Αναξιμένης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Αναξιμένης''', (γενική: του Αναξιμένους) ήταν Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος, ο τρίτος στη διαδοχή Μιλήσιος [[φιλοσοφία|φιλόσοφος]], ήταν γιος του Ευρύστρατου και μαθητής του [[Αναξίμανδρος|Αναξίμανδρου]]. Δραστηριοποιήθηκε στο δεύτερο μισό του 6ου π.Χ αιώνα και πέθανε πιθανώς σε ηλικία 60 χρονών κατά την 63η Ολυμπιάδα (528-525 π.Χ.). Για τον βίο και τις δραστηριότητες του Αναξιμένoυς γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα. Οι περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του βασίζονται στον Θεόφραστο, που διασώζεται περιληπτικά από τον [[Σιμπλίκιος|Σιμπλίκιο]]. Αποσπάσματα της φιλοσοφίας του βρίσκονται σε κείμενα του [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]], του [[Πλούταρχος|Πλούταρχου]], του [[Ιππόλυτος|Ιππόλυτου]] και του [[Αέτιος ο Αντιοχεύς|Αέτιου]].

 

 

Αναζήτησε την αρχή του κόσμου στον [[αέρας|αέρα]], τον οποίο όρισε ως μοναδική και άπειρη αρχή, ( [[Σιμπλίκιος]] ''Εις τα Φυσικά'' 24, 26 [DK 1345]). Ο αέρας είναι ποσοτικά άπειρος και αυτό τον καθιστά ανεξάντλητη πηγή του ''γίγνεσθαι''. Με την θεωρία της πύκνωσης και της αραίωσης ερμήνευσε όλα όσα δεν είναι αέρας, προκειμένου να γίνουν αντιληπτά ως καταστάσεις που προέκυψαν από τις μεταβολές του αέρα. (Από τον αέρα μέσω της αραίωσης δημιουργείται το [[πυρ]], ενώ μέσω της συμπύκνωσης δημιουργείται η [[γη]] και το [[ύδωρ]]). Υιοθετώντας τον [[υλοζωισμός|υλοζωισμό]] του [[Θαλής|Θαλή]], θεώρησε ως προϋπόθεση των μεταβολών του αέρα τη συνεχή κινητικότητά του.

Ο κόσμος προέκυψε από τον αδιαφοροποίητο αέρα. Το σχήμα του Σύμπαντος πιστεύει ότι είναι ημισφαιρικό. Τα ουράνια σώματα έχουν πύρινη φύση και προέκυψαν από τους υγρούς ατμούς που αναδίδονται από τα υγρά μέρη της γης. Ανεβαίνοντας οι ατμοί αραιώνουν τόσο, που γίνονται φωτιά και όπως η [[γη]] υποβαστάζονται από τον αέρα. Με την θεωρία της πύκνωσης και της αραίωσης ο Αναξιμένης εξηγούσε επίσης και διάφορα μετεωρολογικά φαινόμενα (βροχή, σύννεφα κ.λπ.) (Ψευδο-Πλούταρχος, ''Στρωματείς'', 3 [DK 13A6])

 

 

 

Το ερμηνευτικό μοντέλο του κόσμου που προβάλλει ο Αναξιμένης είναι το πρώτο συστηματικό [[μονισμός|μονιστικό]] σύστημα στην αρχαία [[Ελληνική Φιλοσοφία|ελληνική φιλοσοφία]] και υλιστικό με την ευρύτερη έννοια του όρου. Η [[ύλη]] δε θεωρείται αδρανής αλλά ζωντανή και αδιαχώριστη από την κινούσα αιτία της, γεγονός που σημαίνει ότι η ύλη και η δύναμη δεν έχουν ακόμα διαχωριστεί ως αυτοτελείς οντότητες.