Ληντ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 7:
Ιστορικά, το τραγούδι ως μουσική φόρμα, αποτελεί πανάρχαιο είδος. Κατά περιόδους υπήρξε [[μονοφωνία|μονοφωνικό]], άλλοτε [[πολυφωνία|πολυφωνικό]], άλλοτε με θρησκευτικό και άλλοτε με ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό, άλλοτε τέλος με συνοδεία παραδοσιακών μουσικών οργάνων ([[λύρα]], [[λαούτο]] κλπ), ή με συνοδεία μουσικού συνόλου ή ορχήστρας. Το ληντ συγκεκριμένα εδράζει τις καταβολλές του στο παραδοσιακό τραγούδι των [[τρουβαδούρος|τρουβαδούρων]] του 12ου αιώνα, οι οποίοι ύμνησαν τον έρωτα και τις αρετές. Στην Αγγλία, από την άλλη μεριά, άνθισε δύο αιώνες αργότερα το λεγόμενο ''lute song'' («τραγούδι με [[αναγεννησιακό λαούτο]]»), ενώ στη Γαλλία η αντιστοιχία εντοπίζεται στη [[σανσόν]] και αργότερα στη [[μελοντί]] (''mélodie''). Στην Ιταλία –γεννέτειρα των τεχνών καθ' όλη τη δεύτερη χιλιετηρίδα– αντίστοιχη φόρμα αποτέλεσε η ''[[καντσόνα]]'', η οποία αποτέλεσε και τη βάση της μετέπειτα οπερατικής [[άρια]]ς. Όλες αυτές οι αντιστοιχίες έχουν ως κοινό έδαφος την απόσταση από την εκκλησία και την ύμνηση του Θεού, εστιάζοντας στο ανθρώπινο και το κοσμικό στοιχείο.
Με τον [[διαφωτισμός|διαφωτισμό]] του 18ου αιώνα άνθισε σταδιακά η ''εθνική ταυτότητα'' της κάθε χώρας, ρεύμα το οποίο εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Στις γερμανόφωνες χώρες, Γερμανία και Αυστρία, μια σημαντική έκφανση αυτού του ρεύματος ήταν η ανάπτυξη της λογοτεχνίας, με τρανά παραδείγματα το έργο του [[Γκαίτε]], του [[Φρίντριχ Σίλερ]] κλπ. Το ληντ στην ουσία αποτελεί το «πάντρεμα» αυτής της λογοτεχνικής σχολής, με την νεοσύστατη αισθητική του [[ρομαντική μουσική|Ρομαντισμού]]. Τα πρώτα δείγματα αυτού του αρραβώνα φαίνονται ήδη στα τραγούδια του [[Μότσαρτ]] και αργότερα του [[Μπετόβεν]], ωστόσο το δίπτυχο ποίησης-μουσικής βρίσκει τις ιδανικές αναλογίες στον Σούμπερτ, ο οποίος έγραψε πάνω από 600 λίντερ. Πέρα από τους προαναφερθέντες μετέπειτα συνθέτες, άξιοι αναφοράς είναι ο [[Ρίχαρντ Στράους]], ο [[Χούγκο Βολφ]] και αργότερα –υπό το νεότευκτο πρίσμα της [[ατονική μουσική|ατονικής μουσικής]]– ο [[Άρνολντ Σένμπεργκ]] και ο [[Άντον Βέμπερν]].
Στο κατώφλι του 20ού αιώνα, ο Ρομαντισμός έχει ήδη δώσει την πρωτοκαθεδρία στον μετα-ρομαντισμό και συνάμα καλλιεργείται το έδαφος για να υποδεχθεί τον [[ιμπρεσιονισμός (μουσική)|Ιμπρεσιονισμό]]. Μέσα από τα τραγούδια του [[Κλωντ Ντεμπυσσύ]], του [[Γκαμπριέλ Φωρέ]], του [[Ανρί Ντυπάρκ]] κλπ, το ληντ διατηρεί τα μορφολογικά του χαρακτηριστικά, ενστερνίζεται όμως τη νεότερη αισθητική. Στη Ρωσία, σπουδαίοι εκπρόσωποι του είδους θεωρούνται ο [[Μοντέστ Μουσόργκσκι]] και ο [[Σεργκέι Ραχμάνινοφ]], ενώ στη μετα-βικτωριανή Αγγλία –κυρίως μέσα από το πρίσμα του [[νεοκλασικισμός (μουσική)|νεοκλασικισμού]] και την επιστροφή στην παραδοσιακή αισθητική– διακρίνονται οι [[Ραλφ Βων-Ουίλιαμς]] και [[Μπέντζαμιν Μπρίτεν]]. Με τις γενικότερες συστημικές αλλαγές που φέρνει ο [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος]], η εδραίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος και του καπιταλισμού, το ληντ βρίσκει διέξοδο στο [[καμπαρέ]] και τα έργα του [[Κουρτ Βάιλ]], και στην πορεία εξέλιξής του αναμειγνύεται με τη [[τζαζ]] ([[Τζωρτζ Γκέρσουιν]]), τον ηλεκτρικό ήχο του μοντερνισμού ([[Λουτσιάνο Μπέριο]]), αλλά και εν τέλει της ποπ κουλτούρας.
| |||