Δυναστεία Χαν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 7:
Στο νότο, οι Χαν αντιμετώπισαν τον Ζάο Τούο (趙佗, Zhào Tuō), έναν Κινέζο τυχοδιώκτη, πρώην μέλος μιας εκστρατευτικής δύναμης των Τσιν στην περιοχή που είχε καταφέρει να αποκτήσει τον έλεγχο της περιοχής συμμαχώντας με τους αρχηγούς των Γιούε, ιδρύοντας το κράτος των Νανγιούε. Αν και αρχικά δέχθηκε να καταγραφεί ως υποτελής βασιλιάς των Χαν, στη συνέχεια άρχισε να λειτουργεί ανεξάρτητα, κατακτώντας νοτιότερα εδάφη, μέχρι το σημερινό Βιετνάμ. Την περίοδο που στην εξουσία ανήλθε η αυτοκράτειρα Lü Zhi (呂雉) ήρθε σε σύγκρουση με τον Ζάο Τούο, ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας του Νανγιούε. Ο αυτοκράτορας Βεν των Χαν κατάφερε να συμφιλιωθεί ξανά μαζί του και ο Ζάο Τούο εγκατέλειψε τον τίτλο του αυτοκράτορα. Τελικά ο Χαν αυτοκράτορας Βου-τι μπόρεσε να αποκτήσει τον έλεγχο της περιοχής, μετά τον θάνατο του Ζάο Τούο, ελέγχοντας τους διαδόχους του. Παράλληλα ο Βου-τι επιτέθηκε στο κράτος των Ντιάν (περιοχή Γιουνάν) και ενσωμάτωσε το βασίλειο τους ως υποτελές κράτος στην αυτοκρατορία.
==Ο Κομφουκιανισμός ως βασικό στοιχείο συγκρότησης==
Εκτός από την επεκτατική πολιτική των Χαν, άλλα βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου υπήρξαν η ανάπτυξη μιας οικονομίας που βασιζόταν στην αγροτική παραγωγή και η επικράτηση του [[Κομφουκιανισμός|Κομφουκιανισμού]] έναντι των άλλων φιλοσοφικών σχολών που είχαν αναπτυχθεί στην περίοδο των Ανατολικών Τσόου (Ταοϊσμού, Νομικισμού), που όμως συνέχισαν να συνυπάρχουν με αυτόν, κυρίως όσον αφορά τους δεσμούς ανάμεσα στην μορφωμένη ελίτ, στην κοινωνία και το κράτος<ref>Ebrey, Patricia, "Κίνα, από την αρχαιότητα έως σήμερα", μετ. Ελ. Αστερίου, εκδ. Οδυσσέας, σελ. 99</ref>. Παράλληλα, στην εποχή των Χαν αναπτύχθηκε μια σειρά από αντιλήψεις για πνεύματα, οιωνούς, μύθους και άλλα μαγικά ή υπερφυσικά στοιχεία. Οι αντιλήψεις αυτές είχαν πηγή τον πολιτισμό των Τσου, περιοχή από την οποία προέρχονταν οι πρώτοι Χαν αυτοκράτορες.
==Η παρακμή και η πτώση==
Μετά από 92 μ.Χ., στο παλάτι οι ευνούχοι εμπλέκονται όλο και περισσότερο στα πολιτικά δικαστήρια,προκαλώντας βίαιες διαμάχες για την εξουσία μεταξύ των διαφόρων φυλών της συζύγου του αυτοκράτορα και των αυτοκρατορικών παλλακίδων, προκαλώντας την τελική πτώση των Χαν.<ref>Hinsch, Bret. (2002). Women in Imperial China. Lanham, σελ. 25 και Hansen, Valerie. (2000). The Open Empire: A History of China to 1600, σελ. 136.</ref> Η αυτοκρατορική εξουσία ήταν επίσης υπό αμφισβήτηση από μεγάλες σχολές [[ταοϊσμός|Ταοϊσμού]], οι οποίες προκάλεσαν την [[εξέγερση των κίτρινων τουρμπανιών]] (184 μ.Χ.).<ref name="ebrey 1986 628 629">Ebrey, Patricia. (1986). "The Economic and Social History of Later Han," in Cambridge History of China: Volume I: the Ch'in and Han Empires, 221 B.C. – A.D. 220, σελ. 628–629.</ref> Παράλληλα, καταγράφηκε πτώση της οικονομίας, καθώς
| |||