Μαρτσέλλο Γκαντίνι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στη σχεδίαση του εσωτερικού ο Γκαντίνι δεν υστέρησε καθόλου. Χρησιμοποίησε τα νέα υλικά, παράγωγα του [[Πλαστικό|πλαστικού]], που ήταν πιο εύπλαστα και πιο ανθεκτικά (κεβλάρ), σε συνδυασμό με δέρμα και [[αλουμίνιο]], για να προσδώσει τόσο πολυτέλεια όσο και σπορ χαρακτήρα. Στον περιορισμένο χώρο επιβατών που του απέμενε, εξαιτίας του σχήματος του αμαξώματος, προσπάθησε να εντάξει όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ που χρειάζεται ένας οδηγός για άνετη και γρήγορη οδήγηση. Ο [[ταμπλόΤαμπλό αυτοκινήτου|πίνακας οργάνων]] μετατοπίστηκε πίσω από το τιμόνι και βαθιά προς το [[παρμπρίζ]], ενώ η μεσαία κολώνα του αυτοκινήτου ήρθε ψηλότερα για να μεταφέρει το μοχλό των ταχυτήτων και του χειρόφρενου κοντινότερα στο χέρι του οδηγού. Η άνεση των μπροστινών καθισμάτων ήταν ικανοποιητική, πράγμα που δεν συνέβαινε και με αυτή των πίσω, αν και ο Γκαντίνι σχεδίαζε συνήθως διθέσια αυτοκίνητα "κουπέ". Στο βωμό της αισθητικής και της [[Αεροδυναμική|αεροδυναμικής]], οι πίσω θέσεις συνήθως έδιναν τη θέση τους στους τεράστιους κινητήρες που εμπλούτιζαν τα μοντέλα του. Ο χώρος των αποσκευών ήταν μάλλον ανύπαρκτος, αν και στα οικογενειακά μοντέλα που σχεδίασε ήταν από τις προτεραιότητές του, χρησιμοποιώντας νέες τεχνολογίες όπως η 5-η πόρτα με υδραυλική ανάκληση και η "hatchback" σχεδίαση (βύθιση του χώρου αποσκευών κάτω από τα πίσω καθίσματα και επιμήκυνση του πίσω μέρους).

Η ενασχόλησή του με το σχεδιασμό μηχανικών μερών, έφεραν όμως και πολλούς μπελάδες στοστον σχεδιαστή. Το [[1970]], ο Γκαντίνι σχεδίασε τους αεραγωγούς, τη γρίλια και, κυρίως, την [[Ανάρτηση αυτοκινήτου|ανάρτηση]] και τα ακρόμπαρα της ''Lemans McLaren F1'', εξαρτήματα που συνέβαλαν στην κατάκτηση πολλών αγώνων από την αγγλική ομάδα. Η ανάρτηση είχε την ιδιαιτερότητα να μην φθείρεται εύκολα με τις αλλεπάλληλες δονήσεις, πράγμα απαραίτητο για έναν 24-ωρο αγώνα όπως το Λε Μαν, τα ακρόμπαρα (ακροφύσια μάλλον) είχαν ειδικά ρουλεμάν για να μειώνουν τις [[τριβή|τριβές]] και οι μεγάλοι αεραγωγοί μπορούσαν να ψύχουν ικανοποιητικά τον κινητήρα χωρίς να αλλοιώνουν την αεροδυναμική συμπεριφορά του αυτοκινήτου. Οι αεραγωγοί, όπως και τα ακροφύσια, χρησιμοποιήθηκαν αργότερα, το [[1971]], στην [[Λάντσια]] Στράτος, ένα από τα πιο επιτυχημένα αγωνιστικά μοντέλα, που βγήκε αργότερα και στην παραγωγή. Το γεγονός αυτό ήγειρε μηνύσεις από πλευράς ΜακΛάρεν για θέματα πνευματικών δικαιωμάτων, που όμως μετά από μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα, αποδείχθηκαν αβάσιμες, μια και η αγγλική εταιρία δεν είχε αγοράσει ποτέ την [[πατέντα]].

Το πρώτο σχέδιο που υλοποιήθηκε, εξολοκλήρουεξ' ολοκλήρου δημιουργία του Γκαντίνι. Σε αυτό το μοντέλο για την [[Μαζεράτι]] δεν έδειξε όλο το ταμπεραμέντο του, ίσως γιατί τον περιόρισαν οι απαιτήσεις της Μαζεράτι, αλλά ίσως και γιατί ήθελε ένα πιο συμβατικό σχέδιο, ώστε να γίνει σιγά σιγά αποδεκτός και να εφαρμόσει αργότερα τις ιδέες του.

[[ImageΑρχείο:Lamborghini Miura P400SV.jpg|250px|thumb|Lamborghini Miura P400SV]]

[[ImageΑρχείο:9 japan.jpg|250px|thumb|Fiat x1/9]]

'''[[Lamborghini Countach]] (1974)'''

[[ImageΑρχείο:Lamborghini Countach LP500S.jpg|250px|thumb|Lamborghini Countach]]

Ένα από τα ιστορικότερα υπεραυτοκίνητα της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας. Ο [[Φουτουρισμός|φουτουριστικός]] εξωτερικός του σχεδιασμός, σε συνδυασμό με την εξαιρετικά υψηλή ισχύ του κινητήρα του, το κατέταξαν ανάμεσα στα κορυφαία αυτοκίνητα της ιστορίας. Ήταν το "σχέδιο 112" του σχεδιαστηρίου του Μπερτόνε, στο οποίο ο Γκαντίνι εφάρμοσε τεχνικές που δεν είχαν ξαναβγεί σε αυτοκίνητο μέχρι εκείνη τη στιγμή. Χαρακτηριστικά του το πολύ χαμηλό πλαίσιο, ο αεροδυναμικός σχεδιασμός (που δημιουργούσε κάποια προβλήματα στους μηχανικούς σε συνδυασμό με το κοντό αμάξωμα) αλλά, κυρίως, οι πόρτες τύπου "ψαλίδι", που για πρώτη φορά άνοιγαν προς τα επάνω, μειώνοντας το χώρο που χρειάζεται για να βγει ο οδηγός από το αυτοκίνητο. Το μοντέλο εξοπλιζόταν με ισχυρούς V-12 κινητήρες άνω των 4.000 κυβικών ενώ πετύχαινε μεγάλες για την εποχή τιμές ροπής. Δικαίως του δόθηκε το όνομα "ουρλιαχτό του λύκου" (Countach).

[[ImageΑρχείο:DiabloVT.jpg|250px|thumb|Lamborghini Diablo VT]]

Με το εκπληκτικό αυτό μοντέλο, ο Γκαντίνι πλέον μπήκε με χρυσά γράμματα στο χώρο της σχεδίασης. Ο "διάβολος" δεν ήταν μόνο μια μηχανική εξέλιξη τουτης [[Lamborghini Countach]], αλλά μια και μια σχεδιαστική καινοτομία. Αρχικά εφοδιάστηκε με έναν 48-βάλβιδο V-12 κινητήρα 5.7 λίτρων, που απέδιδε 492 ίππους στους πίσω τροχούς. Αργότερα το μοντέλο εξελίχθηκε περισσότερο, όμως πήρε στην εταιρίαεταιρεία πάνω από 10 χρόνια για να το αντικαταστήσει πλήρως με ένα πλήρως διαφορετικό μοντέλο, την ([[Lamborghini Murcielago]]). Το σχέδιο του Γκαντίνι δεν υστερούσε σε τίποτα. Βελτίωσε όλα τα χαρακτηριστικά του προηγούμενου μοντέλου της φίρμας, δημιουργώντας ένα άρτιο τόσο αισθητικά όσο και λειτουργικά αυτοκίνητο. Η φιλικότητα με τον οδηγό δεν ήταν ποτέ προτεραιότητα της εταιρείας γι' αυτό και η Diablo ήταν δύστροπη, με απρόβλεπτη και αχαλίνωτη οδική συμπεριφορά. Παρόλα αυτά, το αμάξωμα ήταν στιβαρό, με πολύ χαμηλό [[κέντρο βάρους]], εξοπλισμένο με τερατώδη φρένα και ελαστικά. Οι πόρτες "ψαλίδια" έμειναν σχεδόν ως σήμα κατατεθέν της [[Lamborghini]], ενώ σε μια επίδειξη τεχνολογικής υπεροχής εφοδίασαν το μοντέλο με μια οθόνη που έπαιρνε εικόνα από κάμερα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, επειδή ο κινητήρας επέβαλε τη μη ύπαρξη πίσω [[παρμπρίζ]].

[[ImageΑρχείο:Bugatti EB110 GT.jpg|250px|thumb|Bugatti EB110 GT]]