Εθνικό Τυπογραφείο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Ιστορικά στοιχεία: μδιορθ |
|||
Γραμμή 46:
==Ιστορικά στοιχεία==
Οι ιστορικές ρίζες του Εθνικού Τυπογραφείου φτάνουν στα πρώτα χρόνια της [[Ελληνική επανάσταση του 1821|Επανάστασης του 1821]]. Την περίοδο εκείνη, η δημιουργία, η οργάνωση τυπογραφείου κι η έκδοση εφημερίδας, αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα για τις διοικητικές Αρχές του επαναστατημένου γένους, εφόσον ο έντυπος λόγος ως μέσο εξωτερίκευσης και γνωστοποίησης των αποφάσεών τους αναγνωρίστηκε από το πρώτο κιόλας συνταγματικού περιεχομένου κείμενο ([[Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδος]]), το 1822. Η συμβολή των [[φιλελλήνων]] και των φιλελληνικών οργανώσεων της Ευρώπης διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στην προσπάθεια αυτή και συνέβαλε στη σχεδόν ταυτόχρονη με την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος δημιουργία τυπογραφικών πυρήνων αρχικά στην Καλαμάτα και το [[Μεσολόγγι]] και στη συνέχεια στην [[Αθήνα]], στην
Τότε
Μετά την οργανωτική ανασυγκρότηση και το ενδιαφέρον του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας, του [[Ιωάννης Καποδίστριας|Ιωάννη Καποδίστρια]], για την ανάπτυξη της τυπογραφίας της Κυβερνήσεως, η βαυαρική διοίκηση που επιβλήθηκε από το Μοναρχικό καθεστώς του [[Όθων της Ελλάδας|Όθωνα]] με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, βρήκε σε λειτουργία τον τυπογραφικό μηχανισμό, τον οποίο αμέσως προσάρμοσε στα πρότυπα κρατικής οργάνωσης που δημιουργήθηκε υπό τον τίτλο «Βασιλικόν Τυπογραφείον» (1833).
Γραμμή 58:
*Η ανάθεση της Διεύθυνσής του στον [[Αλέξανδρο-Ρίζο Ραγκαβή]] (1841), ο οποίος επέκτεινε τις εκδοτικές δραστηριότητες πέραν της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως και στην έκδοση αξιόλογων βιβλίων («Ελληνική Χρηστομάθεια», «Χημεία Λάνδερερ», «Γεωργική και οικιακή Οικονομία» κ.ά.).
*Η μετονομασία του σε «Εθνικόν Τυπογραφείον» μετά την έξωση του Όθωνα (1862), ονομασία που διατηρείται μέχρι σήμερα.
*Ο οργανωτικός και μηχανολογικός εκσυγχρονισμός του, που πραγματοποιήθηκε την περίοδο του [[Χαρίλαος Τρικούπης|
*Η μεταστέγασή του σε κτίριο που
*Η εισαγωγή στην παραγωγική διαδικασία των λινοτυπικών και μονοτυπικών μηχανών (1911).
*Η δημιουργία για πρώτη φορά κλάδων «τεχνικού προσωπικού» (θερμαστής, σιδηρουργός μηχανικός, γαλβανοπλάστης, στιχοτυπωτής, μονοτυπωτής, πιεστής, χαρτοθέτης, βιβλιοδέτης κ.ά.).
| |||