Νέα Αθηναϊκή Σχολή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 15:
==Η αλλαγή του 1880==
===Οι σημαντικότεροι σταθμοί===
Η χρονολογία [[1880]] έχει οριστεί ως ορόσημο γιατί εκείνη τη χρονιά εκδόθηκαν δύο ποιητικές συλλογές που εκφράζουν αυτό ακριβώς το πνεύμα της αλλαγής: Οι ''Στίχοι'' του [[Νίκος Καμπάς|Νίκου Καμπά]] και οι ''Ιστοί Αράχνης'' του [[Γεώργιος Δροσίνης|Δροσίνη]]. (Ο Δροσίνης υπέγραφε τα ποιήματά του στον "Ραμπαγά" με το ψευδώνυμο "Αράχνη"). Ο [[Κωστής Παλαμάς]] όρισε ως πρώτους σταθμούς στην ποιητική εξέλιξη της νέας γενιάς την συλλογή του [[Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος (Νεότερος)|Παπαδιαμαντόπουλου]] ''Τρυγόνες και Έχιδναι'' ([[1878]]), τους ''Στίχους'' του [[Νίκος Καμπάς|Καμπά]] και τα ''Ειδύλλια'' του [[Γεώργιος Δροσίνης|Δροσίνη]]: «Οι ''Τρυγόνες και Έχιδναι'' σα ν' αποχαιρετούσαν κάτι που έσβυνεν· οι ''Στίχοι'' του Καμπά
όμενου αιώνα και την εμφάνιση νέων τάσεων, να κινείται «στη βαριά σκιά του Παλαμά», όπως είχε γράψει χαρακτηριστικά ο Κ.Θ.Δημαράς<ref>''Ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας'', σ. 411</ref>. ===Οι κυριότεροι εκπρόσωποι===
Οι ποιητές που πρωταγωνίστησαν στην εμφάνιση της γενιάς του 1880 ξεκίνησαν από τα ανανεωτικά έντυπα όπως ο ''Ραμπαγάς'' και το ''Μη χάνεσαι'', όπου έγραφαν ποιήματα σατιρικά ή εμπνευσμένα από καθημερινά θέματα. Εκτός από τους [[Κωστής Παλαμάς|Παλαμά]], [[Γεώργιος Δροσίνης|Δροσίνη]] και [[Νίκος Καμπάς|Καμπά]] που αναφέρθηκαν προηγουμένως, τότε εμφανίστηκαν και άλλοι ποιητές όπως ο [[Γεώργιος Σουρής]] και ο [[Ιωάννης Πολέμης]]. Από αυτούς ουσιαστική εξέλιξη στην ποιητική του τέχνη παρουσιάσε μόνο ο [[Κωστής Παλαμάς|Παλαμάς]]. Ο [[Νίκος Καμπάς|Καμπάς]] εγκατέλειψε αμέσως την ποίηση, ενώ από τους υπόλοιπους, ο [[Γεώργιος Σουρής|Σουρής]] ακολούθησε τον δρόμο της σάτιρας ενώ οι άλλοι παρέμειναν στο ίδιο ποιητικό επίπεδο, χωρίς ιδιαίτερη εξέλιξη ή ανανέωση της τεχνικής τους. Γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '80 και μέσα στην δεκαετία του '90 παρουσιάστηκαν νέοι ποιητές όπως ο [[Κώστας Κρυστάλλης]], ο [[Αλέξανδρος Πάλλης]], ο [[Αργύρης Εφταλιώτης]] και ο [[Ιωάννης Γρυπάρης (λογοτέχνης)|Ιωάννης Γρυπάρης]]. Στο τέλος του αιώνα έγινε μια νέα απόπειρα ανανέωσης της ποίησης από τον κύκλο των περιοδικών ''[[Η Τέχνη (περιοδικό)|Η Τέχνη]]'' και ''[[Ο Διόνυσος (περιοδικό)|Ο Διόνυσος]]''. Οι ποιητές που ξεκίνησαν από τον κύκλο των περιοδικών αυτών ακολούθησαν κυρίως το ρεύμα του [[συμβολισμός|συμβολισμού]], ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για τις βορειοευρωπαϊκές λογοτεχνίες ([[Γερμανία]], [[Ρωσία]], Σκανδιναβία) και άσκησαν κριτική ακόμα και σε αξίες που είχαν καθιερωθεί τις προηγούμενες δεκαετίες, όπως τον [[Γιάννης Ψυχάρης|Ψυχάρη]] ή την [[ηθογραφία]]. Οι σημαντικότεροι ποιητές του κύκλου αυτού είναι οι [[Κωνσταντίνος Χατζόπουλος]], [[Λάμπρος Πορφύρας]], εκπρόσωποι του [[συμβολισμός|συμβολισμού]], και ο [[Μιλτιάδης Μαλακάσης]], που ακολούθησε δικούς του εκφραστικούς τρόπους χωρίς να εντάσσεται σε κάποιο ρεύμα. Ήταν ποιητές χαμηλών τόνων που έδρασαν κατά την περίοδο της μεγάλης ακμής του [[Κωστής Παλαμάς|Παλαμά]] και παρέμειναν στην «βαριά σκιά» του, γι' αυτό και αναφέρονται σε αυτό το άρθρο.
| |||