Σπόγγος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 6:
== Φυσικός σπόγγος ==
Ο φυσικός σπόγγος (λατ. Euspongia) ανήκει στο γένος των [[κοιλεντερωτά|κοιλεντερωτών ζώων]] της οικογένειας των σπογγιδών που απαντώνται σε διάφορες θάλασσες ειδικά με χλιαρά ύδατα και θαλάσσια ρεύματα ήπια, σε διάφορα βάθη. Για την οργανική σύσταση και κατάταξη των σπόγγων οι διχογνωμίες ξεκινούν από την αρχαιότητα. Ο [[Αριστοτέλης]] ήταν ο πρώτος που διαπίστωσε ύπαρξη ζωικής αίσθησης, κατατάσσοντάς τους στα ζώα. Με τη γνώμη του συντάχθηκαν ο [[Πλίνιος ο Πρεσβύτερος|Πλίνιος]] και ο [[Κλαύδιος Αιλιανός|Αιλιανός]]. Οι μεταγενέστεροι όμως [[Φυσιοδίφης|φυσιοδίφες]] μεταξύ των οποίων οι [[Έρασμος]], [[Ροντελέ]], [[Τουρνεφό]], [[Μαρσιλύ]] καθώς και αυτός ο [[Λιναίος]] στην αρχή υποστήριζαν ότι οι σπόγγοι ανήκουν στο [[φυτικό βασίλειο]]. Ο δε [[Μπορύ ντε Σαν Βενσάν]] δημιούργησε την κατάταξη «[[ζωόφυτα]]». Ο δε Παλλάς αργότερα υποστήριξε πως οι σπόγγοι ανήκουν σε πολύ κατώτατη ζωολογική βαθμίδα από άποψη οργανισμού, ενώ ο Γκραντ και άλλοι της εποχής του κατέδειξαν ότι ναι μεν ανήκουν σε κατώτατη βαθμίδα πλην όμως ζωική. Τέλος ο Λαμουαί, περισσότερο εκ του ασφαλούς, κατέταξε τους σπόγγους στη κατηγορία των «σπογγωδών», ενώ ο [[Ζωρζ Κυβιέ]] στη κατηγορία των «πολυπόδων».
Tο 1940 η Hyman απέδει�ε την απο�ικιακή μ�ορφή τ�ους και το� 1967 ο� Brien, �βάσει της δ�ομής και το�υ τρο�πο�υ ανάπτυξ�ής το�υς, τα το�πο�θέτησε ο�ριστικά στα Mεταζωα .
Tα εμπ�ορικά των σπο�γγων,πο�υ συναντώνται στο� Aιγαίο� και στ�ον ευρύτερο� μεσ�γειακο� χ�ώρο είναι:
�Hippospongia communis (Lamark, 1813) ή Kαπάδικ�ο.
Σφο�υγγάρι σχ�εδό�ν σφαιρικό�. H κάτω επιφάνειά το�υ είναι τραχ�ιά και με αυτή
πρ�οσφύεται στο� υπο�στρωμα. Tο χ�ρώμα το�υ είναι σκο�ύρο� καφέ και αλιεύεται σε β�άθη απ� 9 έως 80 μ. Aλιευτικά πεδία �βρίσκ�ονται στην
Kρήτη, τα Δωδεκάνησα, τις Kυκλάδες, την Eύβο��ια. Σε αυτο� το� είδο�ς ανήκει και ο� λεγο�μεν�ς «Δρο�σίτης». Προ�κειται για ένα Kαπάδικο�,
το� ο�π�οίο� ζει σε θαλασσινές σπηλιές και το� χ�ρώμα το�υ είναι ανο�ιχ�το� καστανό�.
�
Spongia officinalis (Linaeaus,1759) adiatica (Schmidt, 1862). Λέγεται και «ματαπάς», ό�ταν πρ�οέρχ�εται από� μικρά β�άθη, ή «φίνο�» ή
ελληνικ�ός σπό�γγο�ς μπάνιο�υ. Tο� είδο�ς αυτό� �χαρακτηρίζεται απο� μεγάλη πο�ικιλο�μο�ρφία. Tο� χ�ρώμα το�υ μεταβ�άλλεται αντιστροφως ανάλ�-
γα προ�ς τη θο�λερ�τητα. Eίναι σφο�υγγάρι ιδιαίτερα συμπαγές, ελαστικό� και εύκαμπτο�. Xαρακτηριστικο� το�υ γνώρισμα η αίσθηση το�υ
�βελο�ύδο�υ πο�υ δημιο�υργεί η πο�λύ λεπτή το�υ υφή. T�ο �βρίσκο�υμε στην Kρήτη, τα Δωδεκάνησα, τη Σάμο�, την Eυβ��οια και σε β�άθη μέχ�ρι 100 μ.
�Spongia officinalis (Linaeus,1759) mollissima (Schmidt, 1862).Λέγεται και «μεθάλη» ή «το�ύρκικ�ο φλιτζάνι» ή «λεπτο�ς σπο�γγο�ς της
Συρίας». T�ο σχ�ήμα τ�υ θυμίζει χ�ωνί ή φλιτζάνι, ζει σε β�υθ�ούς με χο��νδρ�οκ�κκη άμμο�, μεγάλα �βράχ�ια ή σε λι�βάδια Πο�σειδώνιας και σε �βάθο�ς 50 μ. περίπο�υ.
�
Spongia agaricina (Pallas,1766) ή Spongia officinalis lamella (Scchulze, 1862).
Oι σφ�υγγαράδες το� λένε «λαγ�οφυτο�» ή «ψαθο�ύρι» ή «λαφίνα» ή «αυτί ελάφαντα». T�ο σφο�υγγάρι αυτό� είναι απ� τα πιο ομορφα ανάμεσα στα άγρια και τα ήμερα. T�ο σχ�ήμα το�υ μεταβ�άλλεται ανάλο�γα με την ηλικία το�υ, ενώ ο�ι νεαρές μο�ρφές μ�ιάζο�υν με κύπελλ�ο ο�πως και η «μελάθη». Oμως κατά την ενήλικη φάση της ζωής το�υ το� σχ�ήμα αλλάζει τελείως, γίνεται ελασματο�ειδές και θυμίζει �βεντάλια. Tο� χ�ρώμα το�υ, ο�ταν αλιεύεται απο� μεγάλα β�άθη είναι γκρίζο�–μπλε και η διάμετρο�ς το�υ μπορεί να ξ�επεράσει το� 1 μ. Προ�τιμάει τα σκληρά, κ�οραλλιο�γενή υποστρώματα και συνήθως συναντάται σε β�άθη 60–100 μ. περίπο�υ.
Spongia zimoca (Schmidt,1862).
Προ�κειται για τη γνωστή «τσιμο�ύχ�α» ή «δερματώδης σπό�γγο�ς». H τσιμο�ύχ�α παρ�υσιάζεται με πο�λλές μο�ρφές και ο�ι σφο�υγγαράδες λένε πως καμιά τσιμ�ούχ�α δεν έχ�ει ο�μο�ιά της. Tο� χ�ρώμα της ε�ξωτερικά είναι μαύρο� προ�ς γκρι και εσωτερικά καφέ σκ�ούρο� και θυμίζει
πο�λλές φο�ρές το� �χρώμα της σκο�υριάς. Προ�τιμά τα σκληρά υπο�στρώματα και η συνο�δο�ς β�ιο�κο�ινωνία είναι κο�ραλλοι�γενής. Tα β�άθη �πο�υ
αλιεύεται κυμαίν�ονται απ�ο 25 έως 100 μ. Aλιευτικά πεδία υπάρχο��υν στη Kρήτη, τα Δωδεκάνησα και τις Κυκλάδες.
{{Ζωολογία-επέκταση}}
| |||