Λαυρεωτικό ζήτημα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Diu (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 4:
Σχεδόν αμέσως η εταιρεία εξέδωσε [[Μετοχή|μετοχές]] ονομαστικής αξίας 200 δραχμών. Η φημολογία γύρω από τα τεράστια αποθέματα του Λαυρίου καθώς και η στήριξη των τραπεζών προς την εταιρεία οδήγησαν χιλιάδες Έλληνες, απ'όλες τις οικονομικές τάξεις, στην αγορά μετοχών εκτοξεύοντας συνεχώς την τιμή τους. Με την πάροδο του χρόνου οι προσδοκίες εξαντλήθηκαν με συνέπεια η τιμή της μετοχής να καταγράψει ραγδαία πτώση<ref name="Καραγιάννης"/> (σχεδόν 70%). Η πτώση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα τον διπλασιασμό των πτωχεύσεων και τον εξανεμισμό των μικροαποταμιεύσεων, χαρακτηρίζεται δε ως η μεγαλύτερη<ref name="Καραγιάννης">Καραγιάννης Γιάννης, ο.π., σελ.42</ref> μεταφορά κεφαλαίου στην Ελλάδα από τις κατώτερες τάξεις στις ανώτερες. Την οικονομική καταστροφή χιλιάδων οικογενειών ακολούθησε η παραίτηση του [[Επαμεινώνδας Δεληγεώργης|Επαμεινώνδα Δεληγεώργη]] στις αρχές Φεβρουαρίου 1874, ο οποίος θεωρήθηκε υπεύθυνος για την εξέλιξη.
== Επανεκμετάλευση μεταλλείων Λαυρίου ==
Τα μεταλλεία του Λαυρίου γνώρισαν ιδιαίτερη άνθηση στην εποχή της [[Αθηναϊκή δημοκρατία|Αθηναϊκής Δημοκρατίας]] και λειτούργησαν μέχρι και τον 2ο αιώνα μ.Χ. Το ενδιαφέρον γι'αυτά επανήλθε την δεκαετία του 1860, όταν ο μεταλλειολόγος [[Ανδρέας Κορδέλλας]], ως εμπειρογνώμονας του ελληνικού κράτος, συνέταξε ειδική έκθεση σχετικά με την επαναλειτουργία των λατομείων ύστερα από αίτηση που είχε υποβάλει προς τις αρμόδιες υπηρεσίες ο [[Γεώργιος Παχής]]<ref name="Μαρκουλής">Μαρκουλής Αθ., [http://www.ltp.ntua.gr/uploads/V2/gj/V2gjwiSE8FPqe2qvb30dMg/markouli.pdf Η πορεία της γαλλικής εταιρείας μεταλλείων Λαυρίου στο πέρασμα του χρόνου], Ιούνιος 2008, από την ιστοσελίδα του Τεχνολογικού Πολιτιστικού Πάρκου Λαυρίου</ref> που ήθελε να δημιουργήσει μεταλλεία. Στην έκθεση αυτή ο Κορδέλλας μεταξύ άλλων αποφαινόταν<ref name="Μαρκουλής"/> πως η εκμετάλλευση των μεταλλείων ήταν επικερδής γι'αυτό και θα έπρεπε να παραμείνει στην κυριότητα του ελληνικού κράτους. Ο Παχύς συνέχισε τις προσπάθειες για χορήγηση άδειας πλην όμως το υπουργείο τον ενημέρωσε<ref name="Μαρκουλής"/> ότι οι εκτάσεις ανήκαν στην κοινότητα της Κερατέας, στην οποία έπρεπε να απευθυνθεί.
Την ίδια περίοδο ο [[Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης]] έλαβε γνώση{{Ref_label|I|i|none}} σχετικά με τα μεταλλεύματα του Λαυρίου. Γι'αυτό το λόγο επισκέφθηκε την Ελλάδα όπου ήρθε σε επαφή με τον Ανδρέα Κορδέλλα, ο οποίος και τον έπεισε να αναζητήσει τα απαραίτητα κεφάλαια προκειμένου να εκμεταλλευτεί τα μεταλλεύματα [[άργυρος|αργυρούχου]] [[μόλυβδος|μολύβδου]], αλλά και τα υπολείμματα από τις αρχαίες εκμεταλλεύσεις, όπως ακριβώς έκανε και ο πατέρας του στη [[Σαρδηνία]]. Έχοντας δείγματα μεταλλευμάτων ταξίδεψε στην [[Μασσαλία]], όπου ήρθε σε επαφή, μέσω του γάμου<ref name="Χρήστου">Χρήστου Χρύσανθος, ''Το αρχοντικό της Αγροτικής Τράπεζας'', [[ATEbank|Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας]], Αθήνα 1995, σελ.16</ref> του με την Clemence Leboyl, με την τράπεζα Roux Fraissinet και Σια, η οποία και αποφάσισε να χρηματοδοτήσει το έργο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ίδρυσε<ref name="Μαρκουλής"/>, το [[1864]], την εταιρεία "Roux - Serpieri - Fressynet C.E." (ή "Hilarion Roux et Cie") με μετόχους τον ευατό του, τον Roux και τον Γεώργιο Παχή, με τον οποίο είχε έλθει σε επαφή προκειμένου να λύσει<ref name="Μαρκουλής"/> τα γραφειοκρατικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Το ίδιο έτος πέτυχε να χορηγηθεί<ref name="Χρήστου"/> στην εταιρεία άδεια από το υπουργείο Οικονομικών για την εκμετάλλευση των Μεταλλείων. Γι'αυτό το λόγο παραχωρήθηκαν<ref name="Χρήστου2">Χρήστου Χρύσανθος, ο.π., σελ.147</ref> 10.791 στρέμματα.
== Σημειώσεις ==
<div style="font-size:90%">
'''i.''' {{Note_label|I|i|none}} Δεν είναι εξακριβωμένο πως ο Σερπιέρης έλαβε γνώση των μεταλλευμάτων του Λαυρίου, υπάρχουν όμως δύο εκδοχές. Η πρώτη<ref name="Χρήστου"/> αναφέρει πως ο Σερπιέρης ενώ βρισκόταν στην προβλήμα του λιμανιού του [[Κάλιαρι]] της [[Σαρδηνία|Σαρδηνίας]] είδε οεταμένους σωρούς μεταλλευμάτων αναγνωρίζοντας ότι ήταν αργυρούχος μόλυβδος. Αναζητώντας την προέλευση αυτών απευθύνθηκε στον πλοίαρχο του ελληνικού ιστιοφόρου που φέρεται να είχε ξεφορτώσει αυτά για να πάρει την απάντηση πως προέρχονταν από τις Κάλβο Κολόνες, δηλαδή το [[Σούνιο]], και ότι υπήρχαν αρκετά από αυτά στην περιοχή. Η δεύτερη<ref name="Χρήστου"/> εκδοχή αναφέρει ότι ο Σερπιέρης γνώριζε για την έκθεση του Κορδέλλα γι'αυτό και μόλις έφθασε στην Ελλάδα επιδίωξε να τον συναντήσει. Δεν αποκλείεται<ref name="Χρήστου"/> βέβαια να συντρέχουν και οι δύο εκδοχές.
</div>
== Παραπομπές ==
| |||