλακρός''' (γαλλ. Charles II le Chauve, γερμ. Karl der Kahle, [[Φραγκφούρτη]] [[13 Ιουνίου]] [[823]] – [[6 Οκτωβρίου]] [[877]]) ήταν βασιλιάς της [[Δυτικό Φραγκικό Βασίλειο|Δυτικής Φραγκίας]] ([[843]] – [[877]]) και αυτοκράτορας της [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] ([[875]] – [[877]]), νεώτερος γιος του αυτοκράτορα [[Λουδοβίκος ο Ευσεβής|Λουδοβίκου του ευσεβούς]] από την δεύτερη [[Εβραίοι|Εβραία]] σύζυγο του Ιουδήθ, εγγονός του [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνου]]. Όταν οι μεγαλύτεροι αδελφοί του ενηλικιώθηκαν, απαίτησαν από τον πατέρα τους να τους δώσει το μερίδιο τους. Ο Λουδοβίκος ο ευσεβής αναζητούσε και για τον μικρότερο Κάρολο ένα βασίλειο αρχικά στην [[Αλαμανία]] και στην συνέχεια στα [[Πυρηναία]]. Τελικά αποφάσισε να του δώσει μερίδιο την [[Γαλατία]], την περιοχή στην οποία βρίσκεται η σημερινή [[Γαλλία]]. Σε μια [[Δίαιτα]] στο [[Κρεμιέ]] ([[837]]) όρισε τον Κάρολο διάδοχο του, κάτι που έκανε τους μεγαλύτερους αδελφούς του να εξεγερθούν. Ο [[Πεπίνος Α΄ της Ακουιτανίας]] πέθανε ([[838]]) και το δουκάτο ορίστηκεπαραχωρήθηκε στον Κάρολο.

== ΜερισμόςΔιαμερισμός της μεγάλης αυτοκρατορίας του Καρολομάγνου ==

Ο θάνατος του αυτοκράτορα Λουδοβίκου του ευσεβούς ([[840]]) έφερε πολλές διαμάχες ανάμεσα στους γιους του για την διαδοχή. Ο Κάρολος συμμάχησε με τον [[Λουδοβίκος ο Γερμανικός|Λουδοβίκο τον Γερμανικό]] νικώντας τον [[Λοθάριος Α΄|Λοθάριο]] και τον ανιψιό του [[Πεπίνος Β΄ της Ακουιτανίας|Πεπίνο Β΄ της Ακουιτανίας]], γιο του Πεπίνου Α΄ που διεκδικούσε την Ακουιτανία στις [[25 Ιουνίου]] [[841]] στην μάχη του '''Φοντενέ-αν-ΠουισάιΠουισέ'''. Τα επόμενα χρόνια τα δύο αδέλφια επιβεβαίωσαν την συμμαχία τους με τον '''όρκο του Στρασβούργου''': ο πόλεμος τελικά κατέληξε στην [[συνθήκη του Βερντέν]] τον Αύγουστο του [[843]]. Σύμφωνα με την τελική συμφωνία, ο μικρότερος αδελφός, Κάρολος ο Φαλακρός, θα κληρονομούσε την Δυτική Φραγκία, δηλαδή την σημερινή [[Γαλλία]] μέχρι τον [[ισπανία|Ισπανικό]] ποταμό [[Έβρος (Ισπανία)|Έβρο]], ο Λουδοβίκος την [[Ανατολικό Φραγκικό Βασίλειο|Ανατολική Φραγκία]], την σημερινή [[Γερμανία]]. Ο Λοθάριος τέλος θα κρατούσε τον αυτοκρατορικό τίτλο, την [[Λομβαρδία]], την [[Φλάνδρα]] και περιοχές της [[Κεντρικό Φραγκικό Βασίλειο|κεντρικής Φραγκίας]], όπως η [[Βουργουνδία]].

Τα πρώτα χρόνια της βασιλείας τους μέχρι τον θάνατο του Λοθάριου ([[855]]) ήταν σχετικά ειρηνικά, με τα τρία αδέλφια να συνεργάζονται άψογα μεταξύ τους. Το ([[858]]), ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός δέχθηκε πρόσκληση ευγενών να επιτεθεί στην Γαλατία και να εκθρονίσει τον Κάρολο, που ήταν τόσο αντιπαθής στον κόσμο που δεν μπορούσε να συγκεντρώσει στρατό και δραπέτευσε για την [[Βουργουνδία]]. Τελικά ο Κάρολος σώθηκε χάρη στην υποστήριξη των επισκόπων, που αρνήθηκαν να στέψουν τον Λουδοβίκο βασιλιά, και των [[ΟυέλφοιΓουέλφοι και Γιβελλίνοι|ΟυέλφωνΓουέλφων]], που υποστήριζαν την μητέρα του, Ιουδήθ. Όταν πέθανε ο ανιψιός του, [[Λοθάριος Β΄ της Λοθαριγγίας]] ([[869]]), επιχείρησε να καταλάβει τα εδάφη του, αλλά με την [[συνθήκη του Μέρσεν]] ([[870]]) αναγκάστηκε να τα μοιράσει με τον αδελφό του Λουδοβίκο τον Γερμανικό.

[[Αρχείο:Carlo calvo.jpg|thumb|right|200px|Κάρολος ο φαλακρόςΦαλακρός σε προχωρημένη ηλικία – από το ψαλτήριό του]]

Εκτός από τις οικογενειακές διαφορές, ο Κάρολος είχε να αντιμετωπίσει τις εξεγέρσεις στην [[Ακουιτανία]] και των [[ΒρεττάνηΒρετάνη|Βρετόνων]], που με τους αρχηγούς τους [[Νομενόε]] και [[Ερισπόε]] τον νίκησαν δύο φορές ([[845]], [[851]]) αναγκάζοντας τον να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία τους. Δέχθηκε συνεχείς επιθέσεις από τους [[Βίκινγκς]], που λεηλατούσαν συνέχεια τα βόρεια της χώρας στις κοιλάδες του [[Σηκουάνας|Σηκουάνα]] και του [[Λίγηρας|Λίγηρα]], πιέστηκε για να αποφύγει τα χειρότερα να κλείσει μαζί τους ειρήνη με βαρύ τίμημα. Τότε με το [[έδικτο του Πιστρ]] ([[864]]) αποφάσισε να εφοδιάσει τον στρατό του με ιππικό και να ξεκινήσει την κατασκευή γεφυρών ανάμεσα στα ποτάμια για να σταματήσεις τις πορείες των Βίκινγκς. Δύο από αυτές τις γέφυρες έσωσαν το [[Παρίσι]] στην πολιορκία ([[885]] – [[886]]).