Διάστημα (μουσική): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Στην εποχή του [[Μεσαιωνική μουσική|Μεσαίωνα]], η [[ταυτοφωνία]], η ογδόη (ή οκτάβα), η πέμπτη καθαρή και η τέταρτη καθαρή, αποτελούν τα αποδεκτά -για την αισθητική της εποχής- σύμφωνα διαστήματα. Τούτο είναι ιδιαίτερα φανερό στα μουσικά έργα της εποχής, και ιδιαίτερα στο [[όργκανουμ]] -την πρώτη μορφή [[πολυφωνία]]ς- το οποίο βασίζεται στην ταυτόχρονη συνήχηση ενός μέλους σε τονική απόσταση σύμφωνου διαστήματος (συνήθως 5ης καθαρής). Όλα τα υπόλοιπα διαστήματα (2η, 3η, 6η και 7η) θεωρούνται διάφωνα, κυρίως στο κάθετό τους άκουσμα, αλλά και στην οριζόντια διαδοχή τους. Αιώνες αργότερα, με την εξέλιξη της πολυφωνίας και την εδραίωση της [[αρμονία (μουσική)|αρμονίας]], ο ορίζοντας των σύμφωνων διαστημάτων επεκτείνεται, συμπεριλαμβάνοντας τα διαστήματα 3ης και 6ης, αλλά εξαιρώντας αυτό της 4ης. Κατ' ουσίαν το ζήτημα αφορά τη [[συγχορδία|συγχορδιακή]] έκφανση των διαστημάτων και με βάση αυτό μπορεί να γίνει λόγος για '''σύμφωνες και διάφωνες συγχορδίες'''.

Στην κλασική αρμονία όπως εκφράζεται μέσα από το έργο των [[Κλασικισμός (μουσική)|Κλασικιστών]] του 19ου αιώνα, έχουν πλέον εδραιωθεί τα σύμφωνα και διάφωνα διαστήματα (πάντα στην κάθετη εφαρμογή τους), τα οποία συνίστανται από όλα τα διαστήματα εντός της οκτάβας, με εξαίρεση τα διαστήματα 2ης και 7ης (μικρής και μεγάλης), καθώς και αυτό της 4ης αυξημένης (εναρμόνιο της 5ης ελλατωμένης). Η αισθητική αυτή θεωρείται η πλέον καλαίσθητη και για τον λόγο αυτό έχει επικρατήσει μέχρι τη νεότερη εποχή, οπότε και διδάσκεται στις μουσικές σχολές ανά τον κόσμο.