Τελευταίο θεώρημα του Φερμά: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
MathScien (συζήτηση | συνεισφορές)
Anesiadk (συζήτηση | συνεισφορές)
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
[[Αρχείο:Pierre de Fermat.jpg|thumb|right|120px|[[Πιέρ ντε Φερμά.]]]]
 
Στη [[θεωρία αριθμών]], το '''Το τελευταίο θεώρημα του Φερμά''' (ορισμένες φορές ονομάζεται '''Υπόθεση του Φερμά''', κυρίως σε παλαιότερα κείμενα) διατυπώνεται ως εξής: τρεις [[θετικός αριθμός|θετικοί]] [[ακέραιος αριθμός|ακέραιοι αριθμοί]] ''a'', ''b'', και ''c'' δεν μπορούν να ικανοποιήσουν την εξίσωση ''a''<sup>''n''</sup>&nbsp;+&nbsp;''b''<sup>''n''</sup>&nbsp;=&nbsp;''c''<sup>''n''</sup> για κάθε ακέραιο αριθμό ''n'' μεγαλύτερο από το δύο. Επομένως, χωρίς τη χρήση μαθηματικών συμβόλων μπορεί να εκφραστεί: ''Είναι αδύνατον να χωρίσεις οποιαδήποτε δύναμη μεγαλύτερη της δεύτερης σε δύο ίδιες δυνάμεις''
Το θεώρημα αυτό διατυπώθηκε πρώτη φορά το 1637 από τον [[Πιέρ ντε Φερμά|Φερμά]], το οποίο διατυπώθηκε ως σημείωση στο βιβλίο [[Αριθμητικά]] του [[Διόφαντος|Διόφαντου]], όπου ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι έχει την απόδειξη του θεωρήματος αλλά είναι τόσο μεγάλη που δεν χωρούσε στη σημείωση. Καμία επιτυχής απόδειξη δεν δημοσιεύθηκε μέχρι το 1995, παρά τις προσπάθειες των αμέτρητων μαθηματικών κατά τα 358 χρόνια που μεσολάβησαν. Το άλυτο αυτό πρόβλημα συνδέεται άμεσα με την πρόοδο της [[Αλγεβρική θεωρία αριθμών|αλγεβρικής θεωρίας αριθμών ]] το 19ο αιώνα. Είναι ένα από τα πιο γνωστά θεωρήματα στην ιστορία των [[Μαθηματικά|μαθηματικών]] και πριν την απόδειξη του 1995 από τους μαθηματικούς [[Άντριου Γουάιλς]] και [[Ρίτσαρντ Τέιλορ]] βρισκόταν στο ''[[Βιβλίο Γκίνες]]'' ως το "πιο δύσκολο μαθηματικό πρόβλημα".