Οι Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 20:
| πρώτη_έκδοση_μετάφρασης=
}}
'''''Οι Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων''''' (''Alice’s Adventures in Wonderland''), αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας [[παιδική λογοτεχνία|παιδικής λογοτεχνίας]]. Πρόκειται για κλασικό έργο παιδικής και φανταστικής [[λογοτεχνία
Έχοντας αποτελέσει αντικείμενο εκτεταμένης ανάλυσης, η συνήθης ερμηνεία του έργου αναγνωρίζει την Αλίκη ως εκπρόσωπο της καταπιεσμένης παιδικής ηλικίας κατά τη Βικτωριανή εποχή<ref>Peter Hunt, ''Children's Literature'', Blackwell Publishing, 2001, σ. 46</ref>. Η φανταστική εξιστόρηση του Κάρολ λειτουργεί, εν μέρει, με στόχο την κριτική της Βικτωριανής κοινωνίας και των Αγγλοσαξονικών νοοτροπιών, εκφράζοντας παράλληλα τη φιλοσοφία της λογοτεχνίας του, εξετάζοντας πώς επηρεάζεται η ταυτότητα του ανθρώπου όταν παύουν να υφίστανται οι παγιωμένοι κανόνες που την καθορίζουν<ref name="watson21">Watson, σ.21</ref>. Μεταξύ των πολυάριθμων γρίφων που περιγράφονται στο έργο, το πρόβλημα της ταυτότητας αποτελεί για την Αλίκη ένα από τα κεντρικά ερωτήματα<ref>Lewis Carroll, Hugh Haughton, John Tenniel, ''Alice's Adventures in Wonderland and Through the Looking-Glass: And What Alice Found There'', Penguin Classics, 2003, σ. xl</ref>. Ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου, η Αλίκη, μετά την πτώση της στη λαγότρυπα, κινείται σε ένα κόσμο όπου καθιερωμένες αντιλήψεις της καθημερινότητας ανατρέπονται, ενώ κοινωνικοί θεσμοί και πρακτικές γίνονται στόχοι χλευασμού. Το έργο ερμηνεύεται επίσης ως μια ενδελεχής έρευνα των συστημάτων της κοινωνικής συμπεριφοράς, της [[λογική|λογικής]] και της [[γλώσσα|γλώσσας]]<ref>Hunt, Butts, σ. 141</ref>. Υποστηρίζεται ότι μέρος του κειμένου μπορεί να εκτιμηθεί και κατανοηθεί περισσότερο από ενήλικους αναγνώστες, ειδικότερα η [[σάτιρα]] και οι συμβολισμοί του έργου<ref>Lewis Carroll, Roger Lancelyn Green, John Tenniel, ''Alice's Adventures in Wonderland and Through the Looking-Glass'', Oxford University Press, σ. x-xi</ref>. Κοινή θέση αποτελεί το γεγονός πως ο Κάρολ επιχειρεί συχνά να παρωδήσει άλλα λογοτεχνικά έργα που απευθύνονται σε παιδιά ή με αντικείμενο την παιδική ηλικία. Παράλληλα, δεν λείπουν και αναφορές σε έργα για ενήλικους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ιδέα των ομιλούντων λουλουδιών που θεωρείται πως βασίζεται στο ποίημα ''Maud'' (1855) του [[Άλφρεντ Τένισον]]<ref>Reichertz, σσ. 14-15</ref>.
|