Οι Συμφορές του Πολέμου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:Francisco de Goya y Lucientes 054.jpg|thumb|250px|'''''[[Η οικογένεια του Καρόλου Δ']]''''', Φρανθίσκο Γκόγια, [[1800]], Ελαιογραφία σε μουσαμά, 280 × 336 εκ., [[Μουσείο ντελ Πράδο]], [[Μαδρίτη]]. Στον πίνακα ξεχωρίζει ο [[Κάρολος Δ' της Ισπανίας|Κάρολος Δ']] (δεξιά) και ο γιος του, μετέπειτα [[Φερδινάνδος Ζ' της Ισπανίας|Φερδινάνδος Ζ΄]] (αριστερά).]]

Ο Ναπολέων Α' της Γαλλίας ανακήρυξε εαυτόν πρώτο ύπατο της Γαλλικής Δημοκρατίας στις 18 Φεβρουαρίου του 1799, και στέφθηκε Αυτοκράτορας το 1804. Επειδή η Ισπανία έλεγχε την πρόσβαση στη [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσόγειο]] ήταν πολιτικά και στρατιωτικά σημαντική για τη Γαλλία. Ο βασιλιάς της Ισπανίας [[Κάρολος Δ' της Ισπανίας|Κάρολος Δ']] που ηγούνταν της χώρας εκείνη την περίοδο, θεωρούνταν διεθνώς ως αναποτελεσματικός,<ref name="C1456">Connell, 145–146</ref> και η θέση του απειλούνταν από τον Αγγλόφιλο γιο και διάδοχό του, Πρίγκηπα [[Φερδινάνδος Ζ΄ της Ισπανίας|Φερδινάνδο]]. Ο Ναπολέων εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία του Καρόλου προτείνοντας να κατακτήσουν οι δύο χώρες από κοινού την [[Πορτογαλία]]. Οι κατακτήσεις θα μοιράζονταν σε ίσα μέρη ανάμεσα στη Γαλλία, την Ισπανία, και τον Ισπανό Πρωθυπουργό, [[Μανουέλ ντε Γοδόι]], που θα ανακηρύσσοταν ''Πρίγκηπας της [[Αλγκάρβε]]''. Δελεασμένος από τη Γαλλική προσφορά, ο Γοδόι δέχθηκε, καθώς δεν αντιλήφθηκε τα πραγματικά κίνητρα του Ναπολέοντα και του Φερδινάνδου, που, αμφότεροι, σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν την εισβολή ως πρόσχημα, για να καταλάβουν την εξουσία στην Ισπανία.<ref name="C1456" />

[[File:Manuel Godoy Spain.jpg|thumb|250px|Ο [[Μανουέλ ντε Γοδόι]], Πρωθυπουργός της Ισπανίας, αρχιστράτηγος του ισπανικού στρατού και εραστής της βασίλισσας [[Μαρία Λουίζα της Πάρμας|Μαρίας - Λουίζας]]<ref>''Γκόγια'', Rose-Marie & Rainer Hagen, σ.28, Taschen</ref> (Φρανθίσκο Γκόγια, 1801, Λάδι σε μουσαμά, 180 × 267εκ., Μαδρίτη, Βασιλική Ακαδημία του Σαν Φερνάντο) ]]

Υπό το πρόσχημα της ενίσχυσης των Ισπανικών δυνάμεων, 23.000 Γάλλοι στρατιώτες εισέβαλαν στην Ισπανία δίχως να αντιμετωπίσουν αντίσταση τον Νοέμβριο του 1807.<ref>Baines, Edward. ''History of the Wars of the French Revolution''. Philadelphia: McCarty and Davis, 1835. 65</ref> Ακόμα και όταν οι προθέσεις τους έγιναν σαφείς τον ακόλουθο Φεβρουάριο, οι δυνάμεις κατοχής αντιμετώπισαν μικρή αντίσταση με εξαίρεση κάποιες μεμονωμένες κινήσεις σε απομονωμένες περιοχές.<ref name="C1456" /> To 1808, ένας μαζικός ξεσηκωμός - που υποκινήθηκε από υποστηρικτές του Φερδινάνδου - κατέληξε στη σύλληψη του Μανουέλ ντε Γοδόι και ανάγκασε τον Κάρολο να παραιτηθεί από τον θρόνο στις 19 Μαρτίου 1808. Τον διαδέχθηκε ο γιος του ως Φερδινάνδος Ζ΄. Ο Φερδινάνδος ήλπιζε σε υποστήριξη από τη Γαλλία,<ref>Crawley, Charles William. "War and peace in an age of upheaval: 1793–1830". Cambridge: Cambridge University Press, 1965. 443–444</ref> αλλά ο Ναπολέοντας και ένας από τους σημαντικότερους διοικητές του με δράση στην Ισπανία, [[Ζοακίμ Μυρά]], πίστευαν ότι η Ισπανία θα επωφελούνταν περισσότερο από κυβερνήτες που θα ήταν πιο προοδευτικοί και ικανοί από τους [[Βουρβόνοι|Βουρβόνους]]. Αποφάσισαν πως ο αδελφός του Ναπολέοντα, [[Ιωσήφ Βοναπάρτης]], έπρεπε να στεφθεί βασιλιάς.<ref name="l109">Licht, 109</ref> Υπό το πρόσχημα της διαμεσολάβησης, ο Ναπολέων κάλεσε τον Κάρολο και τον Φερδινάνδο στην [[Μπαγιόν]], στη Γαλλία, όπου εξαναγκάστηκαν να παραιτηθούν από τα δικαιώματά τους στον θρόνο προς όφελος του Ιωσήφ.