Λογική: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 175:
Τα έργα των [[Αλ-Κίντι]], [[Αλ-Φαράμπι]], [[Αλ-Γκαζαλί]], [[Αβερρόης|Αβερρόη]] και άλλων μουσουλμάνων επιστημόνων της λογικής βασίστηκαν στην αριστοτελική λογική και ήταν σημαντικό για τη διάδοση των ιδεών του αρχαίου κόσμου στη μεσαιωνική Δύση. Ο Αλ-Φαράμπι (873-950) ήταν ένας επιστήμονας της αριστοτελικής λογικής ο οποίος συζήτησε τα θέματα των μελλοντικών ενδεχόμενων (future contingents), τον αριθμό και τη σχέση των κατηγοριών, τη σχέση μεταξύ λογικής και γραμματικής και μη αριστοτελικές τύποι (forms) συμπερασμού. Ο Αλ-Φαραμπί ακομα θεώρησε επίσης τις θεωρίες των υποθετικών συλλογισμών και του αναλογικού συμπερασμού, το οποίο ήταν μέρος της στωικής παράδοσης της λογικής και όχι της αριστοτελικής.
Ο Ιμπν Σίνα ([[Αβικέννας]]) (980-1037) ήταν ιδρυτής της αβικεννικής λογικής, η οποία αντικατέστησε την αριστοτελική λογική ως το κυρίαρχο σύστημα λογικής στον ισλαμικό κόσμο, και είχε επίσης μια σημαντική επιρροή στην δυτικούς μεσαιωνικούς συγγραφείς, όπως ο [[Αλμπέρτους Μάγκνους]]. Ο Αβικέννας έγραψε στον υποθετικό συλλογισμό και στο προτασιακό λογισμό, που ήταν και οι δύο τμήματα της στωικής παράδοσης στη λογική. Ανέπτυκε μια πρωτότυπη θεωρία, της "χρονικώς τροπικής" συλλογιστικής και έκανε χρήση της επαγωγικής λογικής, όπως οι [[μέθοδοι του Μιλλ]] οι οποίοι ήταν καίριας σημασίας για την επιστημονική μέθοδο. Μια από τις ιδέες του Αβικέννα είχε ιδιαίτερα σημαντική επίδραση στους δυτικούς επιστήμονες της λογικής όπως είναι ο [[Ουίλιαμ του Όκαμ]]. Η λέξη του Αβικέννα για την σημασία ή έννοια (ma'na), μεταφράστηκε από τους σχολαστικούς λογικιστές στα λατινικά ως intentio. Στην μεσαιωνική λογική και επιστημολογία, αυτό είναι ένα σημάδι στο μυαλό που αποτελεί με φυσικό τρόπο ένα πράγμα. Ήταν ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη του [[κονσεπτουαλισμός|κονσεπτουαλισμού]] του Όκαμ. Ένας καθολικός όρος (π.χ. "άνθρωπος") δεν σημαίνει ένα πράγμα που υπάρχει στην πραγματικότητα, αλλά μάλλον ένα σημάδι στο μυαλό (intentio in intellectu) που αντιπροσωπεύει πολλά πράγματα στην πραγματικότητα.
Ο Όκαμ επικαλείται τον σχολιασμό του Αβικέννα στο έργο του ''Metaphysics V'' υπέρ της δικής του άποψης.
Γραμμή 183:
Το ''Sharh al-takmil fi'l-mantiq'', που γράφτηκε από τον Muhammad ibn Fayd Allah ibn Muhammad Amin al-Sharwani τον 15ο αιώνα, είναι το τελευταίο μεγάλο Αραβικό έργο στη λογική που μελετήθηκε. Ωστόσο, "χιλιάδες πάνω σε χιλιάδες σελίδες" στη λογική γράφτηκαν μεταξύ του 14ου και 19ου αιώνα, αν και μόνο ένα μικρό ποσοστό των κειμένων που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έχουν μελετηθεί από τους ιστορικούς και, ως εκ τούτου, πολύ λίγα είναι γνωστά σχετικά με το πρωτότυπο έργο για την ισλαμική λογική που παράχθηκε αυτή την ύστερη περίοδο.
==== Η λογική στην μεσαιωνική Ευρώπη ====
{{Main|Αριστοτελική λογική}}
[[File:Britoquestionsonoldlogic.jpg|alt=Top left corner of early printed text, with an illuminated S, beginning "Sicut dicit philosophus"|thumb|Οι ερωτήσεις του Μπρίτο στο έργο ''Old Logic'']]
Η "μεσαιωνική λογική" (επίσης γνωστή ως "σχολαστική λογική") σημαίνει γενικά τη μορφή της αριστοτελικής λογικής που αναπτύχθηκε στη μεσαιωνική Ευρώπη καθ' όλη τη διάρκεια της περιόδου 1200-1600. Για αιώνες μετά την διατύπωση της στωικής λογικής, αυτό ήταν το κυρίαρχο σύστημα λογικής στον κλασσικό κόσμο. Όταν η μελέτη της λογικής συνεχίστηκε μετά το Μεσσαίωνα, η κύρια πηγή ήταν το έργο του χριστιανικού φιλόσοφου [[Βοήθιος]], ο οποίος ήταν εξοικειωμένος με μερικά στοιχεία της αριστοτελικής λογικής, αλλά με κανένα έργο των [[Στωικισμός|Στωικών]]. Μέχρι το δωδέκατο αιώνα, τα μόνα έργα του Αριστοτέλη που ήταν διαθέσιμα στη Δύση ήταν τα ''Κατηγορίαι'', ''Περί ερμηνείας'' και η μετάφραση του Βοήθιου της ''Εισαγωγή του Πορφυρίου'' (ένα σχολιασμός στο έργο ''Κατηγορίαι''). Τα έργα αυτά ήταν γνωστά ως η "Παλαιά Λογική" (''Logica Vetus'' ή ''Ars Vetus''). Ένα σημαντικό έργο σε αυτήν την παράδοση ήταν το ''Logica Ingredientibus'' του [[Πέτρος Αβελάρδος|Πέτρου Αβελάρδου]] (1079-1142). Η άμεση επιρροή που άσκησε ήταν μικρή, αλλά η επιρροή μέσα από τους μαθητές όπως ήταν ο [[Τζον του Σαλίσμπουρι]] (John of Salusbury) ήταν μεγάλη, και η μέθοδος εφαρμογής αυστηρής λογικής ανάλυσης στη θεολογία άνοιξε τον δρόμο να αναπτυχθεί η θεολογική κριτική κατά την περίοδο που ακολούθησε.
Μέχρι τις αρχές του 13ου αιώνα τα υπόλοιπα έργα του ''Όργανον'' του Αριστοτέλη (συμπεριλαμβανομένων των ''Αναλυτικά Πρότερα'', ''Αναλυτικά Ύστερα'' και ''Περί των Σοφιστικών ελέγχων'') είχαν ανακτηθεί στη Δύση και αναβιώσει από τον [[Θωμάς Ακινάτης|Θωμά Ακινάτη]]. Η εργασία στη Λογική μέχρι τότε ήταν ως επί το πλείστον παράφραση ή σχολιασμός σχετικά με το έργο του Αριστοτέλη. Τη περίοδο από τα μέσα του 13ου αιώνα έως τα μέσα του 14ου αιώνα υπήρξε σημαντική ανάπτυξη της λογικής, ιδίως σε τρεις τομείς που ήταν πρωτότυποι, με μικρή περαιτέρω ανάπτυξη της αριστοτελικής παράδοσης που ήρθε πριν. Αυτοί οι τομείς ήταν:
* Η '''θεωρία της υπόθεσης'''. Η θεωρία της υπόθεσης ασχολείται με τον τρόπο που τα κατηγορήματα (π.χ. "άνθρωπος") εκτείνονται σε ένα πεδίο από μεμονομένα άτομα (individuals) (π.χ. όλοι οι άνθρωποι). Στη πρόταση «κάθε άνθρωπος είναι ένα ζώο», ο όρος "άνθρωπος" εκτείνεται ή τα άτομα - φιλοσοφικά ως ουσία ή αντικείμενα ([[supposit]]) - άνθρωποι υφίστανται στο παρόν; Ή μήπως το φάσμα περιλαμβάνει τους ανθρώπους του παρελθόντος και του μέλλοντος; Μπορεί ένας όρος να είναι supposit για μη υπαρκτά άτομα (individuals); Μερικοί μεσαιωνιστές έχουν υποστηρίξει ότι η ιδέα αυτή ήταν ο πρόδρομος της [[λογική πρώτης τάξεως|λογικής πρώτης τάξης]]. "Η θεωρία της υπόθεσης με τις σχετικές θεωρίες του ''copulatio'' ( συμβολισμός-χωρητικότητα των επιθετικών προσδιορισμών), του ''ampliation'' (διεύρυνση του αναφορικού τομέα), και ''distributio constitute'' ένα από τα πιο πρωτότυπα επιτεύγματα της Δυτικής μεσαιωνικής λογικής".
* Η '''θεωρία των συγκατηγορημάτων'''. Τα συγκατηγορήματα είναι όροι απαραίτητοι για τη λογική, τα οποία όμως, σε αντίθεση με του κατηγορηματικούς όρους, δεν σημαίνουν ονόματί τους, αλλά "συν-σημαίνουν" με άλλες λέξεις. Παραδείγματα συγκατηγορημάτων είναι τα "και", "δεν", "κάθε", "εάν" και ούτω καθεξής.
* Η '''θεωρία των λογικών συνεπειών''' ή '''των συνεπαγωγών'''. Μια συνεπαγωγή είναι μια υποθετική, δυνητική πρόταση: δύο προτάσεις συνδέονται από τη διάταξη "αν...τότε". Για παράδειγμα, «αν ένας άνθρωπος τρέχει, τότε ο θεός υπάρχει» (Si homo currit, Deus est). Μια πλήρως ανεπτυγμένη θεωρία των λογικών συνεπειών δίνεται στο τρίτο βιβλίο του έργου ''Summa Logicae'' του [[Ουίλιαμ του Όκαμ]]. Εκεί ο Όκαμ διακρίνει μεταξύ των "αιτιατών" και "τυπικών" λογικών συνεπειών, που είναι περίπου ισοδύναμες με την αιτιατή συνεπαγωγή και τη λογική συνεπαγωγή αντίστοιχα. Παρόμοιες αναφορές δίνονται από τους [[Ζαν Μπουριντάν]] και [[Αλβέρτος της Σαξωνίας|Αλβέρτο της Σαξωνίας]].
Τα τελευταία μεγάλα έργα αυτής της παράδοσης είναι τα ''Logic'' του Τζον Πόινσοτ (1589-1644, γνωστός ως Τζον του Αγίου Θωμά), ''Metaphysical Disputations'' του [[Φρανθίσκο Σουάρεθ|Φρανσίσκο Σουάρες]] (1548-1617), και ''Logica Demonstrativa'' του [[Τζοβάνι Τζιρόλαμο Σακέρι]] (1667-1733).
| |||