Ισπανία των Αψβούργων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

καμία σύνοψη επεξεργασίας
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ιων (συζήτηση | συνεισφορές)
Ιων (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 56:
[[Image:Battle of Lepanto 1571.jpg|thumb|right|300px|Η [[Ναυμαχία της Ναυπάκτου]], που σηματοδότησε το τέλος της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] ως κυρίαρχης ναυτικής δύναμης στη [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσόγειο]]]]
 
Η Ειρήνη του Κατώ-Καμπρεσί το 1559 τερμάτισε τον πόλεμο με τη Γαλλία, αφήνοντας την Ισπανία με σημαντικό πλεονέκτημα. Όμως, η κυβέρνηση είχε τεράστιο χρέος και κήρυξε πτώχευση εκείνο το έτος. Οι φιλοδοξίες του Φιλίππου ήταν πέραν των ικανοτήτων της χώρας του να τις πληρώσει, αν και ο άργυρος από το Μεξικό και το Περού κάπως αντιστάθμισαν τα πράγματα. Even so, most of the government's revenues came from taxes and excise duties. The [[Ottoman Empire]] had long menaced the fringes of the Habsburg dominions in Austria and northwest Africa, and in response Ferdinand and Isabella had sent expeditions to North Africa, capturing [[Melilla]] in 1497 and [[Oran]] in 1509. Charles had preferred to combat the Ottomans through a considerably more maritime strategy, hampering Ottoman landings on the Venetian territories in the Eastern Mediterranean. Only in response to raids on the eastern coast of Spain did Charles personally lead attacks against holdings in North Africa (1545). InTo 1560, theοι OttomansΟθωμανοί inflicted a serious defeat on the Spanish navy off the coast of Tunisia, butαλλά inτο 1565, theη OttomanΟθωμανική landingαποβίβαση onστο theστρατηγικό strategicallyζωτικό vitalνησί island ofτης [[MaltaΜάλτα]]ς, defended by the [[Knights of St. John]], was defeated. Ο θάνατος του [[Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής|Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς]] το επόμενο έτος και η διαδοχή του από τον λιγότερο ικανό [[Σελίμ ο Μέθυσος|Σελίμ τον Μέθυσο]] ενθάρρυναν τον Φίλιππο, ο οποίος αποφάσισε να μεταφέρει τον πόλεμο στα Οθωμανικά εδάφη. Το 1571, μια μικτή ναυτική αποστολή Ισπανικών, Ενετικών και παπικών πλοίων με ηγέτη τον νόθο γιο του Καρόλου [[Don John of Austria]] εξολόθρευσε τον Οθωμανικό στόλο στη [[Ναυμαχία της Ναυπάκτου|Μάχη της Ναυπάκτου]], τη μεγαλύτερη ναυμαχία που διεξήχθη σε ευρωπαίκά νερά από το Άκτιο το 31 π.Χ. The victory curbed the Ottoman naval threat against European territory, particularly in the western Mediterranean, and the loss of experienced sailors was to be a major handicap in facing Christian fleets. Yet the Turks succeeded in rebuilding their navy in a year, using it handily to consolidate Ottoman dominance over most the Mediterranean's African coast and eastern islands. Philip lacked the resources to fight both the Netherlands and the Ottoman Empire at the same time, and the stalemate in the Mediterranean continued until Spain agreed to a truce in 1580.
 
===Ο προβληματισμένος βασιλιάς (1571–1598)===
Η περίοδος χαράς στη Μαδρίτη ήταν βραχύβια. Το 1566, ταραχές που δημιουργήθηκαν από τους [[Καλβινισμός|Καλβινιστές]] στις [[Ισπανικές Κάτω Χώρες]] (περίπου ίσες με τις σύγχρονες Κάτω Χώρες και το [[Βέλγιο]], που κληροδοτήθηκαν στον Φίλιππο από τον Κάρολο και τους [[Δουκάτο της Βουργουνδίας|Βουργουνδούς]] προγόνους του) προέτρεψε τον [[Φερνάντο Αλβάρεθ ντε Τολέδο, Δούκας της Άλβα|Δούκα της Άλβα]] να διεξαγάγει μια στρατιωτική αποστολή για να απακατασταθεί ή τάξη. Ο Άλβα ακολούθως εγκαθίδρυσε μια βασιλεία του τρόμου. Το 1568, ο [[ΓουWilliamΓουλιέλμος theΑ΄ της Οράγγης|Γουλιέλμος ο SilentΣιωπηλός]] led a failed attempt to drive the tyrannical Alva from the Netherlands. Αυτή η προσπάθεια γενικά θεωρείται ότι σηματοδοτεί την έναρξη του [[Ογδοηκονταετής Πόλεμος|Ογδοηκονταετούς Πολέμου]] ο οποίος τελείωσε με την ανεξαρτητοποίηση των [[Ολλανδική Δημοκρατία|Ηνωμένων Επαρχιών]]. Οι Ισπανοί, οι οποίοι αντλούσαν μεγάλο πλούτο από τις Κάτω Χώρες και συγκεκριμένα από το ζωτικό λιμάνι της [[Αμβέρσα (πόλη)|Αμβέρσας]], ήταν αφοσιωμένοι στην αποκατάσταση της τάξης και την διατήρηση του ελέγχου τους στις επαρχίες. Το 1572, aμια bandομάδα ofΟλλανδών rebelκουρσάρων Dutchγνωστών privateers known as theως ''[[watergeuzen]]'' ("SeaΖητιάνοι Beggarsτης Θάλασσας") seizedεπιτέθηκαν aσε numberμερικές ofΟλλανδικές Dutchπαραλιακές coastal townsπόλεις, proclaimedδιακήρυξε theirτην supportυποστήριξή forτους Williamπρος andτον denouncedΓουλιέλμο theκαι αποκήρυξε την SpanishΙσπανική leadershipηγεσία.
 
[[Image:Francisco de Zurbarán 014.jpg|thumb|right|200px|''Η υπεράσπιση του [[Κάδιθ]]'', από τον [[Zurbarán]]]]
 
Για την Ισπανία, ο πόλεμος ήταν μια υφέρπουσα καταστροφή. Το 1574 ο Ισπανικός στρατός υπό τον [[Λουίς ντε Ρεκουεσένς]] αποκρούστηκε από την [[Πολιορκία του Λέιντεν]] αφότου οι Ολλανδοί κατέστρεψαν τα αναχώματα που συγκρατούσαν την Βόρεια Θάλασσα και προστάτευαν ούτως τις χαμηλού υψομέτρου επαρχίες. Το 1576, αντιμέτωπος με το κόστος του 80.000 μελών στρατού κατοχής του στις Κάτω Χώρες και τον μαζικό στόλο ο οποίος είχε νικήσει στη Ναύπακτο, ο Φίλιππος αναγκάστηκε να αποδεχτεί την [[πτώχευση]]. Ο στρατός στις Κάτω Χώρες στασίασε λίγο μετά, επιτιθέμενος στην Αμβέρσα και λεηλατώντας τις νότιες Κάτω Χώρες, ωθώντας αρκετές πόλεις στις προηγουμένως γαλήνιες νότιες επαρχίες να συνταχθούν με την εξέγερση. Οι Ισπανοί επέλεξαν την οδό της διαπραγμάτευσης, ειρηνεύοντας τις περισσότερες νότιες επαρχίες με την [[Ένωση του Αρράς]] το 1579.
 
Η συμφωνία του Αρράς απαιτούσε όλες οι Ισπανικές δυνάμεις να εγκαταλείψουν αυτές τις εκτάσεις. Εντωμεταξύ, ο Φίλιππος είχε το νου του στην ένωση όλης της Ιβηρικής χερσονήσου υπό την εξουσία του, ένας παραδοσιακός στόχος των Ισπανών μοναρχών. Η ευκαιρία ήλθε το 1578 όταν ο Πορτογάλος βασιλιάς Σεβαστιανός οργάνωσε μια κακοσχεδιασμένη σταυροφορία εναντίον του Μαρόκου. Η επιχείρηση έληξε καταστροφικά και με την εξαφάνιση του Σεβαστιανού στην Μάχη των Τριών Βασιλέων. Ο ηλικιωμένος θείος του Ερρίκος κυβέρνησε μέχρι τον θάνατό του το 1580. Αν και ο Φίλιππος είχε μακροχρόνια προετοιμαστεί για την αρπαγή της Πορτογαλίας, θεωρούσε ακόμη απαραίτητο να οργανώσει μια στρατιωτική κατοχή υπό την ηγεσία του Δούκα της Άλβα. Ο Φίλιππος πήρε τον τίτλο του Βασιλιά της Πορτογαλίας, αλλά κατά τα αλλά η χώρα παρέμεινε αυτόνομη, διατηγρώντας τους δικούς της νόμους, νόμισμα και θεσμούς. Όμως, η Πορτογαλία παρέδωσε πλήρως την ανεξαρτησία της στην εξωτερική πολιτική, και οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών δεν ήταν ποτέ θερμές.
 
Η Γαλλία αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της Ισπανικής εξωτερικής πολιτικής επειδή η δύναμη της ήταν δυνητικά πολύ μεγάλη και η εχθρότητα της ήταν πλήρης. Αλλά επί τριάντα έτη μετά το Κατό Καμπρεσί ήταν βυθισμένη σε εμφύλιους πολέμους. Philip sat back and watched the fighting go on while giving aid to the Catholic League, although occasionally also helping the Protestant side if he saw that he could gain an advantage from it. Μετά το 1590, οι Ισπανοί επενέβησαν απευθείας στη Γαλλία, κερδίζοντας μάχες, αλλά αποτυγχάνοντας να αποτρέψουν τον Ερρίκο της Ναβάρρας από το να γίνει βασιλιάς ως Ερρίκος Δ'. To Spain's dismay, Pope Clement VIII accepted Henry back into the Catholic Church.
 
[[Image:Invincible Armada.jpg|thumb|left|250px|Η [[Ισπανική Αρμάδα]] (1588)]]
 
==Σημειώσεις==
19.591

επεξεργασίες