Σφαγή του Χορτιάτη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι πρωταγωνιστές από την πλευρά του [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]], [[Βάιος Ρικούδης]] και [[Αντώνιος Καζάκος]] προσπάθησαν μεταπολεμικά να δικαιολογήσουν τη σκοπιμότητα της ενέδρας.<ref>Στο βιβλίο της Έλλης Αλμετίδου-Κουτσιαλή "Το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη, Θεσσαλονίκη, σελ.25-27, εκτός από μαρτυρίες επιζώντων, περιλαμβάνονται και η εκδοχή των δύο αξιωματικών του ΕΛΑΣ για τα γεγονότα που οδήγησαν στη σφαγή του Χορτιάτη.</ref> Ο Ρικούδης υποστήριξε ότι η ενέδρα και επίθεση αποσκοπούσε να προστατευθούν οι περιουσίες των κατοίκων καθώς είχαν πληροφορίες ότι οι Γερμανοί θα πήγαιναν να αρπάξουν όλα τους τα ζώα. Επίσης υποστήριξε ότι όταν έφθασαν οι άντρες του Σούμπερτ στο χωριό η ομάδα του τους χτύπησε για να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος στους κατοίκους ώστε να προλάβουν να απομακρυνθούν. Τέλος ανέφερε ότι φεύγοντας πήραν μαζί τους τους περισσότερους από τους κατοίκους και ότι λίγοι έμειναν πίσω πιστεύοντας ότι δε θα τους πειράξουν οι Γερμανοί. Τα ίδια υποστήριξε και ο Καζάκος και επιπλέον ισχυρίστηκε ότι ποτέ δεν είπε στους κατοίκους να μη φύγουν. Πάντως σύμφωνα με την εφημερίδα Νέα Αλήθεια,<ref>Νέα Αλήθεια, φύλλο 3ης Σεπτεμβρίου 1945</ref> ο Καζάκος φέρεται να είπε στους κατοίκους, μετά την επίθεση στα αυτοκίνητα του Οργανισμού Ύδρευσης Θεσσαλονίκης, όταν εκείνοι τον ρώτησαν αν έπρεπε να φύγουν: "Δεν πρέπει να φοβάστε πια. Εδώ τώρα είναι ελεύθερη Ελλάδα και κανένας Γερμανός δεν πρόκειται να βάλει το πόδι του ποτέ. Θά 'ρθει μάλιστα από ώρα σε ώρα και 12 χιλιάδες στρατός".

 

==Πηγή==

* Στράτος Δορδανάς, ''Το αίμα των αθώων. Αντίποινα των γερμανικών αρχών κατοχής στην Μακεδονία, 1941-1944'', Εστία, σελ. 533-543.

{{παραπομπές}}

[[Κατηγορία:Θηριωδίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα|Χορτιατη]]

[[Κατηγορία:Ιστορία της Θεσσαλονίκης|Σφαγη χορτιατη]]