Πριγκιπάτο της Αντιόχειας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 21:
Ο Ραϊμόνδος, όπως και οι προκάτοχοί του, επιτέθηκε στην βυζαντινή επαρχία της [[Κιλικία]]ς. Ο Αυτοκράτορας [[Ιωάννης Β΄ Κομνηνός]] πέρασε στην αντεπίθεση και πολιόρκησε την Αντιόχεια, υποχρεώνοντας τον Ραϊμόνδο να αναγνωρίσει την κυριαρχία του πρώτου και να τεθεί υπό βυζαντινή διοίκηση, η οποία όμως εκδιώχτηκε έπειτα από σε βάρος της εξέγερση που είχε οργανώσει ο [[Ζοσλέν Β΄ της Έδεσσας]]. Ο Ιωάννης Β΄ σχεδίαζε την ανακατάληψη των [[Λατινικά Κράτη της Ανατολής|Σταυροφορικών Κρατών]] όταν πέθανε το [[1142]].
=== Το Πριγκιπάτο, μεταξύ Βυζαντίου και Αρμενίας ===
Μετά την πτώση της [[Σανλιούρφα|Έδεσσας]] το [[1144]], η Αντιόχεια δέχτηκε την επίθεση του [[Νουρ αντ-Ντιν]]. Δεχόμενο μικρή βοήθεια από την [[Β΄ Σταυροφορία]], το μεγαλύτερο μέρος του ανατολικού τμήματος του Πριγκιπάτου χάθηκε και ο Ραϊμόνδος σκοτώθηκε στην [[μάχη του Ινάμπ]] το [[1149]]. Ο [[Βαλδουίνος Γ΄ της Ιερουσαλήμ]] ανέλαβε καθήκοντα αντιβασιλέα στο όνομα της χήρας του Ραϊμόνδου, μέχρι το [[1153]] όταν και αυτή παντρεύτηκε τον [[Ρενώ ντε Σατιγιόν]]. Ο Ρενώ ενεπλάκη αμέσως σε πολεμική σύγκρουση με το Βυζάντιο, λεηλατώντας την βυζαντινή κτήση της Κύπρου. Δέχτηκε επίθεση το [[1158]] από τον [[Μανουήλ Α΄ Κομνηνός|Μανουήλ Α΄]] και υποχρεώθηκε σε συνθηκολόγηση και αναγνώριση της ανωτερότητας του αντιπάλου του.
Ο Ρενώ πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Μουσουλμάνους το [[1160]] και η αντιβασιλεία ανατέθηκε στον [[Κατάλογος Λατίνων Πατριαρχών Αντιόχειας|Πατριάρχη της Αντιόχειας]] (ο Ρενώ δεν απελευθερώθηκε παρά μόνο το [[1176]], και δεν επέστρεψε ποτέ στην Αντιόχεια). Ο Μανουήλ νυμφεύθηκε την [[Μαρία της Αντιόχειας (1145-1182)|Μαρία]], κόρη του Ραϊμόνδου και της Κωνσταντίας. Το [[1163]], ο [[Βοημούνδος Γ΄ της Αντιόχειας|Βοημούνδος Γ΄]] διαδέχτηκε την μητέρα του, αιχμαλωτίστηκε, όμως, κι αυτός λίγο καιρό αργότερα και τα νερά του [[Ορόντης ποταμός|ποταμού Ορόντη]] έγιναν τα οριστικά σύνορα μεταξύ του Χαλεπιού και της Αντιόχειας. Ο Βοημούνδος επέστρεψε το [[1165]] και νυμφεύθηκε μια νύφη του Μανουήλ Α΄, ενώ επέτρεψε, επίσης, την εγκατάσταση στην πόλη [[Πατριαρχείο Αντιόχειας|Ελληνορθόδοξου Πατριάρχη]].
Χάρη στην βοήθεια ιταλικών ναυτικών στόλων, το κράτος της Αντιόχειας κατόρθωσε να επιβιώσει της ανακατάληψης των Αγίων Τόπων από τον [[Σαλαντίν]]. Ούτε η Αντιόχεια, ούτε η Τρίπολη δεν συμμετείχαν στην [[Γ΄ Σταυροφορία]], αν και τα υπολείμματα του στρατού του [[Φρειδερίκος Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Φρειδερίκου Βαρβαρόσα]] σταμάτησαν για λίγο καιρό στην Αντιόχεια το [[1190]] για να θάψουν τον βασιλιά τους. Ο μεγαλύτερος γιος του Βοημούνδου Γ΄, με την ονομασία [[Ραϊμόνδος Δ΄ της Τρίπολης|Ραϊμόνδος]] έγινε Κόμης της Τρίπολης μετά την [[Μάχη του Χαττίν]] και νυμφεύθηκε μια Αρμένια πριγκίπισσα το [[1194]], όμως πέθανε το [[1199]]. Ο Βοημούνδος Γ΄ πέθανε το [[1201]].
Η διαδοχή του σήμανε την απαρχή ενός εμφύλιου πολέμου διαδοχής μεταξύ του [[Βοημούνδος Δ΄ της Αντιόχειας|Βοημούνδου Δ΄]], δεύτερου γιου του Βοημούνδου Γ΄, ο οποίος είχε την υποστήριξη των Λατίνων της Αντιόχειας, και του [[Ραϊμόνδος-Ρουπέν της Αντιόχειας|Ραϊμόνδου-Ρουπέν]], γιου του Ραϊμόνδου και εγγονού του Βοημούνδου Γ΄, ο οποίος είχε την υποστήριξη των Αρμενίων. Δεν ήταν παρά το [[1221]] με τον θάνατο του Ραϊμόνδου-Ρουπέν που ο εμφύλιος έληξε. Ο Βοημούνδος Δ΄ πέθανε το [[1233]] και η Αντιόχεια, υπό την διακυβέρνηση του γιου του, [[Βοημούνδος Ε΄ της Αντιόχειας|Βοημούνδου Ε΄]], δεν πήρε ενεργά μέρος ούτε στην [[Ε΄ Σταυροφορία]], ούτε στην διαμάχη μεταξύ του [[Φρειδερίκος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Φρειδερίκου Β΄]] και των βαρόνων της Δύσης, ούτε στην [[Ζ΄ Σταυροφορία]] υπό τον [[Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας|Άγιο Λουδοβίκο]]. Ο Βοημούνδος Δ΄ κατόρθωσε με επιδεξιότητα να αποφύγει την υποταγή στον Γερμανό Αυτοκράτορα, επαναλαμβάνοντας την αφοσίωση του Πριγκιπάτου στο Βυζάντιο.
== Πηγή ==
| |||