Ορμένιο Έβρου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''Ορμένιο''' είναι η βορειότερη κατοικημένη περιοχή της Ελλάδας. Το χωρίοχωριό ανήκει στο νομό [[Νομός Έβρου|Έβρου]], στο [[Δήμος Ορεστιάδας|Δήμο Ορεστιάδας]], όπως αυτός συστάθηκε σύμφωνα με το [[Πρόγραμμα Καλλικράτης]], και στη Δημοτική Ενότητα Τριγώνου. Από το 1999 έως το 2010 σύμφωνα με το [[Σχέδιο Καποδίστριας]] ανήκε διοικητικά στο [[Δημοτικό διαμέρισμα Ορμενίου Έβρου|Δ.δ. Ορμενίου]], στο [[Δήμος Τριγώνου|Δήμο Τριγώνου]]. Βρίσκεται σε απόσταση 11 χιλιομέτρων δυτικά βορειοδυτικά του χωριού [[Δίκαια Έβρου|Δίκαια]] και 183 χιλιόμετρα βόρεια-βορειοανατολικά της [[Αλεξανδρούπολη|Αλεξανδρούπολης]]. Το χωριό είναι χτισμένο σε υψόμετρο 60 μέτρων και ο πληθυσμός του ανέρχεται σε 807 κατοίκους σύμφωνα με την [[Ελληνική απογραφή 2001|απογραφή του 2001]].<ref>[http://web.archive.org/web/20060613233859/http://www.statistics.gr/gr_tables/S1100_SAP_1_monimos2001.htm Εθνική Στατιστική Υπηρεσία]</ref>Ο οικισμός γιορτάζει στις 23 Απριλίου ημέρα του [[Άγιος Γεώργιος|Αγίου Γεωργίου]] όπου οργανώνεται μεγάλο πανηγύρι.

Το χωρίοχωριό ήταν σημαντική πόλη κατά τη [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|βυζαντινή περίοδο]] με την ονομασία Τζερμιάνο και μετά τη κατάκτηση από τους [[Βούλγαροι|Βούλγαρους]], Τσερνομένιο. Είναι το παλαιό Τσιρμέν όπου το [[1371]], έγινε η ''[[Μάχη του Έβρου]]'' ανάμεσα στα ενωμένα χριστιανικά έθνη ([[Σέρβοι]], [[Βούλγαροι]] και [[Έλληνες|Έλληνες]]) και τον [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικό]] στρατό, και καθόρισε την τύχη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας<ref>[http://www.promacedonia.org/ki/ki_22.htm Κ. Γίρετσεκ, Ιστορία των Βουλγάρων, σελ. 382]</ref><ref>[http://www.google.com/books?id=QDFVUDmAIqIC&printsec=frontcover&source=gbs_slider_thumb#v=onepage&q&f=false J.V.A Fine, The Late Mediaeval Balkans, σελ. 379]</ref><ref>[http://www.google.com/books?id=xcp7OXQE0FMC&printsec=frontcover&source=gbs_slider_thumb#v=onepage&q&f=false Λ. Σ. Σταυριανός, Τα βαλκάνια από το 1453, σελ. 44]</ref><ref>[http://www.archive.org/stream/geschichtederser00jire#page/437/mode/1up/search/marica Κωνσταντίν Γίρετσεκ, Geschichte der Serben, σσ. 437-438]</ref>.