|
Στην Καινή Διαθήκη οι όροι ''επίσκοπος'' και ''πρεσβύτερος'' φέρονται ως συνώνυμοι. Περιγράφουν τους τακτικούς δασκάλους και ποιμένες, οι οποίοι υπηρετούν ως κήρυκες και οδηγοί των μελών κάθε εκκλησίας.
Ορισμένοι μαθητές όπως ο [[Τιμόθεος]] και ο [[Τίτος]], που υπήρξαν συνεργάτες των [[Απόστολοι|Αποστόλων]], περιγράφεται ότι ακολούθησαν κατά τα πρότυπα των Αποστόλων τη μεταβίβαση της εξουσίας. Αυτή γενικά η θέση είναι παραδεκτή από τη θεολογική έρευνα. Επίσης είναι γενικά παραδεκτό πως κάθε μαθητής συνδεόταν με κάποια πόλη, καίτοι είχε υπερτοπική δικαιοδοσία. Σίγουρα όμως δε ανήκαν ούτε στην τάξη των [[Διάκονος|Διακόνων]], ούτε των επισκόπων, που την εποχή τους συνδεόταν καθαρά με το τοπικό [[ιερατείο]]. Αυτό οδήγησε και την έρευνα σε 3 συμπεράσματα δηλαδή στην αποδέσμευση της μελέτης του τοπικού ιερατείου, όπως εμφανίζεται στην [[Καινή Διαθήκη]], πως η χειροτονία χαρισματούχων σε κάποιο βαθμό της ιερωσύνηςιεροσύνης ήταν ασυμβίβαστη προς το ελέυθεροελεύθερο χάρισμα καθωςκαθώς και της υπερβάσεως ή απαγγιστρώσεως από τη καθιερωμένη κατά την εποχή του [[Ιγνάτιος Αντιοχείας|Ιγνατίου]] της άρρηκτης σχέσης επισκόπου και τοπικής εκκλησίας. Μάλιστα ο ''A.von Harrnack'' με βάση την Καινή Διαθήκη<ref>Εφεσίους 4, 10-12</ref> θεμελίωσε την επισφαλή ταύτιση των προφήτων και Ευαγγελιστών προς τους αμιγείς χαρισματούχους. Η τεκμηρίωση όμως πως κάθε τοπική εκκλησία και παρά το μόνιμο ιερατείο είχε και παράλληλα μια τάξη χαρισματούχων αποτελεί αθεμελίωτη γενίκευση.
Ένα ακόμα χωρίο το οποίο αποδεικνύει, πως όντως έχουμε ιεράρχισηιεράρχηση λειτουργημάτων βρίσκεται στη Ά προς Κορινθίους επιστολή<ref>Ά κορινθίους 12,28-31</ref> που φανερώνει τα ιεραρχικά χαρίσματα αλλά και πως πρόκειται για ειδική τάξη χαρισματούχων, όπου μέλη είχαν προσλάβει και θεσμικό χαρακτήρα. Σε αυτή την περίπτωση είναι αδιόρατη οποιαδήποτε διάθεση διαχωρισμού χαρισματούχου και ιερωσύνηςιεροσύνης αλλά αποκαλύπτεται πως η τάξη των προφητών αναδεικνύεται ως η εξοχότερη μετά τη Αποστολική.
Ο ρόλος των [[Προφήτης|προφητών]] ήταν σαφώς υπερτοπικός και όχι οικουμενικός, αλλά πάντα ήταν συνδεδεμένος με κάποια πόλη που ήταν το εφαλτήριό τους<ref>Πράξεις 15,32</ref>. Θα χαρακτηριζόταν δε ως μια Ιωάννεια αποστολική διαδικασία, αφού και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είχε σαν κέντρο εφόρμησης την Έφεσσο. Παραλληλίζοντας την αποστολή των προφητών με τους αποστόλους ο ''R.Bultmann'' αντέκρουσε τις θέσεις του ''Harnack'' περι διαχωρισμού του τοπικού ιερατείου, αφετέρου προέβαλλε την αναντίρρητη εξέλιξη του φορέα της εξουσίας κατά την άσκηση της αποστολικής αυθεντίας και της επισκοπικής λειτουργίας της εκκλησίας. Μέσα από αυτή τη έρευνα δημιουργήθηκαν δυο ρεύματα. Το ένα το οποίο υποστήριξε την ανάγκη διακρίσεως των προφητών ως ιεροσύνη από το χάρισμα και η δεύτερη που θεωρεί πως δεν υπάρχει ιεροσύνη παρά μόνο το χάρισμα.
Στην εξέχουσα τάξη των προφητών ανήκαν μαθητές και συνεργάτες των αποστόλων, καθώς θα μπορούσαν να ευαγγελίζονται όπως οι Απόστολοι χωρίς καμία τοπική δέσμευση<ref>Πράξεις 13,4 εξ.</ref>, ενώ στα καθήκοντά τους συμπεριλαμβανόταν η χειροτονία<ref>Πράξεις 14,23</ref>, η επισκοπή εκκλησιών<ref>Πράξεις 15,36</ref>, η εκπροσώπηση των Αποστόλων<ref>Πράξεις 15,22,32</ref>. Τα χαρίσματα αυτά δε μπορούσαν να τα ασκούν φορείς του ελεύθερου χαρίσματος, ενώ μπορούσαν οι μαθητές των Αποστόλων. Δυο ακόμα στοιχεία επέτειναν την σύγχησησύγχυση. Στις δύο επιστολές<ref>Τιμόθεον Β΄1,6 και Ά 3,13-14</ref> προς Τιμόθεον. Σε αυτές τις επιστολές φαίνεται στη μεν πρώτη το χάρισμα να χορηγήταιχορηγείται μέσω της «επιθέσεως των χειρών» ενώ στη δεύτερη «δια προφητείας». Πολλά άλλα χωρία των Πράξεων στηρίζουν κάθε μια από τις απόψεις αυτές. Κατά γενική ομολογία όμως οι δοκιμότεροι λάμβαναν το χαρισμαχάρισμα της χειροτονίας, αν και πάλι προκύπτει διχογνωμία στην έννοια της επιθέσεων των χειρών. Έτσι αν η χειροτονία έχει την έννοια της συνεχίσεως της ιεροσύνης και άρα της Αποστολικής διαδοχής τότε εν συνεχεία εύκολα μπορεί να αποδεχθεί η συνέχιση και πραγματική διαδοχή του επισκοπικού αξιώματος. Σε αντίθετη περίπτωση έχουμε διακοπή, καθότι το τοπικό ιερατείο δεν είχε τη δικαιοδοσία να χειροτονεί.
Η [[Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων|διδαχή]] είναι πολύ σημαντικό κομμάτι των πηγών που διαθέτουμε σχετικά με τους προφήτες. Έτσι από χωρία της<ref>Διδαχή (10,7. 11,3-12. 15, 1-2)</ref> ανάγουμε συμπεράσματα όπως την υπερτοπικότητα του προφήτη, το διαχωρισμό του από το χάρισμα, αφού αληθινός προφήτης είναι ο έχων «τρόπους Κυρίου», μπορεί να χαρακτηρισθεί και Απόστολος με το πέρας της υπάρξεως των Αποστόλων, έχει αποκτήσει σπουδαίο κύρος στη εκκλησία ενώ αν εγκαταλείψει το ρόλο του περιοδευτήπεριοδεύοντα μπορεί να εγκατασταθεί σε μια πόλη έχωνταςέχοντας τον τίτλο του αρχιερέως. ΠαρόληΠαρ´όλη τηντη θεώρηση αυτή ο ''A.v.Harnack'' διαφωνεί θεωρώντας καθαρά πως ο ρόλος του προφήτη είναι ο ρόλος του περιοδευτήπεριοδεύοντα, κάτι που όμως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τελικά εσφαλμένο αφού είναι γενικά παραδεκτό πως στη γραμματεία του Α΄ αιώνα
δεν δύναται να εξαχθούν απόλυτα συμπεράσματα για την έννοια του προφήτη, αν και η σημερινή κριτική θεώρηση της καινοδιαθηκηκής γραμματείας δεν ευνοεί την απολύτότητααπολυτότητα των θέσεων περιπερί αποσυνδέσεως χαρίσματος και ιεροσύνης, αλλά δεχεταιδέχεται και ρητώς πως υπήρξαν χειροτονημένοι χαρισματούχοι, όπως εκφραστηκεεκφράστηκε από τον ''R.Bultmann''<ref>Τheology of the N.T., 161-162</ref>.
===2ος αιώνας===
|
