Σαΐφ αλ-Ντάουλα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 2:
Ο '''Αλί ιμπν Αμπου αλ-Χάιτζα Αμπντάλλα ιμπν Χαμντάν ιμπν αλ-Χαρίθ Σαΐφ αλ-Ντάουλα αλ-Ταγλιμπί''' (Αραβικά: سيف الدولة أبو الحسن ابن حمدان), πιο γνωστός απλά με το τιμητικό του προσωνύμιο («λακάμπ») '''Σαΐφ αλ-Ντάουλα''' («Ξίφος της Δυναστείας»), ήταν το πλέον εξέχον μέλος της αραβικής δυναστείας των [[Χαμδανίδες|Χαμδανιδών]],<ref name="EI2-H126"/> και ιδρυτής του ανεξάρτητου [[εμιράτο|εμιράτου]] του [[Χαλέπι|Χαλεπίου]], που περιλάμβανε τη βόρειο [[Συρία]] και τμήματα της [[Άνω Μεσοποταμία]]ς (Τζαζίρα).
Αρχικά ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα υπηρέτησε υπό τον μεγαλύτερο αδερφό του, [[Νασίρ αλ-Ντάουλα]], ηγεμόνα της [[Μοσούλη]]ς, κατά τις προσπάθειες του τελευταίου να αποκτήσει τον έλεγχο όσων είχαν απομείνει από το [[Χαλιφάτο των Αββασιδών]] και την πρωτεύουσα [[Βαγδάτη]] στις αρχές της δεκαετίας του 940. Μετά την αποτυχία των Χαμδανιδών, ο φιλόδοξος Σαΐφ αλ-Ντάουλα έστρεψε την προσοχή του στη Συρία, όπου ενεπλάκη σε διαμάχη με τους [[Ιχσιντίδες]] της [[Αίγυπτος|Αιγύπτου]], που επίσης την εποφθαλμιούσαν. Μετά από δυο πολέμους
Η φήμη του Σαΐφ αλ-Ντάουλα στηρίζεται κυρίως για το ρόλο που έπαιξε στους [[Αραβοβυζαντινοί πόλεμοι|αραβοβυζαντινούς πολέμους]]. Εμφανίστηκε ως ο μοναδικός πρόμαχος των Αράβων, που από τις αρχές του 10ου αιώνα αντιμετώπιζαν τις επιθέσεις του ανανεωμένου [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντίου]]. Στην πάλη του αυτή, ενάντια σε έναν κατά πολύ ισχυρότερο αντίπαλο, εξαπέλυσε επιδρομές βαθιά μέσα σε βυζαντινά εδάφη και κέρδισε αρκετές μάχες, έχοντας γενικά το πάνω χέρι ως το 955. Κατόπιν, υπό την ηγεσία του [[Νικηφόρος Β' Φωκάς|Νικηφόρου Φωκά]] και των ικανών του υπαρχηγών, οι Βυζαντινοί εξαπέλυσαν μια σειρά επιχειρήσεων που κατέστρεψαν τη δύναμη των Χαμδανιδών, καταλαμβάνοντας την [[Κιλικία]] και, για λίγο, ακόμη και το ίδιο το [[Χαλέπι]] το 962. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του Σαΐφ αλ-Ντάουλα σημαδεύτηκαν από διαδοχικές ήττες, την δική του σωματική κατάπτωση, και την αμφισβήτηση της εξουσίας του και εξεγέρσεις από τους στενότερους συνεργάτες του. Πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου 967, αφήνοντας πίσω του ένα αποδυναμωμένο κράτος, το οποίο το 969 έχασε την [[Αντιόχεια]] και τα συριακά παράλια και έγινε βυζαντινό [[προτεκτοράτο]].
| |||